سپینود

سپینود از شهبانوان ایران باستان است و به روایت شاهنامه فردوسی، سپینود دختر شنگل پادشاه هند بود که بهرام گور شاهنشاه ساسانی در سفر به هند دلبسته او شد و با وی ازدواج نمود.
معنای سپینود، ترکیبی از «سپید» به معنای پاک و روشن یا سپیده صبح و «نود» که پسوند فارسی به معنای فرزند و بن و نهاد است.معنای ترکیب: پاک نهاد

سِپینُود
در شاهنامۀ فردوسی دختر شَنگُل، شاه هندوستان و همسر بهرام گور. وقتی شنگل از فرمانبرداری شاه ایران سرپیچی کرد، بهرام گور، خود با ظاهری ناشناس و به نام پیک شاه ایران به دربار هندوستان رفت و نامۀ شاه را در طلب خراج بدو داد. دلاوری های بهرام در دربار هندوستان چنان بود که شَنگُل نخست به مرگ او بهانه می جست، اما پس از رای زنی با وزیر خردمندش، از رأی خود بازگشت و برای پایبندکردن بهرام، زناشویی با یکی از دختران خود را به او پیشنهاد کرد. بهرام نیز سپینود را به زنی گرفت. او که چندی از کشور دور مانده بود، شبی با سپینود به سوی ایران گریخت. شَنگُل نیز بی درنگ درپی او شد و لب دریا به او رسید. از این جا بهرام خود را شناساند و شَنگُل از در پوزش درآمد. بهرام در بازگشت به ایران سپینود را به آتشکدۀ آذرگُشَسب برد تا به دین زَردُشت درآید و آداب آن بیاموزد.