مذهب جعفری

[ویکی شیعه] مذهب جعفری؛ عنوانی است برای مذهب شیعه اثنی عشری (دوازده امامی) که بیشتر به فقه شیعه نظر دارد. با توجه به گستردگی روایات فقهی رسیده از امام جعفر صادق(ع) نسبت به سایر امامان، مذهب شیعه را به لحاظ فقهی، مذهب جعفری گفته اند؛ همچنانکه فقه شیعه را فقه جعفری می نامند.
پس از رحلت پیامبر(ص) و دوران خلافت خلفای ثلاثه هرگاه در مسأله ای فقهی کار بر خلیفه یا صحابه رسول(ص) دشوار می شد، به علی(ع) رجوع می کردند و او مشکل آنان را می گشود. چون علی به شهادت رسید، دشمنان کار را بر فرزندان و شیعیان او تنگ کردند و میان مردم و آنان جدایی افکندند. از سوی دیگر، دین به دنیا فروختگان نیز برای خشنودی حاکمان وقت و یا سود خود، به ساختن روایتها پرداختند، تا آنجا که شناخت حدیث درست از نادرست بر فقیهان دشوار گردید. می توان گفت از سال چهلم هجری تا نزدیک به پایان سده نخستین هجرت، جز معدودی از صحابه و تابعان از فقه درست- فقه آل محمد(ص)- بی بهره بودند.
در روزگار امام باقر(ع)اندکی گشایش پدید آمد و سالیان ۱۴۸-۱۱۴ (دوران امامت امام صادق(ع)) عصر انتشار فقه آل محمد یا به تعبیر دیگر، روزگار تعلیم و تدریس فقه جعفری بود. در این سال ها مدینه نیز چهره دیگری یافته بود.