رافائل

رافائل سانتسیو (به ایتالیایی: Raffaello Sanzio) یا رافائلو سانتی (۶ آوریل ۱۴۸۳ میلادی - ۶ آوریل ۱۵۲۰ میلادی) که بیشتر با اسم کوچکش رافائل شناخته می شود، نقاش و معمار ایتالیایی دوران اوج رنسانس است. رافائل، نمونه وارترین هنرمند دورهٔ رنسانس پیشرفته است. او با آنکه شدیداً تحت تأثیر لئوناردو دا وینچی و میکلانژ بود، سبک خاصی پدیدآورد که آرمان های هنر رنسانس پیشرفته را به روشنی بیان می کند. او ضمن آنکه از هر هنرمند دیگری می آموخت، به نیروی ابتکار و اصالت پر توان خود نیز میدان می داد؛ آنچه را که بهتر می توانست به کار گیرد، جذب می کرد و گرایش کلاسیک روزگار خویش را به قالب شکل می ریخت. او چنان خستگی ناپذیرانه با روحیهٔ هنر کلاسیک کار می کرد که هنرش را تقریباً می توان رستاخیز هنر یونان در اوج تکاملش تلقی کرد. گوته، شاعر و منتقد پر آوازهٔ آلمانی، دربارهٔ رافائل گفته است که وی مجبور به تقلید از یونانیان نبود زیرا خودش همچون یونانیان می اندیشید و احساس می کرد.وی به همراه میکل آنژ و لئوناردو دا وینچی، سه گانه استادان بزرگ دوران خود را تشکیل داده است.
عیسی مصلوب در کنار مریم (Crucifixion With Virgin)
یوحنای مقدس (Saint John)
جرمه مقدس (Saint Gerome)
مریم مقدس (Saint Mary Magdalene)
رافائل در شهرکی نزدیک اوربینو در ناحیهٔ اومبریا چشم به جهان گشود. احتمالاً مبادی هنر را از پدرش «جووانی سانتسیو» که نقاشی ولایتی بود و با دربار فدریگو دامو نتفلترو پیوستگی داشت، آموخت. دوران کودکی رافائل به شاگردی در نزد پروجینو گذشت که خودش نقاشی را به همراه لورنتسو در کارگاه وروکیو فرا گرفته بود. در زمانی که رافائل همچنان در کارگاه هنری پروجینو بود، وی تابلوی ازدواج مریم را که از لحاظ ترکیب بندی اش تشابه بسیاری به پردهٔ میانی نقاشی دیواریش در نمازخانهٔ سیستین دارد، نقاشی کرده بود؛ ولی رافائل با آنکه هنوز بیست و یک سالگی را پشت سر نگذاشته بود از نیروی لازم برای تشخیص و معالجهٔ برخی از نقاط ضعف ترکیب بندی تابلوی استادش برخوردار بود.
دورهٔ چهار سالهٔ اقامت رافائل در فلورانس سخت در تکامل وی مؤثر افتاد. او در اینجا که زادگاه رنسانس بود، متوجه شد سبکی که با صرف چنان زحمتی در عرصهٔ نقاشی از پروجینو فرا گرفته بود، کهنه شده است. دو رقیب و دو غول بزرگ زمانه، یعنی لئوناردو دا وینچی و میکلانژ، به پیکاری هنری با یکدیگر دست یازیده بودند. انبوه مردم به تماشای طرح زغالی لئوناردو برای تابلوی مریم و کودک در کنار قدیسه حنا و قدیس یوحنای تعمیددهندگان کودک، هجوم می آوردند. رافائل تحت تأثیر لئوناردو، در شیوهٔ ترکیب بندی های شبیه سازی از مریم به گونه ای که در اومبریا آموخته بود، تدریجاً تغییراتی پدیدآورد. کاربست عمومی این تغییر توسط رافائل بر تابلوی لئوناردو استوار است.
رافائل هنرمند پرکاری بود که کارگاه بزرگی را مدیریت می کرد و علی رغم مرگ زودهنگامش در ۳۷ سالگی، امروزه تعداد فراوانی از آثارش برجای مانده است. از آن زمره می توان به دیوارنگاره های اتاق های رافائل در واتیکان اشاره نمود که اصلی ترین و بزرگ ترین اثر در طول عمر هنری وی بود علی رغم آن که در زمان مرگش ناتمام باقی ماند. پس از سال های ابتدایی زندگی در رم، اکثر آثار رافائل توسط خود وی طراحی و به طور گسترده در کارگاهش خلق می شدند که این خود با افت قابل ملاحظه ای در کیفیت همراه بود. رافائل در طول حیات، نقاش بسیار تأثیرگذاری بود اگرچه در خارج از رم او را اغلب با آثار مشترکش می شناختند. پس از مرگ رافائل، تأثیر رقیب بزرگش میکل آنژ بر هنر اروپا تا قرن های هفدهم و هجدهم میلادی فراگیر بود، هنگامی که کیفیت هارمونیک و یک دست آثار رافائل بار دیگر به عنوان سبکی برتر مورد توجه قرار گرفت.

رافائل (Raphael)
(در عبری به معنی «خدا شفاداده») نام یکی از هفت ملک مقربِ درگاه الهی در ادبیات یهود. در کتاب خَنوخ (۳:۲۰) آمده است که رافائل متولی ارواح آدمیان در آخرت است. در کتاب طوبیت (۱۵:۱۲) رافائل فرشته ای است که در محضر خدا می ایستد و دعاهای اولیا را به او عرضه می کند. در ادبیات ربّیانی، رافائل فرشتۀ شفابخش است.