شهرنشینی

شهرنشینی کلاً در معنی زندگی یک جمعیت در شهرها به کار می رود ولی معمولاً به افزایش شمار ساکنان شهرها نسبت به ساکنان روستایی یک کشور یا منطقه اشاره دارد.
مهاجرت داخلی
بیکاری
کلانشهر
مگالاپلیس
شهرنشینی و افزایش آن، بر اقتصاد و محیط زیست یک منطقه تأثیر زیادی دارد. همچنین روحیات و شیوه زندگی مردم شهرنشین با گسترش شهرنشینی دستخوش دگرگونی های نسبتاً زیادی می شود.
شهرنشینی بی رویه و گسترش پرشتاب پدیده شهرنشینی در بسیاری کشورها باعث به وجود آمدن پدیده هایی همچون حاشیه نشینی، زاغه نشینی، تکدی گری، تشکیل شهرهای خوابگاهی، افزایش بیکاری و بزهکاری و مشکلات و ناسازگاری های فرهنگی می شود.
از سال ۱۳۳۵ معیارهای مشخصی برای تبدیل روستا به شهر در نظر گرفته شد که از جمله آن، داشتن حداقل ۵ هزار نفر جمعیت بود. این مقدار در سال ۱۳۶۵ به ۱۰ هزار نفر افزایش یافت تا اینکه با تغییر دوباره قانون در سال ۱۳۷۱، مقدار کمینه برداشته شد و هر نقطه دارای شهرداری به عنوان شهر شناخته شد. این تغییر قانون در دوره ده ساله ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۸، باعث زایش بیش از ۴۰۰ شهر شد و نقش مهمی در افزایش درصد شهرنشینی ایران به بیش از ۷۰ درصد داشته است.

شهرنشینی (urbanization)
فرآیندی که طی آن جمعیتی که در شهرها و شهرک ها یا حومۀ آن ها زندگی می کنند، از گذر مهاجرت و زاد و ولد افزایش می یابد. رشد تمرکز شهری در امریکا و اروپا پدیده ای نسبتاً جدید است و پیشینۀ آن به حدود ۱۵۰ سال قبل یعنی اوایل انقلاب صنعتی می رسد، اگرچه نخستین شهرهای دنیا بیش از ۵هزار سال پیش بنا شدند. تقریباً همۀ رشد شهری در کشورهای در حال توسعه روی خواهد داد، که در آن سالانه ده شهر بزرگ سر بر خواهد آورد. در ایران بنابر سرشماری ۱۳۸۵، شهرنشینی از۶۱.۳۱ درصد در ۱۳۷۵ به۶۸.۴۶ درصد در ۱۳۸۵ افزایش یافته است. شهرنشینی تأثیر مهمی در ساختارهای اجتماعی جوامع صنعتی داشته و بر محل زندگی مردم و نیز بر چگونگی زندگی آنان نیز مؤثر بوده است. در انگلستان از ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۲ حدود ۷۰۵هزار هکتار از زمین های کشاورزی سابق را به خانه سازی، توسعۀ صنعتی، و جاده سازی اختصاص دادند. مرکز اقامتگاه های انسانی سازمان ملل در ۱۹۹۶ گزارش داد که رشد اغلب شهرها در دهۀ ۱۹۸۰ کندتر از سه دهۀ قبل از آن بوده است، زیرا بسیاری از مردم از شهرها کوچ کرده اند، تا آن که به شهرها مهاجرت کنند.