هیستری

هیستری (به فرانسوی: Hystérie) واژه ای در طب یونان باستان به معنای هیجان و احساسات غیرقابل کنترل بود. در کاربرد روانپزشکی مدرن، هیستری به کار برده نمی شود و با دسته بندی های دقیق تر و علمی تر جایگزین شده است.
منظور از هیستری، حالتی در فرد بود که اضطراب را به نشانه های بیماری تبدیل کند که آن نشانه ها بعداً کم و بیش از بقیه شخصیت فرد هیستریک منتقل می شوند. برای مثال سربازی که اضطراب او در جنگ غیرقابل تحمل می شود، ممکن است ناگهان بینایی خود را از دست دهد. آزمایش ها نقصی از نظر ارگانیکی در چشمان او نمی یابند؛ با این همه سرباز هیستریک اصرار دارد که نابینا است و تا زمانی که او را از خط مقدم جبهه دور نکرده اند، بینایی او بازگشت نمی کند.
در هیستری میل افراطی به اجتناب از انجام دادن یا تجربه کردن برخی از اعمال یا موقعیت ها و نیز میل شدیدی به مورد مراقبت قرار گرفتن وجود دارد. وجود همین تمایل به وابستگی است که شخصیت هیستریک را مخصوصاً در معرض تلقین پذیری قرار می دهد.
این بیماری توسط ‍یوزف برویر و زیگموند فروید به طور گسترده بررسی شده و کتاب مطالعاتی در باب هیستری نوشتهٔ این دو شخص است.

هیسْتِری (hysteria)
اصطلاحی منسوخ در روان پزشکی. در گذشته عنوانِ مشترک بعضی علایم و عوارضی بود که ظاهراً منشأ روانی داشتند. یونانیان این علایم را مختص زنان و ناشی از اختلال در رَحِم می دانستند. در قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، ژان باپتیست شارکوو پیِر ژانهبرای مطالعۀ آن از هیپنوتیسماستفاده کردند و واکنش های هیستریاییرا ناشی از تعارض های روانی دانستند. از سوی دیگر، زیگموند فرویدآن را معلول خاطره های عاطفیِ سرکوفته به شمار آورد. در قاموس روان پزشکی امروزی، علایمی که در گذشته زیر عنوان هیستری قرار می گرفتند، اکنون در چند گروه گوناگون ازجمله اختلال تبدیلی، اختلال گسستی، اختلال درد، و اختلال جسمانی کردندسته بندی می شوند. الگوی شخصیتی هم که زمانی اختلال شخصیت هیستریکنامیده می شد، اکنون به اختلال شخصیت نمایشیمشهور است.