شنای پروانه

شنای پروانه یکی از زیباترین و مشکل ترین انواع شنا است که در اکثر مسابقات معتبر جزو پربیننده ترین انواع شناست. در حالی که دیگر انواع شنا توسط مبتدیان به راحتی انجام می شود، پروانه نیاز به تکنیک مناسب دارد تا صورت گیرد. بسیاری از نوآموزان پروانه را سخت ترین نوع شنا می دانند. در این نوع شنا حرکت پاها مانند حرکت دلفین در آب است و از کمر آغاز می شود دست ها نیز به طور هم زمان و از طرفین به سمت جلو پرتاب می شود و و هم زمان با این عمل سر از آب بیرون آمده و هواگیری انجام می شود.
این شنا درسال های ۱۹۳۰ از تحول شنای قورباغه سنتی به وجود آمد. در سال ۱۹۵۶این شنا به طور رسمی وارد مسابقات المپیک شد. اولین مرحله تحول شنای قورباغه ابداع مرحله خروج دست از آب بود که به طور چشمگیری سرعت شناگر را از طریق کاهش نیروهای مقاوم، بدون نقص قوانین شنای آن زمان، افزایش داد. بلافاصله پس از آن، شیوه پا زدن دلفین که ماهی با هوش دریاهاست ابداع شد، که در آن هر دو پا به جای حرکت در صفحه افقی در شنای قورباغه در صفحه عمودی و به طور هم زمان حرکت می کردند که این روش، خود سهم زیادی در کسب سرعت بیشتر نسبت به شنای قورباغه داشت.
استارت پروانه، شبیه به استارت کرال سینه است.
وضعیت بدن درشنای پروانه از بعضی لحاظ به کرال سینه شباهت دارد با این تفاوت که حرکت دست ها و پاها تک تک انجام نمی شوند بلکه هر دو دست با هم و هر دو پا با هم حرکت را انجام می دهند. شناگر به شکم روی آب قرارمی گیرد و سعی می کند نیروی مقاوم را با پایین گرفتن سر، بالا بردن نسبی پاها، کاهش حرکت های بدن به سمت بالا و پایین عمل کشش و خروج از آب را انجام می دهند و کنترل حرکت بدن در حین اجرای هر دو مرحله یا هر یک از آن ها کار مشکلی است، لذا شناگر باید سعی کند همواره در طی یک دوره کامل حرکت، حالت افقی بدن خود را حفظ کند. حرکت هم زمان دو دست در این شنا برای شناگر یک مزیت نیز به همراه دارد و آن اینست که دیگر وی نگران حالت عدم تعادل یا چرخش پای مخالف به خاطر حرکت دست مخالف نمی باشد و در نتیجه نیروی مقاوم از این نظر افزایش پیدا نمی کند.