اجرت

اجرت، حق الزحمه یا حق السعی (بر اساس قانون کار جمهوری اسلامی ایران) (به انگلیسی: Fee)، به مبلغی گفته می شود که در ازای کار یا خدمات ارائه شده توسط یک شخص به او پرداخت می شود. دستمزدها شامل پاداش ها، حق کمیسیون، دست‎مزد دوره تعطیلات، دست‎مزد قانونی دوره بیماری، دستمزد قانونی دوره زایمان، و پرداختی دوره بیکارسازی کمک هزینه مسکن، کمک هزینه عائله مندی، هزینه خواربار و ایاب و ذهاب، مزایای غیر نقدی، پاداش افزایش تولید، سود سالانه و همچنین هرگونه پرداخت دیگری که توسط کارفرما به کارکنانش پرداخت می شود.
بر اساس قوانین ایران، به کارکنان به جبران کاری که در سازمان انجام می دهند حقوق و دستمزد پرداخت می شود. دستمزد افراد بر اساس ۴۴ ساعت کار هفتگی تعیین شده و مازاد بر این ساعات مشمول ۴۰٪ افزایش با عنوان اضافه کاری خواهد بود.

[ویکی فقه] عوضی که مستأجر در قبال استفاده از منفعت مال یا کار، به موجر یا اجیر می پردازد، اجرت نامیده می شود. از آن در باب اجاره سخن رفته است.
در عقد اجاره، یا به اجرت تصریح می شود یا نمی شود، امّا مورد نظر و توافق دو طرف است و یا هیچ کدام. به اجرت در صورت اول و دوم، اجرة المسمی و در صورت سوم- که باید اجرت متعارف برای استفاده از همانند آن مال یا عمل، از سوی مستأجر به موجر یا اجیر پرداخت گردد- اجرة المثل گفته می شود.
مالک اجرت
هر یک از موجر یا اجیر، به عقد اجاره، مالک اجرت می شوند، لیکن جواز مطالبه آن، بر تسلیم مال مورد اجاره به مستأجر یا انجام عمل از سوی اجیر متوقّف است؛ برخی گفته اند استقرار ملکیّت اجرت نیز منوط به استفاده مستأجر از منفعت یا اتمام کار مورد اجاره- و آنچه در حکم استفاده یا اتمام کار باشد- از سوی اجیر است.
فقها به صورت یک قاعده کلّی در باب اجاره آورده اند که در فرض کشف بطلان اجاره از اول، چنانچه مستأجر از منفعت مال استفاده کرده باشد، پرداخت اجرة المثل بر وی واجب می شود ، امّا در فرض بطلان اجاره به یکی از اسباب فسخ در اثنای مدّت اجاره، بنا بر قول مشهور، مقدار اجرت نسبت به مدّت گذشته از اجرة المسمّی ثابت است و نسبت به مدّت باقی مانده، اجرت به مستأجر بازگردانده می شود.
حرمت یا جواز گرفتن اجرت، دایر مدار صحّت و بطلان اجاره است.