[ویکی فقه] اراده انشایی به ابراز اراده حقیقی در عالم اعتبار اطلاق می شود.
اراده انشایی، مقابل اراده حقیقی بوده و به معنای ابراز اراده حقیقی در عالم اعتبار و مفهوم ، از طریق الفاظ ( ماده امر (ا - م - ر) یا صیغه افعل ) می باشد؛ به این بیان که اراده حقیقی، یعنی شوق مؤکد نسبت به مطلوب که به دنبال آن، یا خود شخص برای تحصیل مطلوب حرکت می کند و یا این که این شوق، او را به انشای امر وا می دارد تا دیگری را برای تحصیل مطلوب برانگیزد؛ صورت اخیر را اراده انشایی می گویند؛ برای مثال، شخص تشنه ، برای به دست آوردن آب ، یا خودش حرکت می کند، یا این که این اراده حقیقی را در قالب الفاظی ابراز می نماید و دیگری را روانه می کند تا برای او آب بیاورد.
اراده انشایی، مقابل اراده حقیقی بوده و به معنای ابراز اراده حقیقی در عالم اعتبار و مفهوم ، از طریق الفاظ ( ماده امر (ا - م - ر) یا صیغه افعل ) می باشد؛ به این بیان که اراده حقیقی، یعنی شوق مؤکد نسبت به مطلوب که به دنبال آن، یا خود شخص برای تحصیل مطلوب حرکت می کند و یا این که این شوق، او را به انشای امر وا می دارد تا دیگری را برای تحصیل مطلوب برانگیزد؛ صورت اخیر را اراده انشایی می گویند؛ برای مثال، شخص تشنه ، برای به دست آوردن آب ، یا خودش حرکت می کند، یا این که این اراده حقیقی را در قالب الفاظی ابراز می نماید و دیگری را روانه می کند تا برای او آب بیاورد.
wikifeqh: اراده_انشایی