ملک حسین

الحُسین بن طلال بن عبدالله بن حُسین الهاشمی (۱۴ نوامبر ۱۹۳۵–۷ فوریه ۱۹۹۹) مشهور به ملک حسین، پادشاه اردن از ۱۱ اوت ۱۹۵۲ تا پایان عمر خود به مدت ۴۷ سال بود. ملک حسین در ۷ فوریه ۱۹۹۹ در سن ۶۳ سالگی درگذشت.ملک حسین در یک سالگی   ملک حسین در حال یادگیری سوارکاری به همراه پدرش، ملک طلال   ملک حسین در حال سخنرانی برای نظامیان اردنی در سال ۱۹۵۶ میلادی   هویدا نخست وزیر ایران و ملک حسین، تابلویی از ملک طلال برای خوشآمد شاه اردن پشت سر آن ها نصب شده است، تهران، ۵ تیر ۱۳۵۲   بیل کلینتون (وسط) میانجی انعقاد پیمان صلح اسرائیل و اردن توسط ملک حسین و اسحاق رابین، کمپ دیوید، ۱۹۹۴   ملک حسین در حال روشن کردن سیگار اسحاق رابین در کاخ شخصی اش در عقبه.
حسین پسر طلال بن عبدالله شاه پیشین و پدر عبدالله دوم شاه فعلی اردن و از خاندان هاشمی است که نسب خود را به محمد بن عبدالله بنیانگذار دین اسلام (فاطمه و فرزندش حسن) رسانده و مدعی هستند که او چهل ویکمین نواده از نسل محمد است.
حسین در کالج ویکتوریا در اسکندریه، مدرسه هارو در انگلیس (در آن جا همکلاس و دوست فیصل پسرعمویش و پادشاه آینده عراق بود) و مدرسه نظامی سلطنتی سندهرست (مانند پدرش) تحصیل کرد. در ۲۰ ژوئیه ۱۹۵۱ او که در کنار پدربزرگش عبدالله پادشاه اردن مشغول نماز جماعت در مسجدالاقصی بود، هدف تیراندازی یک فلسطینی قرار گرفت و زخمی شد.قتل عام چریک های سازمان آزادیبخش فلسطین و اخراج پناهندگان فلسطینی در سپتامبر ۱۹۷۰ معروف به سپتامبر سیاه از حوادث مهم دوران فرمانروایی ملک حسین بود.با مرگ ملک عبدالله در این حادثه، فرزندش طلال بر جای او نشست و یک سال بعد با برکناری ملک طلال از مقام سلطنت به دلیل ابتلا به بیماری روان گسیختگی (اسکیزوفرنی)، حسین شانزده ساله پادشاه اردن شد.
مراسم تاجگذاری ملک حسین پس از رسیدن او به سن قانونی در ۲ می ۱۹۵۳ برگزار شد.

مَلِک حسین (اَمان ۱۹۳۵ـ۲۰۰۲)
مَلِک حسین
پادشاه اردن (حک: ۱۹۵۲ـ۲۰۰۲) در انگلستان تحصیل کرد. پس از ترور جدش امیر عبدالله و خلع پدرش ملک طلال از سلطنت، پادشاه اردن شد و در ۲ مه ۱۹۵۳ رسماً تاج گذاری کرد. در ۱۹۵۷ کودتای افسران ارتش را فرونشاند و سال بعد با پسرعمویش ملک فیصل اتحادیۀ پادشاهی هاشمی عراق و اردن را تشکیل داد، که با انقلاب عراق در سال ۱۹۵۸ از هم گسست . تا ۱۹۶۰ چندین بار مورد سوءقصد نافرجام قرار گرفت . در ژوئن ۱۹۶۷ از ارتش رژیم اشغالگر قدس شکست خورد و کرانۀ باختری رود اردن و بیت المقدس را از دست داد و سازمان آزادبخش فلسطین را سرکوب کرد (۱۹۷۰). ملک حسین در جنگ عراق ـ کویت (۱۹۹۰ـ۱۹۹۱) نقشی میانجیگرانه ایفا کرد و در کنفرانس مادرید (۱۹۹۱) در سازش میان اعراب و اسرائیل نقش داشت . در ۱۹۹۴ پس از مذاکراتی با اسحاق رابین ، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، با این رژیم عهدنامۀ صلح امضا کرد. پس از او پسرش امیر عبدالله دوم به پادشاهی رسید. از آثارش: جنگ من با اسرائیل (۱۹۶۹)؛ مشکلات پادشاه شدن (۱۹۶۲).