عزرا. [ ع ِ ] ( اِخ ) ( لغت
عبری است بمعنی یاری و امداد ). و آن نام کاهن و رهبر
عبرانیان و کاتب دینی
یهود در قرن پنجم ق.م. است که در دربار ایران صاحب جاه و مقام بود. وی معاصر اردشیر درازدست هخامنشی بود. وی در سال 457 ق.م. به سرکردگی و پیشوایی عده بسیاری از اسیران یهود که از
بابل به
اورشلیم بازمیگشتند ( در حدود 1775 تن ) برگزیده شد و در اورشلیم به اصلاح دین و تلاوت متون مقدس اشتغال داشت و همچنین به نوشتن تاریخ و کتاب معروف « عزرا» و قسمتی از «
نحمیا» سرگرم بود. گویند همه کتب عهدعتیق را وی جمعآوری و تدوین کرده است. عزرا در نویسندگی مهارت داشت و در آیین یهود اصلاحاتی کرده و کنیسه هایی تأسیس نموده است. و مسلمانان او را بنام عُزَیر خوانند و از انبیای
بنی اسرائیل شمارند. ( فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به قاموس کتاب مقدس و
عزیر شود.