دردسر

ازعاج , صداع ، اِرتباک

درد سر. [ دَ دِ س َ ] ( ترکیب اضافی ، اِمرکب ) سردرد. دردی که در ناحیه سر احساس شود. صداع. ( آنندراج ) ( دهار ). غول. ( منتهی الارب ) :
صفرای مرا سود ندارد نلکا
درد سر من کجا نشاند علکا.توت... محرور را درد سر آورد. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
تا درد سرم فرونشاند
این اشک گلاب سان مرا بس.گل درد سر برآرد و مادرد سر چو گل
دیر آوریم و زحمت خود زود می بریم.هنرت مشک نافه آهوست
چه عجب مشک درد سر زاید.هم به گلاب لعل بر، درد سرم که از فلک
با همه درد دل مرا درد سریست بر سری.نه گل بنسبت خاکی نخست درد سر آرد
چو یافت صحبت آتش نه درد سر بنشاند.صبحا به گلاب لاله بنشان
این درد سری که شب کشیدم.گلابی که آب جگرها بدوست
دوای همه درد سرها بدوست.مشتری را ز فرق سر تا پای
درد سر دید و گشت صندل سای.سر چرا بندم چو درد سر نماند
وقت روی زرد و چشم تر نماند.شراب چون نبود پایدار لذت شرب
ضرورتست که درد سر خمار کشم.شرابی بی خمارم بخش یارب
که با وی هیچ درد سر نباشد.مصدوع ؛ درد سرگرفته. ( منتهی الارب ). || دردسر. کنایه از سرگردانی. تصدیع. مزاحمت. ( ناظم الاطباء ). کنایه از محنت و رنج. و با لفظ آوردن و بردن و بیرون بردن و دادن و کردن و گرفتن و کشیدن مستعمل است. ( آنندراج ). چیزی یا کاری مایه تعب. ایذاء. اذیت. زحمت. رنج. اندوه. گرفتاری. مشقت. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) :
به حال من ای تاجور درنگر
میفزای بر خویشتن دردسر.همه اندوه دل و رنج تن و دردسری
وین دل مسکین دارد به هوای تو سری.من ندانستم هرگز که ز تو باید دید
هر زمان درد دلی و هر زمان دردسری.باری ندانمت که چه خود آری ای پسر
تا نیستی مرا و ترا هیچ دردسر.همسایه بدی و ز همسایگان بد
همسایگان رسند به رنج و به دردسر.کس نداند گفت کو از کس به دانگی طمع کرد

۱. دردی که در سر پیدا شود.
۲. [مجاز] زحمت و رنج و اشکال که کسی برای دیگری فراهم کند.

پِکِ سِندُو؛؛ دای وایه ( دَیَه وَیَه ) ؛ مُسَمسِک
سر سنگلات
کَل کوسر؛ کل و کاسه