نحمیا

نِحِمیا (عبری:נְחֶמְיָה به معنی «از یهوه آرامش یافته») پسر حکلیا از سبط یهودا و رهبر یهودیه بود. نحمیا در زمانی که شاهنشاهی ایران بر بابل چیره شد، به پیامبری رسید.
کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، شابک ‎۹۶۴-۳۳۱-۰۶۸-X
جیمز هاکس (۱۳۷۵)، قاموس کتاب مقدس، ترجمهٔ عبدالله شیبانی، تهران: اساطیر، ص. ۱۱۴
او در کاخ شوش مباشر و ساقی اردشیر بود. در زمانی که نحمیا در دربار اردشیر مباشر بود، از اورشلیم پیغامی به او رسید که او را از ویرانی حصار و دروازه های اورشلیم و خرابی خانه های یهودیان در آن شهر آگاه کرد. نحمیا چند روز را روزه گرفت و در مقبره پدرانش گریست؛ پادشاه که به غم او پی برد، دلیل اندوهش را پرسید، و سرانجام به او اجازه داد که به اورشلیم برود و او را در آن جا حاکم و استاندار قرار داد. او در سال بیستم سلطنت اردشیر(۴۴۵ قبل از میلاد) به اورشلیم رسید. دیوار اورشلیم در زمان او بنا شد، و ساکنین جدیدی به یهودا و اورشلیم وارد گشتند. یریحو، حسنا، مشلام، صادوق، یویاداع، یادون، لویان و راحوم از کسانی بودند که در بنا کردن دیوار اورشلیم به نحمیا یاری رساندند. او سپس به افزایش جمعیت اورشلیم پرداخت و بدهیها را لغو کرد و به عزرا کمک کرد که قوانین موسی را اجرا کرده و یهودیان را مجبور به جدا شدن از زنان غیریهودی خود کند. بعد از ۱۲ سال حکمرانی در اورشلیم، او به شوش بازگشت. بعد از مدتی در شوش، او دوباره به اورشلیم بازگشت و مشاهده کرد که مردم به روشهای غلط خود بازگشته اند. غیریهودیان اجازه یافتند که در درون اورشلیم در روز شبات تجارت کنند و در معبد غرفه داشته باشند. او بسیار خشمگین شده و معبد و کاهنان و لاویان را طهارت داد و پیروی از قوانین موسی را اجباری کرد.
در تلمود نیز به نحمیا اشاره شده است. بر اساس بعضی متون یهودی او یک کوهن (نسل هارون) بوده است. ولیکن ربیها نحمیا را به دلیل غرور (نحمیا ۱۳) و بی احترامی به پیشیانش نظیر دانیال مواخذه میکنند. از این رو آنان اعتقاد دارند که کتاب نحمیا به عنوان بخشی از کتاب عزرا قرار گرفته است و نه به صورت کتابی جداگانه.

نَحْمیا (Nehemiah)
نَحْمیا
در عهد عتیق، فرماندار عِبرانی یهودیه در زمان حکومت هَخامَنِشیان. دیوارهای بیت المقدس (اورشلیم) را بازسازی کرد (۴۴۴پ م)، و اصلاحات مذهبی و اجتماعی را به اجرا گذاشت.