ملک الشعرا

مَلِک الشّعرا یا مَلِک الشّعراء عنوانی است که در برخی از کشورها رسماً از سوی حکومت به کسی داده می شود تا برای مناسبت های ملی و کشوری و حکومتی شعر بسراید. در دوران معاصر ایران، این لقب به محمدتقی بهار داده شد؛ به طوری که وقتی به طور مطلق «مَلِک الشعرا» گفته می شود، مقصود اوست. حتی غالباً از او با عنوان «مَلِک الشعرا بهار» یاد می شود.

مَلِکُ الشُّعَرا (Poet Laureate)
عنوان شاعر برگزیدۀ دربار. در میان شاعران دربار، که در ستایش شاهان شعر می گفتند، آن کس که توانایی بیشتری در ستایشگری داشت، به این مقام می رسید. کار اصلی ملک الشعرا حضور در جشن های دربار و سرودن شعر در وصف پادشاه به همان مناسبت بوده است. در دورۀ غزنویان عنصری نخستین شاعری بود که عنوان ملک الشعرا یا امیرالشعرا گرفت. بعضی شاعران از آستان قدس رضوی عنوان ملک الشعرا دریافت می کردند، مانند محمدتقی بهار. پرآوازه ترین شاعران ایرانی که به این مقام رسیدند عبارت بودند از عبدالملک برهانی (۴۶۵ق)، امیر معزی (۵۲۰ق)، ابوالعلای گنجوی (۵۵۴ق)، و شهاب الدین عمعق بخارایی. در ادبیات انگلستان نیزملک الشعرا شاعر برگزیدۀ دربار بود. اصطلاح laureate ریشه در واژۀ یونانی laurea (برگ بو) دارد که نزد آپولون، خدای شعر و موسیقی، بسیار مقدس بود. نخستین ملک الشعرای انگلستان جان درایدن (۱۶۶۸) بود. دو تن از مشهورترین ملک الشعراهای انگلستان از آغاز دهۀ ۱۹۸۰ عبارت بودند از ویلیام وردزورث و آلفرد تنیسون.

[ویکی اهل البیت] ملک الشعرا عنوانی است که در برخی از کشورها رسما از سوی حکومت به کسی داده می شود تا برای مناسبت های ملی و کشوری و حکومتی شعر بسراید.
در ایران ملک الشعرای بهار به این عنوان شهرت ویژه دارد.