حنابندان

حَنابَندان یکی از آداب و رسوم عروسی در نزد اقوام ایرانی است. حنابندان آیینی سنتی است که یک یا دو روز پیش از عروسی در خانه پدر و مادر عروس و با حضور دوستان و خویشان برگزار می شود و مهمانان برای خانواده عروس پول یا هدیه های دیگر می آورند. در گذشته دست و پای عروس را حنا می بستند ولی امروزه گاه به گذاشتن خال حنایی بر کف دست عروس بسنده می شود.
حنانگاری
جشن حنابندان که به تعبیری آخرین رسم از آداب عروسی ایرانی می باشد، جشنی است که در واقع مراسم خداحافظی عروس بوده و در آخرین شب اقامت عروس به طور رسمی در خانه پدری برگزار می گردد.
در زمان های نه چندان دور در شب حنابندان زنان شرکت کننده دستشان را با آغشتن به ظرف حنایی که دور تا دور مراسم گرداننده می شد رنگ می کردند و این آیین همچنان در روستاها و شهرهای کوچک ایران پا برجاست.
«حنا از جنت است» و اثری از بهشت و نشانه ای از شادی، مهر و نیکبختی دارد. این باوری است که ایرانیان باستان داشتند و هنوز هم پابرجاست.

از آداب و رسومِ ایرانی در مراسم عروسی. و آن عبارت است از به حَنا آغشتنِ دست ها و پاهای عروس در روز پیش از عروسی و داماد در همان روز عروسی. رسم بر آن بود (امروزه ساده تر است) که حنا را در جام های برنجی یا نقره ای، از هفت تا ۴۰ جام، خیس کنند و روی خمیرِ حنا زر و سیمی نهند و بر خوانچه ای با شمع های رنگارنگ و فروزان بگذارند و به خانۀ عروس فرستند. آن گاه بر دست و پای عروس به حنا نقش ونگار، گل و گل بوته و جز آن ها، می زدند و او باید همان طور درازکش می ماند تا نقش ها خوب بگیرد. برخی برآنند که نباید به وقت عقد به پا و دست عروس با حنا نقش بست، چراکه نقش گره دارد و آن گره در کار عروس نیز می افتد. پس از آن عروس را به حمام می بردند. گاه در شبِ حنابندان مجلس رقص و آوازی نیز برپا می کردند. اطرافیان عروس نیز دست و پای خود را حنا می بستند. حنابندان داماد در حمام، یا به دستِ دلّاک ها (← دلّاکی) یا به دست ساقدوش ها انجام می شد.