دار زدن

به دار آویختن یا دار زدن یکی از معمول ترین روش های اعدام است که در بیش تر کشورهایی که حکم اعدام وجود دارد، اجرا می شود.
این روش را نخستین بار سال ۱۷۷۰ در اعدام فردی به نام ارل فررس به کار بستند. فاصله پرت شدن آن زمان هنوز کم بود، تقریباً سی سانتیمتر. هر چند روش قبلی هم هنوز کاربرد داشت اما انگلیسی ها این شیوه را از سال ۱۷۸۳ شیوه رسمی اعدام کردند.
چارلز دیکنز نویسنده معروف که سال ۱۸۴۹ یک بار در بازار شاهد یک مراسم اعدام بود، از دار زدن محکوم به شدت متأثر شد و نامه های خشم آلودی نوشت و در تایمز منتشر کرد. این نامه ها دوباره بحث اعدام را در افکار عمومی دامن زد و سبب شد که از سال ۱۸۶۸ دیگر در ملاءعام اعدام صورت نگیرد. در اتریش و بعضی ایالات آلمان نیز تقریباً از همان زمان ها اعدام علنی لغو شد.
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز می شود، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد می شود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع می شود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی به دلیل فلج شدن ریه ها می شود.

دار زدن (hanging)
روشی برای اعدام. محکوم را، معمولاً از ارتفاع ۶۰ سانتی متری تا دو متری، از گردن به طنابی می آویزند. کشیده شدن طناب، موجب تنگ شدن حلقۀ آن و درنتیجه خفگی محکوم می شود. نوع دیگر آن بستن طناب دور گردن اعدامی و خالی کردن ناگهانی زیر پای اوست که منجر به قطع نخاع، شکستن مهرۀ گردن و مرگ محکوم می شود. سابقاً، برای محکومان به مرگ در اروپا چنین مجازاتی رایج بود و هنوز در برخی از ایالت های امریکا و بعضی از کشورهای جهان به کار می رود. این روش اعدام در ۱۹۶۵ در انگلستان منسوخ شد.