حمدانیان

حمدانیان (۲۹۳-۳۹۴ق/۹۰۵-۱۰۰۴م) نام سلسله ای شیعه و عرب است که در سرزمین های شمال عراق(جزیره) و شام فرمانروایی می کردند.
دائرةالمعارف بزرگ اسلامی: آل حمدان
حمدانیان از قبیله تَغْلِب بودند که مدت ها پیش در جزیره مستقر شده بودند. آنها از پشتیبانان ادبیات عرب بودند و به ویژه به خاطر تشویق و پشتیبانی سیف الدوله از متنبی شاعر، نامدار گشتند. آنها با وجود آنکه بر منطقه پر برکتی که دارای مراکز بسیار برای بازرگانی و تکاپو بود فرمانروایی یافتند، همچنان بی قیدی و ویرانگری ویژه اعراب بدوی را نگاه داشتند.
شاخه موصل:
شاخه حلب:

حَمْدانیان
دودمانی از امیران شیعه مذهب که از ۲۹۲ تا ۳۹۴ق بر قسمت هایی از شام و شمال عراق حکومت کردند. این خاندان منسوب به قبیله بنی تَغْلب است. نیای آنان حمدان بن حمدون بود. فرزندان وی در دستگاه خلافت عباسیان به مقام های عالی دست یافتند. از میان فرمانروایان این خاندان حسن ملقب به ناصرالدوله و علی ملقب به سیف الدوله معروفند. فرزندان ناصرالدوله برای فرمانروایی در ولایات مختلف موصل، دیاربکر، و ربیعه با هم پیوسته در ستیز بودند. معروف ترین امیر این خاندان سیف الدوله بود که نخست سپاهیان برادرش را فرماندهی می کرد. او حلب را تصرّف کرد و در بیش از ۲۰ نبرد با امپراتوری بیزانس یعنی روم شرقی شرکت کرد. وی عالمان و شاعران را گرامی می داشت و خود نیز شعر می سرود. پس از درگذشت وی پسرش، سعدالدوله، به حکومت رسید. سعیدالدوله، فرزند سعدالدوله، مدتی حاکم حلب بود. خادم وی، لؤلؤ، او را به قتل رساند و بدین ترتیب فرمانروایی حمدانیان بر حلب به پایان رسید.