دلقک

دَلْقَک بازیگری است که حرکاتی برای خنده و تفریح تماشاگران انجام می دهد.
طلخک (که واژهٔ دلقک از آن است) دلقک سلطان محمود غزنوی
پونه، دلقک طرخان علاءالدین خلج
جعفرک، دلقک دربار ملک شاه سلجوقی
کل عنایت، دلقک شاه عباس کبیر
لوطی صالح، دلقک کریم خان زند که بعدها گرفتار خشم آقا محمد خان قاجار شد.
کریم شیره ای، شیخ حسین (معروف به شیخ شیپور)، شیخ کرنا، شغال الملک (یا شغال الدوله)، اسمعیل بزاز، علیون، دلقک های ناصرالدین شاه قاجار
شیخ حمدالله، دلقک ظل السلطان
حاج میرزا زکی خان (معروف به چلغوز میرزا)، دلقک احمد شاه قاجار
ابوالحسن دمشقی، در دستگاه خلیفه هارون الرشید
ابوالعنبس، در دستگاه خلیفه متوکل
تریبوله و دومی نیک دلقک های دربار فرانسوای اول و لویی چهاردهم
بروسکه، دلقک دربار هانری دوم و فرانسوای دوم
کالامبرگ، دلقک معروف ایتالیایی
دلقک ها معمولاً کلاه گیس های رنگین بر سر دارند و جامه های رنگین بر تن می کنند و چهره خود را گریم کرده کفش های بزرگی بر پا دارند.
واژهٔ دلقک معرب طلخک، دلخک یا تلخک، دلقک دربار سلطان محمود غزنوی می باشد.
دلقک معلوم نیست عاقل است یا دیوانه، دروغگوست یا راستگو، گستاخ است یا مهربان. او مخاطبانش را می خنداند، دیگران را مسخره می کند اما خود نیز مسخره می شود، آزار می بیند و گاه کتک می خورد.

دَلقَک
دَلقَک
دَلقَک
دَلقَک
دَلقَک
دَلقَک
دَلقَک
(یا: طلحک؛ تلخک) مسخره، مقلد، و نکته گو که در مجلس خلفا، سلاطین، و حکام مسخرگی و خوشمزگی می کرد. گفته می شود اصطلاح دلقک از مسخره ای به نام طلحک یا تلخک گرفته شده که گویا معاصر سلطان محمود غزنوی بوده است. اشعب طماع، ابوالحسن خلیع، ابوالعنبس، عباده مخنث، ابوالفوارس، کچل (کل) عنایت، لوطی صالح شیرازی، کریم شیره ای، اسماعیل بزاز، شیخ شیپور، حسین دودی، و حسن گربه نام شماری از دلقکان و مسخرگانی است که در سال های دور و نزدیک در دربار سلاطین و پادشاهان ایرانی حضور داشتند.