تنبیه بدنی

تنبیه بدنی یا کتک عبارت است از وارد کردنِ درد بر شخص برای تغییر دادنِ رفتارِ شخص یا مجازات کردنِ او. تنبیهِ بدنی گونه ای خشونت است.
فلک کردن
اعدام در ملاء عام
تنبیه بدنی از آغاز تاکنون نقش تعیین کننده ای در نظام قضایی ‏(en)‏ داشته، و نیز برای حفظ انضباط ‏(en)‏ کودکان در خانه و مدرسه استفاده می شود.
پس از عصر روشنگری در اروپا، ژان ژاک روسو شیوه های جدیدی برای حفظ انضباط ‏(en)‏ در خانه و مدرسه مطرح کرد و روش تنبیه بدنی را ناکارآمد دانست.
نظام های قضایی جدید نیز معمولاً تعیین جریمه نقدی یا حبس را بر تنبیه بدنی ترجیح می دهند.

این روش هنوز در بسیاری از کشورها به کار می رود. به موجب قانون مجازات اسلامی، در جرایم مستوجب حدّ، اشکال مختلف تنبیه بدنی به عنوان مجازات محکوم پیش بینی شده است؛ در جرایم تعزیری نیز شلاق ازجمله مجازات هایی است که برای تنبیه مجرم به کار می رود، مانند جرایم هتک حرمت و سرقت های تعزیری. تنبیه کودکان توسط پدر و مادر، در حد تربیت، جرم نیست. به موجب مادۀ ۱۱۷۹ قانون مدنی، والدین حق تنبیه طفل خود را دارند، ولی نمی توانند به استناد این حق، طفل خود را خارج از حدود تأدیب کنند. ولی براساس بند پنج مادۀ ۱۱۷۳ قانون مدنی (اصلاحی سال ۱۳۷۶ش) تکرار ضرب وجرح خارج از حدّ متعارفِ کودک توسط پدر و مادر، از مصادیق عدم مواظبت از آن ها به شمار می رود، و در صورت اثبات آن در دادگاه، در خصوص حضانت طفل تصمیم مقتضی اتخاذ می شود. قانون حمایت از کودکان و نوجوانان (مصوب سال ۱۳۸۱) هرگونه صدمه، اذیت، آزار، شکنجه جسمی و روحی کودکان، و نادیده گرفتن سلامت عمومی و بهداشت روانی و جسمی آن ها را جرم محسوب کرده است.