ابتدا

ابتدادر اصطلاح عروض، رکن اول یا کلمهٔ اولِ مصراعِ دومِ بیت است، مانند «از» در این بیت منسوب به ناصر خسرو
صدر (ادبیات)
عروض
عجز
حشو
.

اِبْتِدا
(در لغت به معنی آغاز) اصطلاحی در عروض. جزء اول مصراع دوم است، مانند عشق در این بیت: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد/عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد (حافظ).

[ویکی فقه] اِبْتِداء، مصدرِ باب افتعال از ریشۀ بدأ می باشد.
فعلِ اِبتَدَأَ به معنی آغاز کردن به کاری یا چیزی است، اما مصدرِ آن در ۵ مورد معانی اصطلاحی یافته است:
← امر عقلی و مفهوم کلی
مفهوم ابتداء در قرن های گوناگون البته از تحول و تطور به دور نمانده است.
← عقیده ابوهلال عسکری
قواعدی که تاکنون دربارۀ ابتداء بر شمردیم، البته به این نحو در آثار سده های دوم و سوم ق/۸ و ۹م موجود نیست.اولاً بیان این معانی در آن آثار، ساده و بی پیرایه است؛ثانیاً گویی نویسندگان آن دوره ها، هنوز به تناسب میان مقدمۀ شعر (نسیب یا تشبیب) و غرض اصلی آن (مدح، هجا، رثا...) عنایتی نداشته اند.از این رو، وقتی ابن قتیبه (د ۲۷۶ق/۸۸۹م) به بیان ساختمان قصیده می پردازد، می نویسد که «قصیده پرداز پیوسته قصیده را با ذکر دیار و ویرانه ها آغاز کند و بگرید و زاری کند...»
آذرنوش آذرتاش، مقدمۀ کتاب الشّعر و الشّعرای این قتیبه، ج۱، ص۱۰۱، تهران، ۱۳۶۳ش.
...