استحباب

رجوع شود به:احکام پنج گانه شرعی

[ویکی فقه] استحباب به معنای طلب غیر اکیدِ ملازم با جواز ترک می باشد. از احکام پنج گانه تکلیفی را استحباب گویند. از این عنوان در باب طهارت و صوم و نیز سایر ابواب فقهی به مناسبت و در اصول فقه، مبحث اوامر، ضدّ و مقدّمۀ واجب، سخن رفته است.
ـــ استحباب، از اقسام احکام ترخیصی و نوعی حکم شرعی تکلیفی است که به معنای الزام و طلب غیر اکید مولا به انجام فعلی دارای مصلحت غیر ملزمه است؛ به بیان دیگر، قانون گذار (شارع) مکلف را به انجام متعلق آن تشویق و تحریص می نماید، ولی او را ملزم به انجام آن نمی کند؛ به این صورت که به فعل آن ثواب می دهد، ولی ترک آن را موجب عقاب نمی داند، مانند: استحباب نمازهای نافله و روزه مستحبی. ـــ استحباب به طلب یا رجحان فعل با عدم منع از ترک آن، تعریف شده است.بر اساس این تعریف، مفهوم استحباب مرکّب از دو جزء یعنی طلب یا رجحان و عدم منع از ترک می باشد.
تعریف متأخران
متأخّران در تعریفی دیگر حکم را به اراده و خواست مولا یا آنچه از مقام ابراز و اظهار ارادۀ مولا انتزاع می شود، تفسیر کرده اند.بنابر تفسیر نخست از دو تفسیر متأخّران، اراده اگر شدید باشد، افادۀ وجوب و اگر ضعیف باشد، افادۀ استحباب می کند و بنا بر تفسیر دوم، چنانچه ارادۀ شدید منشأ انتزاع باشد، وجوب و اگر ارادۀ ضعیف منشأ آن باشد، استحباب انتزاع می شود. بر اساس تعریف متأخّران، استحباب مفهومی بسیط دارد که عبارت است از مرتبه ای از اراده.
تعریف استحباب در قرآن و احادیث
استحباب به هر دو تعریف یاد شده تنها در اصطلاح فقها به کار می رود، امّا در قرآن کریم و احادیث معصومان علیهم السّلام در همان معنای لغوی خود یعنی دوست داشتن و پسندیدن چیزی به کار رفته است.
عناوین دیگر استحباب
...