عذاب

عذاب به معنی درد و رنج است.
عذاب (خوی)، روستایی از توابع بخش مرکزی و در شهرستان خوی استان آذربایجان غربی
عذاب همچنین ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
عذاب (فیلم ۱۹۴۴)، فیلمی به کارگردانی آلف خوباریا

[ویکی فقه] در قرآن کریم، بارها از عذاب گناهکاران سخن به میان آمده است.
کلمه «عذاب» به معنای شکنجه و عقوبت است.
معنای اصطلاحی
مراد، کیفرهای دردناک دنیوی و اخروی ملحدان، منافقان و فاسقان است.خداوند حکیم آدمی را برای بندگی خویش آفریده و به او توان انتخاب و اختیار بخشیده است. کسانی که از روی اختیار راه بندگی در پیش گیرند، به کمال می رسند و در آن سرای، از نعمت ها و پاداش های بیکران الهی بهره می برند؛ امّا کسانی که از بندگی خدا روی برتابند و راه زشتکاران و گناه و نافرمانی در پیش گیرند، از تقرب به خدا باز می مانند و دچار خشم و غضب و کیفر الهی می شوند. اینان در عالم برزخ و محشر و آخرت، گرفتار کیفر عقاید و رفتارها و اعمال خویش خواهند بود.
انواع عذاب
همان سان که معاد، روحانی و جسمانی است، کیفر و پاداش نیز هم روحانی است و هم جسمانی:
← عذاب روحانی
...

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
عذاب به معنای مجازات و عقوبت و نیز به معنای ایجاد درد شدید است. در اصل ریشه لغوی عذاب اختلاف است. برخی آن را از «عَذْب» دانسته که بنابراین «عَذّبتُه» یعنی لذت زندگی را از او گرفتم و برخی گفته اند: اصل تعذیب، زیادزدن با انتها و بند شلاّق است.
گفتنی است که عقوبت های مجرمانی مانند دزد، زناکار و... در مدخل کیفر بحث خواهد شد. در این مدخل، از واژه های «بأس»، «وبال»، «جزاء»، «عذاب»، «عقاب» و مشتقّات برخی از آنها و الفاظ و جملات با معانی مشابه استفاده شده است.
فرهنگ قرآن، جلد 20، صفحه 190.

[ویکی الکتاب] معنی عَذَابٌ: عذاب - عقوبت - شکنجه (نکره آوردن کلمه عذاب به منظور بزرگ جلوه دادن آن است)
معنی عَذَابَهُ: عذاب او- عذاب آن
معنی عَذَابَهَا: عذاب او- عذاب آن
معنی أَفَبِعَذَابِنَا: آیا پس به عذاب ما
معنی لَوْلَا یُعَذِّبُنَا: چرا ما را عذاب نمی کند
معنی عَذَابِی: عذاب من
معنی عذَّبَ: عذاب کرد
معنی عَذَّبَهُمْ: آنان را عذاب کرد
معنی یُعَذِّبُ: عذاب می کند
معنی یُعَذِّبَ: که عذاب کند
معنی یُعَذِّبُکُم: شما را عذاب می کند
ریشه کلمه:
عذب (۳۷۳ بار)

عقوبت. شکنجه. طبرسی آن را استمرار الم، زمخشری کلّ الم فادح، راغب ایجاع شدید، جوهری عقوبت، اقرب هر آنچه بر انسان دشوار است و او را از مرادش منع می‏کند معنی کرده است . راغب در اصل آن چند قول نقل کرده از جمله گفته‏اند: اصل آن از عذب است عَذَّبْتُهُ یعنی گوارائی زندگی را از او بردم مثل مَرَّضْتُهُ و قَذَّرْتُهُ که به معنی مرضش را و قذارتش را از بین بردم است. به قول بعضی اهل لغت تعذیب به معنی ضرب است و به قولی آن از «ماء عذب» آب آلوده و کدر است، عَذَّبْتُهُ یعنی عیش او را کدر و آلوده کردم... بنظر نگارنده: اصل آن به معنی منع است و عذاب را از آن جهت عذاب گویند که از راحتی و آسایش منع می‏کند و آن را از بین می‏برد در صحاح و قاموس و اقرب الموارد منع را از جمله معانی عذب شمرده است در نهایه گفته: در حدیث علی «علیه السلام» هست که در موقع مشایعت عده‏ای از لشکریان خویش فرمود: «اَعْذِبُوا عَنْ ذِکْرِ النِّساءِ اَنْفُسَکُمْ فَاِنَّ ذلَکُمْ یُکَسِّرُکُمْ عَنِ الْغَزْوِ» یعنی خود را از یادآوری زنان منع کنید چون آن شما را از جهاد باز می‏دارد. این کلمه نهج البلاغه هفتمین کلمه از کلمات نه گانه غریب آن حضرت که بعد از حکمت 260 ذکر شده‏اند بصورت ذیل نقل شده که به لشکریانش فرمود: «اَعْذِبُوا عَنِ النِّساءِ مَا اسْتَطَعْتُمْ»، عاذب و عذوب کسی را گویند که از اکل و شرب امتناع کند. علی هذا عذاب مصدر به معنی فاعل است یعنی: آنچه مشّقت دارد و مانع آسایش است چنان که از اقرب الموارد نقل شد. افعال عذاب در قرآن همه از باب تفعیل آمده است و در عذاب دنیوی و اخروی هر دو بکار رفته مثل . که درباره حدّ زناکاران است ایضاً . استعمال آن در عذاب آخرت احتیاج به ذکر شاهد ندارد. عذاب در قرآن با الفاظ عظیم، مهین، الیم، مقیم، حریق، شدید و غیره توصیف شده است مثل: «لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ - وَ لِلْکافِرینَ عَذابٌ مُهینٌ - وَ لِلْکافِرِینَ عَذابٌ اَلیمٌ - وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقیمٌ - وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَریقِ - وَ عَذابٌ شَدیدٌ». عذاب پس از اتمام حجت . . گرچه هر دو آیه درباره تعذیب منکرین رسالت در این دنیا است ولی روشن می‏شود که عذاب آخرت نیز پس از تبلیغ و اتمام حجت است. مشروح این مطلب در «ضعف» ذیل بحث مستضعفین دیده شود. محقق طوسی رحمه اللّه در تجرید درباره عدم عذاب اطفال کفّار فرموده: تعذیب غیر مکلّف قبیح است، علامه در شرح آن حشویّه را که قائل به عذاب اطفال مشرکین‏اند و نیز اشاعره را که آن را جایز می‏دانند ردّ می‏کند. و درباره قول نوح «علیه السلام» که گفته: «وَ لا یَلِدُوا اِلَّا فاجِراً کَفَّاراً» گفته‏اند مجاز و به اعتبار مایؤل است یعنی بعد از بزرگ شدن فاجر و کافر می‏شوند نه اینکه حکم کفر و فجور از طفولیت بر آنها بار است.