لنکران

لَنکَران (به تالشی:Lankon-ترکی آذربایجانی:Lənkəran-روسی:Ленкорань) شهری تالش نشین در جنوب شرقی جمهوری آذربایجان در کرانه دریای خزر و در نزدیکی مرز ایران است .
جمهوری تالش-مغان
وزیر خان لنکران
جمعیت آن در سال ۲۰۱۴ برابر با ۱۸۱۳۰۰ نفر بوده است. بیشتر مردم لنکران از قوم ایرانی تالش هستند و به زبان تالشی (با لهجه لنکرانی) سخن می گویند؛ همچنین این شهر به عنوان بزرگ ترین شهر تالش نشین جهان هم به شمار می آید.
لنکران دارای بزرگترین جامعه تالشی در کشور آذربایجان است.بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۹تالش ها ۹۹٫۵۴٪ (۲۰۵٫۳۴۲)روس ها ۰٫۱۹٪ (۲۸۱)اوکراین ها ۰٫۰۲٪ (۲۲)مردمان ترک ها ۰٫۰۱٪ (۱۷)کرد ها ۰٫۰۱٪ (۱۴)تاتار ها ۰٫۰۱٪ (۱۳)زبان لزگی ها ۰٫۰۱٪ (۱۰)و دیگران ۰٫۰۲٪ (۲۷)جمعیت رایون(شهرستان) لنکران را تشکیل می دهند.
اسلام دین غالب این شهر است. اکثریت مسلمانان از مسلمان شیعه هستند و جمهوری آذربایجان پس از ایران، دومین درصد قابل توجه جمعیت شیعه در جهان را دارا است. بزرگترین مساجد این شهر شامل مسجد کیچیک بازار (بازار کوچک) و مسجد بویوک بازار (بازار بزرگ) است.

لَنکَران
بندری در جنوب شرقی کشور آذربایجان، کنار دریای خزر، نزدیک مرز ایران، به فاصلۀ ۲۰۰کیلومتری جنوب غربی باکو. جمعیت آن ۴۲,۳۰۰ نفر است (۱۹۹۲). مرکز منطقۀ کشاورزی است و چای و مرکبات تولید می کند. نخستین بار در قرن ۱۷ از آن نام برده شده است. در قرن ۱۸ مرکز خانات طالش بود که به ایران تعلق داشت. پطر کبیر بر طبق پیمان ۱۷۲۳ با شاه طهماسب دوم صفوی و پیمان ۱۷۲۹ با اشرف افغان لنکران را به روسیه منضم کرد، ولی برطبق پیمان ۱۷۳۲ به ایران بازگردانده شد. در ۱ ژانویۀ ۱۸۱۳ (۹ محرم ۱۲۲۸ق)، روس ها به لنکران حمله، و به رغم مقاومت ایرانی ها، آن را اشغال کردند. به موجب معاهدۀ گلستان، دولت ایران قسمتی از طالش را به انضمام ناحیۀ لنکران، به روسیه واگذار کرد.