ونیز

وِنیز (به ایتالیایی: Venezia) جزیره ای در شمال ایتالیا که در خلیجی از تالاب ونتزیا در نزدیکی دریای آدریاتیک قرار گرفته است و به صورت جزیره های کوچک است که جزیره ها به وسیلهٔ کانال هایی از هم جدا شده اند و تردد در شهر به وسیله قایق صورت می گیرد و خودرویی وجود ندارد.
کلیسای جامع سن مارکو
شهر ونیز یکی از شهرهای گردشگرپذیر جهان است و سالانه میلیون ها گردشگر به این شهر می روند. از دیدنی های این شهر می توان به میدان سن مارکو محل دفن مرقس یکی از حواریون عیسی مسیح که به سن مارکو مشهور است، اشاره کرد.
شهر ونیز به خاطر شکل عجیب و همچنین تعدد آثار تاریخی و هنری و معماری در لیست میراث جهانی یونسکو نیز قرار گرفته که همین امر موجب شده سالانه میلیون ها نفر (بیست میلیون به طور تخمینی) از سر تا سر جهان برای دیدن این شهر زیبا به سوئد سفر کنند.
نام ونزیا در ایام قدیم به تمام منطقه ونتو و فریولی اطلاق می شد.

وِنیز (Venice)
کانال بزرگ، (به ایتالیایی: ونتسیا) شهر، بندر، و پایگاهی دریایی بر ساحل شمال شرقی ایتالیا، با ۲۶۵,۷۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز استان ونیز و ناحیۀ وِنِتو است. این شهر قدیمی بر ستون هایی در جزایر پست در مردابی شور ساخته شده است و با لیدوو دیگر نوارهای کوچک خشکی در مقابل دریای آدریاتیک محافظت می شود. ونیز حدود ۱۵۰ آبراه با حدود ۴۰۰ پل دارد. صرف نظر از گردشگری (سالانه ۸ میلیون گردشگر به این شهر می آیند)، صنایع آن عبارت اند از شیشه سازی، جواهرسازی، نساجی، و قیطان دوزی. ونیز از قرن ۱۰م جمهوری مستقل تجاری بود که قاضی ارشد بر آن حکومت می کرد. همچنین از مراکز رنسانس ایتالیا بود. مرکز اولیۀ چاپ نیز به شمار می رود؛ ۱۵ درصد از همۀ کتاب های چاپی تا پیش از ۱۵۰۰م در ونیز چاپ شده اند. ونیز و حومۀ صنعتی آن، مستره، اکنون با پُل های جاده ای و راه آ‎هن به سرزمین اصلی متصل شده اند. کانال بزرگ، این شهر را تقسیم کرده و پل ریالتو بر فراز آن ساخته شده است، رفت وآمد با گوندولای سنتی (کرجی ونیزی) یا اتوبوس آبی صورت می گیرد. کلیسای جامع بیزانسی قرن ۱۱م سن مارکو۹، برج کلیسای قرون تا ۱۶م (بازسازی شده در ۱۹۰۲)، و کاخ گوتیک قرن ۱۴ و ۱۵م قاضی ارشد در میدان سان مارکوقرار دارند، که با یک پل قرن ۱۷ به زندان سابق متصل است. هنرمندان مکتب ونیز عبارت اند از بلینی، کارپاجو، جورجونه، تیسین، تینتورِتّو، و ورونزه. جشنوارۀ ونیز هر سال در پایان فوریه با لباس ها و نقاب های باشکوه برگزار می شود. سالن اوپرای ونیز، که یکی از زیباترین ساختمان های شهر بود، در آتش سوزی ژانویۀ ۱۹۹۶ سوخت. در ۱۹۹۱، ارنستو کانالِ باستان شناس ثابت کرد که ونیز را رومی ها در قرن اول م بنا کردند. در قرن ۱۰م به جمهوری ثروتمند مستقل تبدیل شد، که وسعت آن در اواسط قرن ۱۵م تا آلپ گسترش یافت و کرت را نیز شامل می شد. ونیز به شکست امپراتوری عثمانی در نبرد دریایی لپانتو (۱۵۷۱) کمک کرد، اما ناپلئون اول در ۱۷۹۷ این جمهوری را سرنگون کرد. ونیز در ۱۸۱۵ به اتریش تعلق یافت، اما در ۱۸۶۶ بخشی از کشور پادشاهی ایتالیا شد. در مرکز ونیز میدان سان مارکو قرار دارد. کلیسای سن مارکو با پنج گنبد از مرمر و موزاییک ساخته شده است و چهار اسب برنزی یونانی (قرن ۳ یا ۴م) دارد. برج ساعت ونیز در ۱۴۹۶م ساخته شد و موزۀ آن دارای مجموعۀ ارزشمندی از عتیقه هاست. در جنوب کلیسای جامع، ستونی با تندیس برنزی شیر سن مارکو از قرن ۶م قرار دارد. کلیساهای متعدد این شهر تزیینات و نقاشی های زیبایی دارند. در نگارخانۀ این شهر مجموعه هایی از آثار نقاشان ونیزی نگهداری می شود.