رامایانا

رامایانا (دِوَناگَری: रामायण) حماسه باستانی هندوستان است که تقریباً در بین سال های ۴۰۰ پیش از میلاد تا ۲۰۰ پس از میلاد نگاشته شده است.رامایانا که در کنار مهاباراتا، دو منظومهٔ بزرگ حماسی هند را به وجود می آورد، رکن مهمی در ادبیات حماسی هند به شمار می رود. برخلاف مهاباراتا، رامایانا تنها به داستان های رزمی نمی پردازد بلکه در میان داستان ها، به آموزه های دانشمندان و حکیمان هندی و دیدگاه های فلسفی و دینی می پردازد. نظم رامایانا را به والمیکی نسبت داده اند که در حدود سده سوم پیش از میلاد مسیح می زیسته و گفته شده که سرودن شعر را بی هیچ پیش زمینه، و به صورتی شهودی و خودجوش آغاز کرده؛ و تلسی داس، شاعر نامدار و صاحب سبک هندی که در حدود سال های ۱۵۳۲ تا ۱۶۲۳ میلادی می زیسته نیز این منظومه را از زبان سانسکریت به نظم هندی مردمی درآورده است.
عبدالقادر بدایونی بامتثال امر شاهنشاه اکبر در سال ۹۹۵ هجری ترجمه رامایانا را شروع کرد و در سال ۹۹۹ به پادشاه تقدیم نمود: اتمام ترجمه رامایانا موجب کمال خرسندی اکبرشاه گردید.
ترجمهٔ دیگر بنام رام و سینا که منظوم بوده است در زمان سلطنت جهانگیرشاه به وسیلهٔ شیخ سعدالدوله مسیح (یا مسیحا) خیرانوی پانی پتی صورت گرفت.
ترجمهٔ دیگر در زمان سلطنت جهانگیرشاه به وسیلهٔ گردهرداس کالیسته دهلوی بسال ۱۰۳۳ هـ. ترجمه شد و به شاهنشاه وقت هدیه گردید.
ترجمهٔ دیگر به وسیلهٔ دیبی داس کایته در قرن بسال ۱۰۹۷ هـ. توسط چندرمن پسر سری رام انجام گرفت.
ترجمهٔ دیگر بنام «امربدپرکاش» در زمان سلطنت اورنگ زیب عالمگیر در سال ۱۱۱۷ هـ بوسیلهٔ امرسینگ منشی به عمل آمد.
ترجمهٔ دیگر به وسیلهٔ دیبی ددس کایته در قرن یازدهم هجری صورت گرفت.
ترجمهٔ دیگر که منظوم بود بوسیلهٔ منشی منوهرسینگ در قرن نوزدهم میلادی بوقوع پیوست.
ترجمهٔ دیگر توسط راجیسوررا و متخلص به اصغر مؤلف کتب عدیده ای بفارسی به عمل آمد، و بسال ۱۳۴۳ هـ در مطبع اختر دکن حیدرآباد انتشار یافت.
مهمترین شخصیت های این حماسه عبارتند از: راما، سیتا، هانومان، لاکشمانا و بهاراتا.رامایانا که از حیث اهمیت احترام و ارزش همپایه مهاباراتا است حاوی ۲۴۰۰۰ بیت (اشلوکا) می باشد و از مهاباراتا به مراتب کوتاه تر است.رامایانا از دو واژه «رام» و «اینه» ترکیب یافته که روی هم به معنای «سفر راما» است اما به طور مجازی، سرگذشت رام و آنچه از رخدادها بر سر او آمده را شامل می شود.
داستان اصلی متعلق به راما، هفتمین تجسم ویشنو، و پسر دشرت پادشاه ایودهیا در هند شمالی است و او در سراسر داستان به عنوان رب النوع یاد شده و کارهای دلیرانه و قهرمانانه وی مورد ستایش پیروان دین هندو قرار گرفته است.
در رامایانا اطاعت از بزرگان، زندگی کمال مطلوب خانوادگی و پیوندهای خوب خانوادگی درس داده شده است. سیتا، نشانهٔ عصمت و عشق به همسر، یکی از قطب های قوی این داستان است که همراه با قطب دیگر آن یعنی شوهر و شجاعت و شیدایی او نسبت به وی، منظومهٔ رامایانا را شکل می بخشد. این دو همسر که نماد دو انسان برگزیده و کاملند، به مثابهٔ دو رب النوع، نزد هندیان مورد ستایش هستند و افسانهٔ عشق و ایثارشان، خاستگاه پیدایش بسیاری باورها و آفرینش های هنری بوده است. وفاداری لاکشمان نسبت به راما نیز به عنوان فضیلتی اخلاقی مورد احترام و ستایش اهل هند است.

رامایانا (Ramayana)
حماسهای هندو، به زبان سانسکریت متعلق به حدود ۳۰۰پ م، که در آن راما (مظهر رب النوع ویشنو)، نابرادری اش لاکشمانا، و دوستش، هانومان، (سرکردۀ میمون ها) تلاش می کنند تا سیتا، همسر راما، را پیدا کنند، که راوانای شیطان، شاه لانکا ( سری لانکا)، او را ربوده است. رامایانا کتاب مقدس هندوهاست. داستان تبعید راما، نبرد با راوانا، شاه لانکا، و بازگشت به سرزمین قانونی شان، و نیز داستان اهمیت وفاداری، عشق و پارسایی، و پیروزی خیر بر شر موضوع های رامایانا است. این حماسه در جشنواره های دوسه را و دیوالی به شیوه های گوناگون بازگو و تحسین می شود.