حزب کارگر

حزب کارگر (بریتانیا). حزب کارگر (به انگلیسی: The Labour Party) یک حزب سوسیال دموکرات چپ میانه در بریتانیا است.
Progressive Alliance
انترناسیونال سوسیالیست (ناظر)
این حزب در انتخابات های سراسری اوایل دههٔ ۱۹۲۰ میلادی از حزب لیبرال بریتانیا پیشی گرفت و توانست برای اولین بار دولت های اقلیتی به نخست وزیری رمزی مک دونالد در سال ۱۹۲۴ و از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۱ تشکیل دهد. این حزب در طول سال های جنگ جهانی دوم از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵ در دولت ائتلاف زمان جنگ شرکت داشت. همچنین حزب کارگر بین سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰ و از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹ دولت را در اختیار داشت. آخرین حاکمیت حزب کارگر بر بریتانیا بین سال های ۱۹۹۷ تا سال ۲۰۱۰ به نخست وزیری تونی بلر و گوردون براون بود، که از اکثریت با اختلاف ۱۷۹ کرسی در مجلس عوام شروع شد و به ۱۶۷ در سال ۲۰۰۱ و ۶۶ در سال ۲۰۰۵ کاهش یافت. دست یافتن به ۲۸۵ کرسی در سال ۲۰۱۰، حزب کارگر را در موقعیت حزب مخالف دولت محافظه کار-لیبرال دموکرات قرار داد. این حزب در پارلمان اروپا نیز ۲۰ کرسی در اختیار دارد. رهبر کنونی حزب کارگر جرمی کوربین است.

حزب کارگر (Labour Party)
حزبی در انگلستان که براساس اصول سوسیالیسم و در اصل برای نمایندگی کارگران شکل گرفت. حزب کارگر در ۱۹۰۰ پایه گذاری شد و در ۱۹۲۴ برای اولین بار زمام امور را به دست گرفت. نخستین دولت اکثریت کارگر (۱۹۴۵ـ۱۹۵۱) طرح ملی سازی و خدمات بهداشتی همگانی را عرضه کرد و سازمان تأمین اجتماعی را گسترش داد. حزب کارگر بار دیگر از ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰، از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹، و نیز از ۱۹۹۷ به قدرت رسید. رهبر این حزب، از طریق هیئت های انتخاباتی برگزیده می شود. ۳۰ درصد این هیئت ها را اعضای حزب کارگر در پارلمان، ۳۰ درصد آن را احزاب محلی کارگر، و ۴۰ درصد را مقامات اتحادیه های کارگری تشکیل می دهند. حزب کارگر، کنگرۀ اتحادیه های کارگری، و جنبش تعاونی مشترکاً شورای ملی کارگر را تشکیل می دهند، که مسئولیت آن هماهنگ کردن فعالیت های سیاسی و اقدامات مشترک دربارۀ مسائل خاص است. حزب کارگر در ۱۹۰۰ با برپایی کنفرانسی از اعضای اتحادیه های کارگری، حزب مستقل کارگر، و انجمن فابیان، شکل گرفت. در ۱۹۲۲ حزب کارگر، حزب مخالف و رسمی شناخته شد و در ۱۹۲۴ با حمایت حزب لیبرال دولت اقلیت چندماهه ای تشکیل داد. حزب کارگر در خلال جنگ جهانی دوم از کابینۀ ائتلافی وینستون چرچیل حمایت کرد، اما بعدها با پیروزی در انتخابات ۱۹۴۵ برای اولین بار دولت اکثریت تشکیل داد. حزب کارگر به رهبری هارولد ویلسون بار دیگر به قدرت رسید (۱۹۶۴ـ۱۹۷۰) و از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹ نیز با اکثریتی بسیار ضعیف بر سر کار باقی ماند. جیمز کلاهان، که در ۱۹۷۶ رهبری حزب کارگر را به دست گرفت، ناگزیر در ۱۹۷۹ به انتخابات عمومی تن داد و در این انتخابات شکست خورد. حزب کارگر در ۱۹۸۶ سیاست خلع سلاح یک جانبۀ هسته ای را تصویب کرد. اعضای جناح چپ حزب، گرایش مبارز، اخراج شدند، اما شکاف در حزب باقی ماند. حزب کارگر در انتخابات ۱۹۸۷ شکست خورد. یکی از علل اصلی این شکست، اتخاذ سیاست غیرهسته ای حزب بود. با وجود کاهش محبوبیت حزب محافظه کار، حزب کارگر در انتخابات ۱۹۹۲ نیز شکست خورد. در ژوئیۀ ۱۹۹۴ در اولین انتخابات کاملاً دموکراتیک حزبی، تونی بلر به رهبری حزب کارگر انتخاب شد. بلر پس از به دست گرفتن رهبری حزب، مبارزه برای بازنگری در اساس نامۀ حزب را با حذف تبصرۀ ۴ ناظر بر مالکیت عمومی ابزار تولید آغاز کرد و به حمایت مالی مستقیم اتحادیۀ کارگری از نمایندگان پارلمان پایان داد. منشور جدید حزب در آوریل ۱۹۹۵به تصویب رسید. تونی بلر تحت عنوان حزب جدید کارگر تلاش کرد تا برای به دست آوردن آرای ساکنان مناطق مرکزی انگلستان حزب را به سَمت میانه روی سوق دهد. حزب کارگر در انتخابات ۱۹۹۷ با اکثریتی چشمگیر به پیروزی رسید. تعداد اعضای حزب در ۱۹۹۸ به ۴۰۵هزار نفر افزایش یافت، اما به تدریج و برای اولین بار در دوران رهبری تونی بلر تعداد اعضا روبه کاهش نهاد؛ زیرا اعضای سنتی حزب از تبدیل حزب به تشکیلاتی کاملاً تمرکزگرا نگران شدند.