عریان

اصلع , عاری

دهی است از دهستان خواشید بخش ششتمد شهرستان سبزوار در ۳۵ کیلومتری جنوب ششتمد سر راه شوسه سبزوار به کاشمر کوهستانی و معتدل ۶۳۵ تن سکنه قنات غلات پنبه گردو بادام شغل زراعت و کرباس بافی .
ده از دهستان خورشید بخش ششتمد شهرستان سبزوار

(عُ ) [ ع . ] (ص . ) لخت ، برهنه .

عریان. [ ع ُرْ ] ( ع ص ) برهنه. ( منتهی الارب ) ( دهار ). آنکه لباسهای خود را کنده باشد. ( از اقرب الموارد ). عاری. عار. عور. لخت. لوت. روت. رود. روده. روخ. تهمک. ورت. ج ، عریانون. ( منتهی الارب ) :
ز علم و طاعت جانت ضعیف و عریانست
بعلم کوش و بپوش این ضعیف عریان را.زنهار چنانک آمده ای اول از آنجا
خیره نروی گُرْسنه و تشنه و عریان.نیست پوشیده که شاه حیوانی تو
که نه عریانی و ایشان همگان عریان.وقت پیکار نقش خانه فتح
نفس آن حله پوش عریان باد.چون صفر و الف تهی و تنها
چون تیر و قلم نحیف و عریان.عریان ز حوض ماهی سوی بره روان شد
همچون بره برآمد پوشیده صوف اصفر.تو زین احرام و زین کعبه چه دانی کز برون چشمت
ز کعبه پوشش دیده ست و از احرام عریانی.از برونم پرده اطلس چه سود
چون برون پرده عریان میزیَم.قفاخورد و گریان و عریان نشست
جهاندیده ای گفتش ای خودپرست.سفر کرد بامدادان ، دیدند عرب را گریان و عریان. ( گلستان سعدی ).
کشته از بس که فزون است کفن نتوان کرد
فکر خورشید قیامت کن و عریانی چند.از نور مهر و ماه چه میکاهد
گر کسوتی ببخشد عریان را.از لعاب سنگ تابد شعله عریان عشق
پرده چون پوشد کسی بر سوزش پنهان عشق.- عریان النَّجی ؛ زن و نیز مردی که راز را نتواند پوشید. ( منتهی الارب ). آنکه سرّ و راز را کتمان نکند. ( از اقرب الموارد ).
|| بمجاز، بری. دور. محروم :
بسان آدم دور اوفتاده ایم از خلد
از آن ز لهو و نشاط و سرور عریانیم.|| ریگستانی که هیچ نرویاند. ( منتهی الارب ): رمل عریان ؛ قطعه ای از ریگ است که بصورت محدب حرکت کند، و یا توده ای از ریگ که درختی بر آن نباشد. ( از اقرب الموارد ). || اسب دراز. ( منتهی الارب ). اسب خرامان و درازدست وپا. ( از اقرب الموارد ).

---

عریان. [ ع ُرْ ] ( اِخ ) لقب باباطاهر، عارف و شاعر معروف همدان در قرن پنجم است. رجوع به باباطاهر شود.

برهنه، لخت.

لِتِنیدِه؛ لُد و لِتینیدِه؛ لُهد و لا؛ وا دَر؛ مِلِنگ

رت