نشخوار

بطل

(اسم ) عمل بعض جانوران که خوراک خود را نیم جویده فرو برند و سپس آنرا از راه مری بدهان باز گردانند و دوباره جوند .

(نُ خا ) (اِ. ) حالتی است در حیوانات نشخوارکننده که غذای نیم جویده را از راه مری به دهان برمی گردانند و دوباره می جوند.

نشخوار. [ ن َ / ن ُ خوا / خا ] ( اِ ) ( از: نش شاید مخفف نوش + خوار خوردن ) نشخور . ( حاشیه برهان چ معین ). آنچه گاو و شتر و گوسپند خورده خود را باز از معده به دهن آورده بخایند و فروبرند. ( از غیاث اللغات ). آنچه شتر و گاو خورده باشد و باز از معده برآورد نیک خائیده فروبرند. ( انجمن آرا ). جاویدن گاو و گوسفند و شتر و امثال آنهاچیزی را که خورده باشند و باز فروبردن. ( آنندراج ). نیم جاویده که جانوران دوباره به دهان آورده بخورند.( فرهنگ خطی ). آنچه نشخوارکنندگان برگردانند به دهان دوباره جویدن را. ( یادداشت مؤلف ). نشوار. ( انجمن آرا ) ( نصاب ) ( دهار ). وسع؛ برآوردن شتر نشخوار از شکم به دهان. ( صراح ). جرة. ( از منتهی الارب ) :
سیه کاسه و دون و پرخوار بود
شتروار دایم به نشخوار بود.- امثال :
نشخوار آدمی حرف است .
|| کاه و علف که از دواب بازماند. ( آنندراج ). بقیه ٔکاه که بعد از خوردن حیوانات بماند. ( انجمن آرا ). نیم خورده علف ستوران و از گلو برآورده و خائیده شتران و امثال آن. ( برهان قاطع ). نشوار. ( نصاب ). بازمانده علف چارپایان. علف بوزده که دیگر نخورند. ( فرهنگ خطی ). نشوار معرب آن است. ( انجمن آرا ).

عمل نیم جویده فرو بردن غذا و آن را از راه مری به دهان برگرداندن و دوباره جویدن که خاص حیوانات نشخوار کننده است.

گاهشد؛ هاشت وُرار؛ هاشت