کلمه جو
صفحه اصلی

تجوید


مترادف تجوید : نیکو گردانیدن، سره گردانیدن، نیکو ادا کردن

فارسی به انگلیسی

reading properly, doing well

مترادف و متضاد

۱. نیکو گردانیدن، سرهگردانیدن
۲. نیکو ادا کردن


فرهنگ فارسی

نیکوکردن، سره کردن، کارنیک کردن، اداکردن حروف، ازمخرج درتلاوت قر آن، فن صحیح خواندن قر آن
۱- ( مصدر ) نیکو کردن سره کردن . ۲- نیک گفتن . ۳- ( اسم ) علم نیکو تلفظ کردن حروف و کلمات قر آن .

فرهنگ معین

(تَ ) [ ع . ] (مص م . )۱ - نیکو کردن . ۲ - نیک گفتن . ۳ - (اِ. ) علم درست ادا کردن حروف و کلمات قرآن .

لغت نامه دهخدا

تجوید. [ ت َج ْ ] (ع مص ) سره کردن . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ) (دهار). نیکو کردن و سره کردن . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). نیکو کردن . (فرهنگ نظام ). جَیّد گردانیدن چیزی را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). نیکو کردن و جَیّد گردانیدن چیزی را. (از قطر المحیط) (از اقرب الموارد): لاتطلب سرعةالعمل و اطلب تجویده ... (عیون الانباء). || رعایت کردن قاری تجوید را در قرائت خود. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط). حرف به مخارج ادا کردن . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). نیک گفتن . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ) (دهار). علم ادای حروف ازمخارج . (ناظم الاطباء). علمی که در آن کیفیت نیکو خواندن قرآن و امور متعلق به آن ذکر میشود. (از فرهنگ نظام ). (در اصطلاح قراء) تلاوت کلام اﷲ است بنحوی که حق هر حرفی از مخرجش اداء و صفتی را که مخصوص اداء هر حرفی است مراعات کنند، از قبیل : همس و جهر و شدت و رخاوت و مانند آن . و ادا کردن حق هر حرفی از آنچه که سزاوار است در موارد بخصوص که باید بجای آورند، مانند: ترقیق مستقل و تفخیم مستعلی و امثال آنها و بازگردانیدن هر حرفی را بسوی اصلش بدون تکلف . و طریق عمل بدین علم آن است که از دهان شیوخ و استادان این فن بشنوند، مخصوصاً کسانی که عارف باشند به طریق اداء تلاوت کلام اﷲ و بدانچه که قاری از مخارج حروف و صفات آنهاو وقف و ابتداء و رسم بدان نیازمند است معرفت کامل پیدا کرده باشند. و مراتب تجوید سه است : ترتیل و تدویر و حدر. و تدویر بر حدر و ترتیل بر هر دو مقدم است و ترتیل عبارت از آرامی است به مذهب ورش و عاصم و حمزه و حدر سرعت باشد به مذهب ابن کثیر و ابی عمرو و قالون و تدویر میانه روی بین آندو است به مذهب ابن عامر و کسائی و این ترتیب روش غالب اوقات قارئان مذکور است و الا هر یک از آنان یکی از مراتب مسطوره را جائزدانسته اند. در ترتیل مراعات تمطیط از لوازم است و در حدر اندماج از لوازم باشد، زیرا قرائت مانند رنگ سپیدی است که اگر کم باشد به گندم گونی متمایل شود و اگر از حد زیاده گردد منجر به برص شود. در اتقان گفته است که ترتیل مرادف تحقیق است و کیفیت قرائت بر سه نوع است : اول تحقیق . و آن اعطاء هر حرفی راست حقش رااز اشباع مد و تحقیق همزه و اتمام حرکات و اعتماد اظهار و تشدیدات و بیان حروف و تفکیک حروف و اخراج حروف بعضی را از بعضی ، بوسیله ٔ سکته و ترتیل و تؤده وملاحظه ٔ جایزات وقفها بدون قصر و اختلاس و اسکان متحرک و ادغام و ترتیل برای ورزش زبان و تقویم الفاظ باشد و یستحب الاخذ به علی المتعلمین من غیر ان یتجاوز فیه الی حدالافراط بتولید الحروف من الحرکات و تکریر الرأات و تحریک السواکن و تطنین النونات بالمبالغة فی الغنات و نحو ذلک و هذا النوع من القرائة مذهب حمزة و ورش . دوم حَدْر بفتح حاء و سکون دال است و آن ادراج قرائت بسرعت و تخفیف قرائت است بوسیله ٔ قصر و تسکین و اختلاس و بدل و ادغام کبیر و تخفیف همزه و مانند آنها از آنچه بروایت صحیحه رسیده با مراعات برپا داشتن اعراب و تقویم اللفظ و تمکن حروف بدون بتر حروف مد و اختلاس اکثر حرکات و این ترتیب از اکثر پیشوایان این فن از کسانی که منفصل را ممدود ساخته اند و به حداشباع نرسیده اند. و آن مذهب سائر قراء است و مختار نزد اکثر اهل تجوید باشد. سپس صاحب اتقان گوید فرق بین ترتیل و تحقیق آنست که تحقیق برای ورزش و تعلیم وتمرین و ترتیل برای تدبر و تفکر و استنباط باشد. پس هر ترتیلی تحقیق باشد ولی هر تحقیقی ترتیل نیست .
فائده - در شرح مهذب آمده که علماء تجوید اتفاق کرده اند که افراط در اسراع مکروه است و گفته اند تلاوت قرآن یک جزء آن با ترتیل بر دو جزء بدون ترتیل رجحان دارد و استحباب ترتیل برای تدبر است و برای آنست که به بزرگداشت و توقیر کلام ایزدی نزدیکتر و تأثیر معانی در قلب قاری بیشتر خواهد بود و بهمین جهت است که برای کسانی که به زبان تازی آشنا نیستند و از کلام ایزدی بهره ای نمیبرند، تلاوت با ترتیل معهذا استحباب دارد. و در نشر گفته است که اختلاف شده است در اینکه آیا مراعات ترتیل با قلت قرائت افضل است یا ترک ترتیل با کثرت قرائت . و بعضی از پیشوایان ما در پاسخ این پرسش نیکو قضاوتی کرده و ثواب قرائت با مراعات ترتیل از حیث قدر و منزلت پیش است و ثواب کثرت قرائت از حیث شماره افزون باشد، زیرا در ازاء هر حرفی ده حسنه برای قاری منظور است و در برهان زرکشی گوید تمامیت ترتیل بزرگ داشتن الفاظ و روشن ادا کردن حروف و ادغام نکردن حرفی در حرف دیگر باشد و این حداقل تمامیت ترتیل است و حداکثر آن آنست که منزلت هر لفظی را کما هو حقه بشناسدو ادا کند، چنانکه اگر بلفظی رسید که مبنی بر تهدیدبود مانند لفظ متهدد تلفظ کند، همچنان اگر بلفظی مصادف شد که حاکی از تعظیم بود، آن را با تعظیم ادا کند، چنانکه در اتقانست . (از کشاف اصطلاحات الفنون ). و رجوع به کشف الظنون ذیل علم تجوید شود. || نیکورو گردیدن اسب . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (ازاقرب الموارد) (از قطر المحیط).


تجوید. [ ت َج ْ ] ( ع مص ) سره کردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ) ( دهار ). نیکو کردن و سره کردن. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). نیکو کردن. ( فرهنگ نظام ). جَیّد گردانیدن چیزی را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). نیکو کردن و جَیّد گردانیدن چیزی را. ( از قطر المحیط ) ( از اقرب الموارد ): لاتطلب سرعةالعمل و اطلب تجویده... ( عیون الانباء ). || رعایت کردن قاری تجوید را در قرائت خود. ( از اقرب الموارد ) ( از قطر المحیط ). حرف به مخارج ادا کردن. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). نیک گفتن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ) ( دهار ). علم ادای حروف ازمخارج. ( ناظم الاطباء ). علمی که در آن کیفیت نیکو خواندن قرآن و امور متعلق به آن ذکر میشود. ( از فرهنگ نظام ). ( در اصطلاح قراء ) تلاوت کلام اﷲ است بنحوی که حق هر حرفی از مخرجش اداء و صفتی را که مخصوص اداء هر حرفی است مراعات کنند، از قبیل : همس و جهر و شدت و رخاوت و مانند آن. و ادا کردن حق هر حرفی از آنچه که سزاوار است در موارد بخصوص که باید بجای آورند، مانند: ترقیق مستقل و تفخیم مستعلی و امثال آنها و بازگردانیدن هر حرفی را بسوی اصلش بدون تکلف. و طریق عمل بدین علم آن است که از دهان شیوخ و استادان این فن بشنوند، مخصوصاً کسانی که عارف باشند به طریق اداء تلاوت کلام اﷲ و بدانچه که قاری از مخارج حروف و صفات آنهاو وقف و ابتداء و رسم بدان نیازمند است معرفت کامل پیدا کرده باشند. و مراتب تجوید سه است : ترتیل و تدویر و حدر. و تدویر بر حدر و ترتیل بر هر دو مقدم است و ترتیل عبارت از آرامی است به مذهب ورش و عاصم و حمزه و حدر سرعت باشد به مذهب ابن کثیر و ابی عمرو و قالون و تدویر میانه روی بین آندو است به مذهب ابن عامر و کسائی و این ترتیب روش غالب اوقات قارئان مذکور است و الا هر یک از آنان یکی از مراتب مسطوره را جائزدانسته اند. در ترتیل مراعات تمطیط از لوازم است و در حدر اندماج از لوازم باشد، زیرا قرائت مانند رنگ سپیدی است که اگر کم باشد به گندم گونی متمایل شود و اگر از حد زیاده گردد منجر به برص شود. در اتقان گفته است که ترتیل مرادف تحقیق است و کیفیت قرائت بر سه نوع است : اول تحقیق. و آن اعطاء هر حرفی راست حقش رااز اشباع مد و تحقیق همزه و اتمام حرکات و اعتماد اظهار و تشدیدات و بیان حروف و تفکیک حروف و اخراج حروف بعضی را از بعضی ، بوسیله سکته و ترتیل و تؤده وملاحظه جایزات وقفها بدون قصر و اختلاس و اسکان متحرک و ادغام و ترتیل برای ورزش زبان و تقویم الفاظ باشد و یستحب الاخذ به علی المتعلمین من غیر ان یتجاوز فیه الی حدالافراط بتولید الحروف من الحرکات و تکریر الرأات و تحریک السواکن و تطنین النونات بالمبالغة فی الغنات و نحو ذلک و هذا النوع من القرائة مذهب حمزة و ورش. دوم حَدْر بفتح حاء و سکون دال است و آن ادراج قرائت بسرعت و تخفیف قرائت است بوسیله قصر و تسکین و اختلاس و بدل و ادغام کبیر و تخفیف همزه و مانند آنها از آنچه بروایت صحیحه رسیده با مراعات برپا داشتن اعراب و تقویم اللفظ و تمکن حروف بدون بتر حروف مد و اختلاس اکثر حرکات و این ترتیب از اکثر پیشوایان این فن از کسانی که منفصل را ممدود ساخته اند و به حداشباع نرسیده اند. و آن مذهب سائر قراء است و مختار نزد اکثر اهل تجوید باشد. سپس صاحب اتقان گوید فرق بین ترتیل و تحقیق آنست که تحقیق برای ورزش و تعلیم وتمرین و ترتیل برای تدبر و تفکر و استنباط باشد. پس هر ترتیلی تحقیق باشد ولی هر تحقیقی ترتیل نیست.

فرهنگ عمید

۱. فن درست ادا کردن حروف و کلمات در تلاوت قرآن.
۳. (اسم مصدر ) درست ادا کردن حروف و کلمات، مانندِ تلفظ فصحای عرب.
۳. (اسم مصدر ) [قدیمی] نیکو کردن، سره کردن، کاری را نیک کردن.

دانشنامه عمومی

تجوید در لغت به معنی تکمیل، تحسین و نیکو گردانیدن است و در اصطلاح به قواعد و دستورهایی گفته می شود که به نیکو خواندن قرآن کمک می کنند. در تجوید به نحوهٔ صحیح ادای حروف از مخارجشان و نیز صفات آوایی هر حرف به تنهایی یا در کنار حروف دیگر پرداخته می شود. از قواعد دیگری که به آن توجه می شود محل وقف و وصل در هنگام خواندن قرآن با توجه به نشانه گذاری ها و معنی آیات است.
وب گاه آموزش معارف اسلامی علم منیر
قرآن با هفت قرائت مشهور خوانده می شود که در میان هفت قرائت مشهور جهان اسلام قرائت حفص از عاصم از فصاحت و اعتبار ویژه ای برخوردار است.تجوید را می توان به دو بخش نظری و عملی تقسیم کرد: تجوید نظری مجموعه قواعد و ضوابطی است که دانشمندان مسلمان برای صحیح خواندن حروف و کلمات قرآن وضع نموده اند، از قبیل بحث مخارج حروف، صفات حروف، تفخیم و ترقیق، ادغام، مدّ و قصر و مانند اینها. تجوید عملی، فن و هنر تلاوت قرآن کریم بر اساس تلفظ صحیح حروف و اصوات، با لهجه فصیح عربی است. این بخش مبتنی بر اداء و استماع است. تجوید از فنونی است که باید از طریق تمرین در قاری ملکه شود.
از چند سده پیش از میلاد در ایران و هند، ادعیه و سرودهای مذهبی را با زمزمه یا آهنگ می خواندند. حقیقت این است که کلمه جاد (ریشه تجوید)، معرب گات است و گاث به معنی خواندن با آهنگ است. تجوید یکی از سخت ترین علوم عملی است ولی هرکس با تلاش و کوشش می تواند آن را فرا بگیرد؛ و قرائتی نیکو پیدا کند.
در اهمیت علم تجوید در تفسیر آیه «... ورَتِّلِ القُرءانَ تَرتیلا» (سوره مزمل/۷۳٬۴) امام علی گفته اند که: «الترتیل تجوید الحروف و معرفة الوقوف» یا «حفظ الوقوف و بیان الحروف».

دانشنامه آزاد فارسی

تَجْوید
(در لغت به معنی خوب انجام دادن کار) در اصطلاح علوم قرآنی، فنّ صحیح خواندن قرآن و خوب اداکردن حروف و شناختن وقف ها. قدمت آن به روزگار حضرت رسول (ص) می رسد. علم تجوید محصول علم قرائت است که برای تسهیل خواندن، قواعدی از قرائات هفت گانه یا دَه گانه را استنباط کرده و به شرح آن پرداخته است. از کتاب های مهم تجوید به زبان فارسی: سرّالبیان فی عِلمِ القرآن اثر حسن بیگلری؛ آشنایی با واژه های تجوید و قرائت قرآن مجید، اثر مرتضی عطایی؛ اجودالقرائات (خودآموز قرائت و تجوید قرآن) اثر شمس الدین حاج حسینی؛ و تجوید جامع، اثر ابراهیم پورفرزیب.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] تَجْوید، علم قرائت فصیح قرآن و فنّ تلفظ صحیح حروف آن است. این دانش از دانش های قرآنی است. این علم مجموعه قواعد و ضوابطی را برای صحیح خواندن حروف و کلمات قرآن و نیز دیگر مباحث آوا شناسی در برمی گیرد. در مرحله عملی، این مهارت بر اساس اداء و استماع به افراد آموزش داده می شود. فقها تلفظ صحیح حروف عربی در نماز را واجب می دانند؛ اما رعایت قواعد تجوید را لازم نمی دانند.
علم تجوید، در مجموعۀ علوم قرآنی و فنون عربیت جای داشته و از آغاز با مطالعات آوا شناسی زبان عربی همراه بوده و مسائل و مباحث آن همواره با علم وقف و ابتدا، علم الاداء و علم قرائات هم پوشانی داشته است.
تجوید در لغت به معنای تحسین، زیباسازی، نیکو گفتن، سالم و بی عیب گردانیدن است تجوید برگرفته از جَوْدَت (نیکویی) و جَیِّد (نیکو) متضاد رَدِیّ (وازده و نامرغوب) که در اصطلاح نیز نزدیک به همین معنا گرفته شده است. در اصطلاح، عبارت است از تلفظ حروف عربی از جای خود، به گونه ای که حق صفات هر حرف و نیز احکام آن بخوبی اداء و رعایت شود. هدف از علم تجوید توانا ساختن قاری بر تلاوت زیبا و استوار و تلفظ فصیح حروف قرآن کریم و حفظ زبان از اشتباه در خواندن کتاب الهی است. ابن جزری (متوفی ۸۳۳) در التمهید فی علم التجوید تجوید را زیور تلاوت و زینت قرائت می داند.

[ویکی اهل البیت] «تجوید» در لغت به معنای تحسین، زیبا انجام دادن کار و نیکو گفتن و در اصطلاح عبارت است از تلفظ حروف (عربی) از جایگاه خود، به گونه ای که حق هر حرف از صفات آن و مستحق آن از (احکام) به خوبی ادا و رعایت شود. پاسداری از الفاظ قرآن کریم در بُعد صوتی آن از اهداف این علم است.
«تجوید»، مصدر باب تفعیل و در لغت به معنای تحسین، زیبا انجام دادن کار و نیکو گفتن و در اصطلاح عبارت است از تلفظ حروف (عربی) از جایگاه خود، به گونه ای که حق هر حرف از صفات آن و مستحق آن از (احکام) به خوبی اَدا و رعایت شود: «التَّجویدُ اِعْطاءُ الْحُرُوفِ حَقَّها مِنْ صِفَة لَها وَ مُسْتَحَقَّها».
حق حرف، کیفیتی است که قِوام حرف به آن است و آن عبارت از مخرج حرف و صفاتی است که در نهاد حرف وجود دارد. این صفات را نمی توان از حرف سلب کرد زیرا وجود حرف و تمایز آن از سایر حروف و آواها بر رعایت صفات مذکور مبتنی است؛ مانند صفت جَهْر، شدّت و استعلاء.
مستحق حرف به کیفیت صوتی و آوایی گفته می شود که در ترکیب حروف و پیوند آنها ایجاد می شود. احکام تجوید از قبیل ادغام، مدّ، اخفاء، اقلاب، صله و... از مستحقات حروف است.
ابوعمرو الدانی تجوید را چنین وصف می کند: تجوید یعنی رسیدن به نهایت اتقان و استواری و زیباسازی. تجوید قرآن، ادای حقوق حرف و حفظ ترتیب و مراتب هر یک و تلفظ روان و فصیح حرف از مخرجش بدون افراط و تفریط است.
دیگری گفته است: تجوید مهارتی است که با تمرین فراوان در قاری قرآن به صورت ملکه ایجاد می شود. این هر سه تعریف تجوید را به عنوان یک مهارت و از مقوله فنّ معرفی می کنند.
دانش تجوید از دانش های قرآنی است که مخصوص قرائت قرآن بنا نهاده شده و درباره مجموعه قواعد و احکام تجوید و شناسایی و معرفی حق و مستحق حروف بحث می کند.

پیشنهاد کاربران

از ریشه ( ج و د ) و بر وزن تفعیل می باشد.
معنی لغوی: نیکو کردن، بهتر ادا کردن
معنای اصطلاحی: اجرای قوانین قرائت قرآن به طرز نیکو

به معنای نیکوکردن واجرای قوائد قرآن


کلمات دیگر: