شنگل

اسم: شنگل (پسر) (فارسی)
معنی: شوخ، از شخصیتهای شاهنامه، نام شاه هند و جزو سپاهیان افراسیاب تورانی

پادشاه هند که بمدد افرسیاب تورانی رفته بود ( داستان ): [ چو غرچه ز سگسار و شنگل ز هند هوا پر درفش و زمین پرپرند ] .
شوخ وشنگ، زیبا، ظریف، عیار، سرخوش، سرمست
( صفت ) شنگ شنگول .
جنسی از غلبه باشد و آن را مشنگ گویند

(شَ گُ ) (ص . ) نک شنگول

شنگل. [ ش َ گ َ ] ( اِ ) جنسی از غله باشدو آن را مشنگ نیز گویند. ( جهانگیری ). جنسی از غله را گویند. ( برهان ). اسم فارسی کرسنه است که به فارسی مشنگ و به هندی شر نامند. شنگ ( در معنی غله ). ( رشیدی ). بمعنی غله که او را شنگ گویند. ( از آنندراج ). || دزد و راهزن. ( برهان ). رجوع به شنگ شود.

---

شنگل. [ ش َ گ ُ ] ( اِ ) شنکل. شنگول. شنگوله. دزد و راهزن و عیار. ( برهان ). عیار و راهزن. ( غیاث ). بمعنی شنگ. ( جهانگیری ). || ( ص ) شوخ. ( غیاث ) ( رشیدی ). بمعنی شنگول و شنگله و شنگ. ( انجمن آرا ).

---

شنگل. [ ش َ گ ُ ] ( اِخ ) نام پادشاه هند که به مدد افراسیاب آمده بود. ( برهان ). نام یکی از سلاطین هند. ( ولف ). در شاهنامه نام یکی از شاهان هندوستان است که به مدد افراسیاب برای جنگ با ایران آمده بود. ( فرهنگ نظام ) :
چو غرچه ز سکسار و شنگل ز هند
هوا پردرفش و زمین پرپرند. چو نزدیک ایوان شنگل رسید
در وپرده و بارگاهش بدید.بغرید شنگل به پیش سپاه
منم گفت مردافکن رزم خواه.نه شنگل بماند بر این دشت کین
نه کندر نه منشور و خاقان چین.|| در سنسکریت شنکر لقب شیوا یک خدای هندو است و معنیش راحت دهنده و اکنون هم شنکر یک نام مردان هندو است و شنگل محرف آن. ( فرهنگ نظام ).

---

شنگل. [ ش َ گ َ ] ( اِخ ) نام قبیله ای بوده است در سیستان مقیم اوق : باز میان مردمان اوق تعصب شنگل و زاتورق افتاد اندر سنه احدی و اربعین [ و ثلاثمائة ] و بوالفتح آنجا شدو ایشان را از آن زجر کرد. ( تاریخ سیستان ص 325 ).

۱. [عامیانه] شنگ، شوخ.
۲. [قدیمی] ظریف، زیبا.
۳. (اسم، صفت ) [قدیمی] عیار.
۴. (اسم، صفت ) [عامیانه] سرخوش، سرمست.

/shengel/ گل سفت شده

( شِنگِل ) ترکیب شن و گل؛ کوپال
( شَنگُل ) گاو بین یک تا دو سال