خلفای نخستین

[ویکی اهل البیت] شیعه معتقد است که خلافت و امامت مسلمین یک مقام عادی نیست بلکه یک منصب الهی و آسمانی است و با تعیین مردم حتی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیست بلکه باید خلیفه و امام شخص معصومی باشد که به احتیاجات بشر دانا و بصیر باشد و چنین شخصی با تعیین خداوند مشخص می گردد.
و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این خصوص در واقعه غدیر خم که چند ماه قبل از وفات حضرت نبی اکرم صلی الله علیه و آله بوده - از مردم برای علی ابن ابی طالب - بیعت گرفته است.
لیکن علیرغم این تعیین الهی، بلافاصله پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و در حالی که اهل بیت علیهم السلام و عده ای از صحابه ممتاز، سرگرم تجهیز جنازه شریف پیامبر بودند، عده دیگری از مسلمانان - از هر دو گروه انصار و مهاجرین - در محلی به نام «سقیفه بنی ساعده » جمع شدند و بدون توجه به تعیین الهی، پیرامون تعیین جانشین پیغمبر به مذاکره وجدال پرداختند.
و نهایتاً ابوبکر را به جانشینی پیامبر تعییین نمودند. تعیین ابوبکر موجب شد که تصدی خلافت پیامبر در طول سه دهه پس از وفات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله یعنی از سال 11 تا سال 40 هجری چنین رقم بخورد:
عمر توسط ابوبکر و عثمان توسط شورای شش نفری که عمر تعیین نموده بود و دستورالعمل خاصی برایش تعیین نموده بود تنها با نیمی از آراء به خلافت تعیین گردید.
از آنجا که این دوره با توجه به نزدیکی آن به دوران حضور پیامبر و حضور فعال صحابیان پیامبر در صحنه های اجتماعی در مقایسه با دوره های پس از آن، به سنت پیامبر صلی الله علیه و آله نزدیک تر می نمود و نیز خلافت همچون دوره های بعدی صورت موروثی نیافته بود به همین جهت این 4 خلیفه را بعدها اهل سنت «خلفای راشدین» نام نهادند.
(1). خلفای راشدین، سایت حوزه.