میشل GE Mayor (متولد ۱۲ ژانویه ۱۹۴۲، لوزان) یک اخترشناس سوئیسی و استاد برجسته دانشگاه نجوم دانشگاه ژنو است. او به طور رسمی در سال ۲۰۰۷ بازنشسته شد، اما همچنان به عنوان یک محقق در رصدخانه ژنو فعال است. او برنده جایزه بین المللی ویکتور امبارسومیان 2010 و برنده جایزهٔ کیوتو ۲۰۱۵ است.
ناشر و سازنده نه دوره پیشرفته ساس فای سوئیس انجمن استروفی فیزیک و نجوم
عضو هیئت تحریریه Europhysics News، ۱۹۸۵–۹۰
نماینده سوئیس برای گروه کاری نجوم آژانس فضایی اروپا (ESA)، ۱۹۸۵–۸۷
رئیس کمیته بین المللی نجوم (IAU) 33 در "ساختار و پویایی سیستم کهکشانی، ۱۹۸۸–۹۱
رئیس کمیته فنی علمی رصدخانه جنوبی اروپا، ۱۹۹۰–۹۲
رئیس انجمن جامعه شناسی فیزیک و نجوم سوئیس (SSAA)، ۱۹۹۰–۱۹۹۳
عضو کمیته برگزاری کمیته IAU Bioastronomy، ۱۹۹۷–۲۰۰۳
نماینده سوئیس در شورای نظارت بر جنوب اروپا (ESO)، ۲۰۰۳–۰۷
رئیس کمیته IAU سیارات خورشیدی خورشیدی، ۲۰۰۶–۰۹
عضو آکادمی علوم اروپا، ۲۰۰۴
همکار خارجی آکادمی علوم فرانسه (Académie des sciences)، ۲۰۰۳
عضو افتخار انجمن سلطنتی نجوم (انگلستان)، ۲۰۰۸
عضو خارجی آکادمی ملی علوم (ایالات متحده)، ۲۰۱۰
عضو خارجی آکادمی هنر و علوم آمریکایی، ۲۰۱۰
وی همراه با Didier Queloz در سال ۱۹۹۵ سیارهٔ فراخورشیدی 51 Pegasi b، اولین سیارهٔ فراخورشیدی در اطراف یک ستاره خورشید مانند (رشتهٔ اصلی)، 51 Pegasi را کشف کرد.
پس از کسب مدرک کارشناسی ارشد در فیزیک در دانشگاه لوزان در سال ۱۹۶۶ در سال ۱۹۷۱ دکترای خود را در نجوم در رصدخانه ژنو دریافت کرد. پایان نامه او شامل "مقاله در خواص سینماتیک ستاره در مجاورت خورشید: رابطه احتمالی با ساختار مارپیچی کهکشانی". او به طور مختصر در مؤسسه نجوم دانشگاه کمبریج مطالعه کرده و فرصت های مطالعاتی را در رصدخانهٔ جنوبی اروپا (ESO) در شیلی و در مؤسسه نجوم دانشگاه هاوایی گذرانده است.
از سال ۱۹۷۱ تا ۸۴، مایور به عنوان یک پژوهشگر در رصدخانه ژنو مشغول به کار بوده است که پس از مدتی به بخش نجوم دانشگاه ژنو تبدیل شد. او در سال ۱۹۸۴ پروفسور دانشگاه شد. در سال ۱۹۸۸، دانشگاه او را پروفسور کامل (استاد تمام) دانست، موقعیتی که او تا زمان بازنشستگی اش در سال ۲۰۰۷ در اختیار داشت. مایور از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴ مدیر رصدخانه ژنو بود. او از سال ۲۰۰۷ از دانشگاه ژنو به صورت رسمی بازشنسته شده است ولی کماکان به صورت افتخاری سالانه در تعدادی از کنفرانس ها و همایش های مرتبط با موضوع نجوم و سیارات فراخورشیدی شرکت می کند.
ناشر و سازنده نه دوره پیشرفته ساس فای سوئیس انجمن استروفی فیزیک و نجوم
عضو هیئت تحریریه Europhysics News، ۱۹۸۵–۹۰
نماینده سوئیس برای گروه کاری نجوم آژانس فضایی اروپا (ESA)، ۱۹۸۵–۸۷
رئیس کمیته بین المللی نجوم (IAU) 33 در "ساختار و پویایی سیستم کهکشانی، ۱۹۸۸–۹۱
رئیس کمیته فنی علمی رصدخانه جنوبی اروپا، ۱۹۹۰–۹۲
رئیس انجمن جامعه شناسی فیزیک و نجوم سوئیس (SSAA)، ۱۹۹۰–۱۹۹۳
عضو کمیته برگزاری کمیته IAU Bioastronomy، ۱۹۹۷–۲۰۰۳
نماینده سوئیس در شورای نظارت بر جنوب اروپا (ESO)، ۲۰۰۳–۰۷
رئیس کمیته IAU سیارات خورشیدی خورشیدی، ۲۰۰۶–۰۹
عضو آکادمی علوم اروپا، ۲۰۰۴
همکار خارجی آکادمی علوم فرانسه (Académie des sciences)، ۲۰۰۳
عضو افتخار انجمن سلطنتی نجوم (انگلستان)، ۲۰۰۸
عضو خارجی آکادمی ملی علوم (ایالات متحده)، ۲۰۱۰
عضو خارجی آکادمی هنر و علوم آمریکایی، ۲۰۱۰
وی همراه با Didier Queloz در سال ۱۹۹۵ سیارهٔ فراخورشیدی 51 Pegasi b، اولین سیارهٔ فراخورشیدی در اطراف یک ستاره خورشید مانند (رشتهٔ اصلی)، 51 Pegasi را کشف کرد.
پس از کسب مدرک کارشناسی ارشد در فیزیک در دانشگاه لوزان در سال ۱۹۶۶ در سال ۱۹۷۱ دکترای خود را در نجوم در رصدخانه ژنو دریافت کرد. پایان نامه او شامل "مقاله در خواص سینماتیک ستاره در مجاورت خورشید: رابطه احتمالی با ساختار مارپیچی کهکشانی". او به طور مختصر در مؤسسه نجوم دانشگاه کمبریج مطالعه کرده و فرصت های مطالعاتی را در رصدخانهٔ جنوبی اروپا (ESO) در شیلی و در مؤسسه نجوم دانشگاه هاوایی گذرانده است.
از سال ۱۹۷۱ تا ۸۴، مایور به عنوان یک پژوهشگر در رصدخانه ژنو مشغول به کار بوده است که پس از مدتی به بخش نجوم دانشگاه ژنو تبدیل شد. او در سال ۱۹۸۴ پروفسور دانشگاه شد. در سال ۱۹۸۸، دانشگاه او را پروفسور کامل (استاد تمام) دانست، موقعیتی که او تا زمان بازنشستگی اش در سال ۲۰۰۷ در اختیار داشت. مایور از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴ مدیر رصدخانه ژنو بود. او از سال ۲۰۰۷ از دانشگاه ژنو به صورت رسمی بازشنسته شده است ولی کماکان به صورت افتخاری سالانه در تعدادی از کنفرانس ها و همایش های مرتبط با موضوع نجوم و سیارات فراخورشیدی شرکت می کند.
wiki: میشل مایور