برنز یا مِفرَغ (به انگلیسی: Bronze) آلیاژی است از مس و قلع که با آن ابزارهای مختلف و مجسمه را تهیه می کنند. برنز قدیمی ترین آلیاژی است که انسان آن را تهیه کرده است، زیرا در معادن مس معمولاً فلز مس به طور طبیعی با قلع به صورت یک آلیاژ طبیعی وجود دارد به همین دلیل معمولاً نخستین ابزارهای مصنوعی فلزی که در قدیم توسط بشر ساخته شده غالباً از برنز است.
عصر برنز قدیم از ۲۰۰۰ – ۳۰۰۰ پیش از میلاد
عصر برنز میانه از ۱۶۰۰ – ۲۰۰۰ پیش از میلاد
عصر برنز جدید از ۱۲۰۰ – ۱۶۰۰ پیش از میلاد
عصر برنز پس از عصر مس رخ داده است. این تقسیم بندی به این جهت است که مصنوعات فلزی این دوره از زندگی بشر، بیشتر ترکیبی از مس و قلع است به طوری که کاوش های دیرین شناسی نشان داده، ساکنان ایران از پنج هزار سال قبل از میلاد مسیح نیز آلیاژ برنز را می شناخته اند و از آن برای ساختن مصنوعات فلزی خود استفاده می کرده اند. مصنوعات مفرغی که در سایر نقاط دنیا ضمن حفاری های گوناگون یافت شده، قدیمی تر از این تاریخ نیست. بنابراین می توانیم شروع عصر برنز را از پنج هزار سال قبل از میلاد مسیح بدانیم.
ایران دارای پیشینه بسیار طولانی در امر ذوب سنگ معدن و استخراج فلز مس می باشد، آثار بدست آمده از تپه قبرستان دشت قزوین متعلق به نیمه دوم هزاره پنجم پیش از میلاد، تپه علی کش در دهلران، تپه سیلک، تل ابلیس در بخش مرکزی رشته کوههای کرمان و کاوشهای بمپور و شهداد گویای این مطلب است. فلز کاران قدیمی به مرور در جهت بهره گیری از عناصر و ترکیب آنها، به ماده ای محکم تر از آلیاژ مس و قلع دست یافتند که اصطلاحاً برنز نامیده می شود. بدین ترتیب برنز به صورت یکی از برجسته ترین صنایع فلات ایران در آمد. عصر برنز در ایران به سه دوره فرعی تقسیم می شود که عبارتند از:
«از آثاری که در حفریات سیلک و گورهای آن امروز به دست آمده است عبارت است از ..... اسلحه ای چون خنجر و سپر و پیکان و شمشیر که آن ها را با آهن و برنز ساخته اند.» «از قرن نهم پیش از میلاد بر اثر توسعه روز افزون دادوستد، تجارت آهن رو به ترقی گذاشت ..... اما با وجود ازدیاد اشیای آهنین، آلات و ادوات مسی و برنزی ارزش خود را از دست نداد و در گورهای آن دوره اشیای ساخته شده از برنز و مس بسیار وجود دارد.»