ژرژ کوویه

ژرژ کوویه ( به انگلیسی: Georges Cuvier ) زیستشناس سوئیسی و بنیانگذار دیرینشناسی است.
کوویه در سوئیس زاده شد ولی پس از الحاق زادگاهش به فرانسه تابع فرانسه گشت. به مدرسهٔ عالی کارولین در نزدیکی اشتوتگارت آلمان رفت.
کالبدشناسی تطبیقی در فرانسه طی دوران انقلابی 1790 تا 1815 به رهبری ژرژ کوویه به سطحی عالی ارتقا یافت. در آن دوران کوویه علاقه وافری به تاریخ طبیعی پیدا کرد و به جمع آوری، تشریح و ترسیم حیوانات ساحلی پرداخت. وی به واسطه تشویق های فردی به نام «اتی این ژوفرواسنت هیلر» به پاریس آمد و ابتدا در مدرسه مرکزی دانشکده فرانسه و سپس به عنوان استاد کالبد شناسی تطبیقی در باغ نباتات به کار گمارده شد. وی در مدت کوتاهی به عنوان بزرگترین کالبد شناس فرانسوی شناخته شد.
مقایسات او درباره جانوران عصر حاضر باعث علاقه اش به سنگواره ها شد و نظریه انقلاب در آفرینش را ارائه کرد که با معتقدات مذهبی و مشاهدات او درباره توالی و توارث انواع مختلف حیوانات خویشاوند مطابقت داشت. وی در زمینه دیرین شناسی مهره داران و در عین حال کالبد شناسی تطبیقی و تاریخی طبیعی رهبری برجسته و سرشناس شد.
از نخستین دستاورد های کوویه در زمینه کالبد شناسی تطبیقی، مطالعات او درباره فیل ما قبل تاریخ ( ماموت ) و رابطه آن با فیلهای عصر حاضر بود، به گونه ای که وی توانست با قطعات ناقصی از استخوانهای جمع آوری شده، یک فیل کامل را از نو سر هم کند.
کوویه با دانش وسیعی که از کالبدشناسی تطبیقی تمام گروههای حیوانات داشت، تصمیم گرفت همانند برخی از متأخران خود به ویژه لینه به نظام دهی و طبقه بندی کامل سلسله حیوانات بپردازد. لینه حیوانات را بر مبنای اختصاصات خارجی شان دسته بندی کرده بود، در حالیکه کوویه طبقه بندی خود را بر اساس ساختار بدن حیوانات و بستگی ها و نسبت های آن با بخشهای داخلی شان قرار داد و نخستین کسی بود که در یک نظام طبقه بندی از کالبدشناسی تطبیقی استفاده کرد.
او در کتاب «تاریخ طبیعی حیوانات» ( 1798 ) که شامل طرحی برای طبقه بندی سلسله حیوانات به چهار گروه بزرگ بود، کشفیات خود را منتشر ساخت.
در دسته بندی فرمانروایی حیوانات نیز این نظر ارسطو که سلسله حیوانات سلسله ای تصاعدی است که بر مبنای میزان «رویندگی» و «روح حیوانی» قرار دارد، رهنمای کوویه بود. کوویه دو اندام اصلی کارکرد های حیوانی تشخیص داد : یکی قلب و سیستم گردش خون، که تصور می کرد مرکز «کارکرد های رویندگی» یعنی رشد و تولید مثل؛ و دیگری مغز و نخاع که تصور می کرد وظیفه دار «کارکرد های حیوانی» یعنی حرکت فعال و سیستم عضلانی هستند.
نظریه دیگر کوویه که بر آن رد پای اصول ارسطویی مشهود است، نظریه ارتباط متقابل بخشها و اندام هاست. کوویه به مطالعه بخش ها و اندام های مختلف بدن حیوانات به طور مستقل اکتفا نمی کرد، بلکه می خواست چگونگی ارتباطات موجود بین آنها را نیز دریابد. او به ارتباط تنگاتنگ میان ساختارهای داخلی و خارجی حیوانات و ارتباط متقابل میان ساختار ها و عادات زندگی آنها پی برد و مشاهده کرد اندام ها به تنهایی دارای هیچ کارکردی نمی باشند و به طور مجزا و منفرد بی مصرف هستند؛ این اندام ها صرفا جزئی از یک کل زنده اند. برای مثال حیوانات گوشتخوار دارای دید خوبی هستند، می توانند با سرعت بدوند، چنگال هایی برای صید و نگاه داشتن طعمه خود دارند و برای پاره کردن شکار دارای دندانهای تیز با موقعیت مناسب در آرواره هستند.
کوویه مشاهدات و نظریه های خود در مورد فسیل ها را یکجا در کتابی که عنوان ترجمه انگلیسی آن «تحقیق درباره استخوانهای فسیل» ( 1825 ) است، فراهم آورد؛ این کتاب سنگ بنای علم دیرین شناسی شد. وی در زمینه کالبد شناسی تطبیقی و دیرین شناسی مهره داران سرآمد دوران خود بود.
کوویه از لحاظ فلسفی مترقی تر از سایرین بود، زیرا طرح آفرینش موجودات را به گونه ای طبیعی تر ترسیم ساخته و برای فسیل ها توضیحی طبیعی ارائه کرده بود. فرضیه نا پخته تحولات و تغییرات جهشی و ناگهانی ( کاتاستروفیسم کوویه ) که پیش از مقبولیت عام مفهوم تکامل، مطرح شد و فرمول بندی گردید بر هیچکدام از دیگر فرضیات مطرح شده ارجحیت نداشت. متأسفانه تأثیر شگرف و درخشان کوویه به عنوان خطیب، نویسنده و طراح، سالهای سال پس از مرگش باعث پایدار ماندن اشتباهش شد.