ضحی

اسم: ضحی (دختر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: zoha) (فارسی: ضحی) (انگلیسی: zoha)
معنی: زمانی از صبح که تازه آفتاب در آمده است، صبح، چاشتگاه زمانی از صبح که تازه آفتاب در آمده است

سوره نود و سومین از قر آن مکیه شامل ۱۱ آیه پس از [ لیل ] و قبل از [ الم نشرح ] است .
چاشتگاه، هنگام بر آمدن آفتاب ، خورشید، آفتاب
( اسم ) ۱ - پس آفتاب بر آمدن چاشتگاه یا صلات ( صلوه ) ضحی . نماز چاشت . ۲ - آفتاب خورشید .
موضعی است به یمن

(ضُ حا ) [ ع . ] (اِ. ) چاشتگاه ، هنگام برآمدن آفتاب .

ضحی. [ ض ُ حا ] ( اِخ ) سوره نودوسومین از قرآن ، مکّیه ، و آن یازده آیت است ، پس از «لیل » و پیش از «اء لم نشرح ».

---

ضحی. [ ض ُ حا ] ( ع اِ )چاشتگاه ( و یذکر ). ( منتهی الارب ) ( بحرالجواهر ) ( مهذب الاسماء ). نیم چاشت ، مقابل ظهر که چاشت است. چاشتگاه ،یعنی پس آفتاب برآمدن ، و گویند بعد چاشتگاه. ( دستوراللغة ادیب نطنزی ). ارتفاع نهار. چاشت :
همیشه تا نفروزد قمر چو شمس ضحی
همیشه تا ندرخشد سُها چو بدر ظلم.آنچنان روئی که چون شمس ضحاست
آنچنان رخ را خراشیدن خطاست.مدتی بسیار میکرد این دعا
روز تا شب ، شب همه شب تا ضحی. || آفتاب. ( منتهی الارب ) :
نورشان حیران این نور آمده
چون ستاره زین ضحی فانی شده.- صلوةُ ضحی ؛ نماز چاشت. ( مهذب الاسماء ). نماز چاشتگاه. ( السامی فی الاسامی ). نماز چاشت ، و منه حدیث عمر: «اضحوا بصلوة الضحی »؛ ای صلوها لوقتها و لاتؤخروها الی ارتفاع الضحی.
|| و قولهم ما لکلامه ضُحی ؛ نیست کلام او را بیانی. || و الشمس و ضحیها ؛ ای ضوئها اذا اشرق.( منتهی الارب ). و نیز رجوع به آفتاب پهن شود.

---

ضحی. [ ض ِ حا ] ( ع مص ) خوی گرفتن. ( زوزنی ). خوی کردن و عرق آوردن. ( منتهی الارب ).

---

ضحی. [ ض َ حی ی ] ( ع مص ) ضَحو. ضُحو. ضُحی . رسیدن آفتاب کسی را. ( منتهی الارب ).

---

ضحی. [ ض ُ حی ی ] ( ع مص ) ضَحو. ضُحُوّ. ضَحی . رسیدن آفتاب کسی را. || بیرون آمدن در آفتاب. ( منتهی الارب ). به آفتاب شدن. ( زوزنی ). به آفتاب آمدن.

---

ضحی. [ ض َ حی ی ] ( اِخ ) موضعی است به یمن. ( منتهی الارب ).

۱. نود وسومین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۱۱ آیه، والضّحی.
۲. [قدیمی] خورشید، آفتاب.
۳. [قدیمی] هنگام برآمدن آفتاب، صبح.