چراغ راهنمایی

چراغ راهنمایی یا چراغ راهنما یک وسیله یا نماد راهنمایی و رانندگی است. این چراغ در تقاطع جاده ها، پیاده روها، ورودی و خروجی معابر و برخی اماکن دیگر نصب می شود و جریان آمد و شد را هدایت می کند. این وسیله حق عبور را به کمک سه رنگ نوری استاندارد (قرمز، زرد، سبز) مشخص می سازد.
روشن بودن رنگ سبز به معنی اجازه عبور در مسیر مشخص شده است.
روشن بودن رنگ زرد به معنی پایان یافتن مهلت عبور، دقت بیشتر برای عابران در حال عبور و اعلام توقف به عابرانی که به مسیر نزدیک می شوند.
روشن بودن چراغ قرمز به معنی توقف است.
عموماً نور قرمز شامل فام نارنجی رنگ و نور سبز شامل فام آبی رنگ است تا مبتلایان به کوررنگی قرمز-سبز را به گمراهی نیندازد.
چراغهای راهنمایی در ایران قبل از چهار راه نصب می شود ولی در امریکا چراغهای راهنمایی بعد از چهار راه نصب می شوند تا راننده در هنگام توقف پشت خط عابر پیاده یا خط ایست دید بهتری به چراغ راهنمایی داشته باشد.
چراغ های راهنمایی در سال ۱۸۶۸ پیش از اختراع اتومبیل و در زمانی که ترافیک شامل چهارپایان، واگن ها، کالسکه ها و عابران پیاده می شد، طراحی و در لندن نصب شد.