علوی

(عَ لَ) [ ع . ] (ص نسب .) منسوب به امام علی (ع )،کسانی که از اولاد امام علی (ع ) باشند.

(عُ یا عِ لْ یّ) [ ع . ] (ص نسب .) بالایی ، از عالم بالا.

علوی . [ ] (اِخ ) ابن سیداحمدبن عبدالرحمان سقاف شافعی . رجوع به علوی سقاف شود.

علوی .[ ع َ ل َ ] (اِخ ) ناصربن رضابن محمدبن عبداﷲ علوی حسینی ، مکنی به ابوابراهیم . رجوع به علوی حسینی شود.

علوی . [ ] (اِخ ) متوفی در سال 993 هَ . ق . او را دیوانی است به ترکی . و در کتاب زبدة الاشعار، 68 بیت از وی نقل شده است .

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) جعفربن محمدبن جعفربن حسن بن جعفربن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب . رجوع به علوی بغدادی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) حسن بن حمزةبن علی بن عبداﷲبن محمدبن حسن بن حسین علوی طبری مرعشی . رجوع به علوی مرعشی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) احمدبن ابوبکربن سمیط. از متصوفه است و او راست : منهل الورّاد من فیض الامداد بشرح ابیات القطب عبداﷲبن علوی الحداد.(از معجم المؤلفین ج 1 ص 176 از فهرس التصوف ص 48).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) احمدبن زین العابدین . او راست : مناهج الاخبار فی شرح الاستبصار، که درسال 1039 هَ . ق . آن را به پایان رسانده است . (از معجم المؤلفین ج 1 ص 229 از اعیان الشیعة ج 32 ص 410).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) احمدبن زین بن علوی بن احمد. از متصوفه ٔ حضرموت . رجوع به علوی حبشی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) حسن بن علی بن داودعلوی صنعانی مؤیدی زیدی . رجوع به علوی زیدی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) حسن بن محمدبن یحیی بن حسن بن جعفر حسینی . رجوع به علوی بغدادی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) حسن بن محمدبن احمدبن یحیی زیدی . رجوع به علوی یمنی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) حسین بن محمدبن عبداﷲ مکنی به ابوعلی . رجوع به حسین حسنی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) ده مخروبه ایست از بخش سمیرم بالا از شهرستان شهرضا. (فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان تُرک شهرستان ملایر واقع در 33 هزارگزی شمال خاوری شهر ملایر و 21 هزارگزی خاور راه شوسه ٔ ملایر به همدان . ناحیه ایست جلگه ، و دارای آب و هوای معتدل و مالاریایی . سکنه ٔ آن 1088 تن است . آب آن از قنات تأمین میشود. محصول آن غلات ، انگور و صیفی است . اهالی به زراعت اشتغال دارند. صنایع دستی زنان قالی بافی است . راه آن مالرو است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان مشهد اردهار بخش قمصر شهرستان کاشان واقع در 58 هزارگزی شمال باختری قمصر، درسر راه فرعی کاشان به مشهد اردهار. ناحیه ایست کوهستانی و سردسیر. سکنه ٔ آن 400 تن است . آب آن از دو رشته قنات تأمین میشود. محصول آن غلات و حبوبات و میوه است . این ده دارای معصومزاده و چناری کهنسال است . اهالی به زراعت و گله داری اشتغال دارند و صنایع دستی زنان قالی بافی است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) سلیمان بن ابراهیم بن عمر علوی تعزی یمنی ، مکنی به ابوالربیع، و ملقب به نفیس الدین . رجوع به علوی تعزی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) طاهربن حسین ابن طاهربن محمد. رجوع به علوی حسینی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عباس بن سلطان عبدالرحمان علوی ، مکنی به ابوالفضل . او را مجموعه ایست . وفات وی در سال 1296 هَ . ق . بود. (از معجم المؤلفین ج 5 ص 60).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبداﷲبن علی بن ابی المحاسن بن سعدبن مهدی علوی محمدی . رجوع به علوی محمدی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالرحمان بن ابراهیم بن اسماعیل بن عبداﷲبن عبدالرحمان بن محمدبن یوسف علوی یمانی زبیدی . رجوع به علوی زبیدی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالرحمان بن محمد یوسف بن عمربن علی بن ابی بکر علوی زبیدی یمانی حنفی ، ملقب به وجیه الدین . رجوع به علوی زبیدی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالسلام الضریربن سلطان محمدبن عبداﷲبن اسماعیل علوی حسنی . رجوع به علوی حسنی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالسلام بن عمر علوی حسنی . رجوع به علوی حسنی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالصمدبن عبداﷲ علوی دامغانی ، ملقب به شمس الدین . رجوع به علوی دامغانی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبیداﷲبن علی بن ابراهیم بن حسن بن عبیداﷲبن عباس علوی . وی فقیه بود و ابتدا در بغداد میزیست ، سپس به مصر رفت و در سال 312 هَ . ق . در آنجادرگذشت . او راست : الجعفریة فی فقه اهل البیت . (از معجم المؤلفین ج 6 ص 240 از اعیان الشیعة ج 39 ص 207).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) علی بن حسن (یا حسین )، مکنی به ابوالقاسم . از منجمان و ریاضی دانان مشهور قرن چهارم هجری بود. رجوع به ابن أعلم در همین لغت نامه و نیز به ریحانة الادب ج 5 ص 252 و قاموس الاعلام ج 1 ص 603 ونامه ٔ دانشوران ج 2 ص 612 و أخبارالعلما ص 157 شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) علی بن عبداﷲبن احمد علوی حنفی . ادیب مصری . رجوع به علوی حنفی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عمربن علی بن ابی بکر علوی یمنی حنفی ، مکنی به ابوالخطاب . رجوع به علوی یمنی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) قاسم بن محمدبن هشام (یا هاشم ) مدائنی . از علمای ریاضی قرن سوم و چهارم هجری . رجوع به قاسم بن محمدبن هشام شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدبن احمدبن عمربن یحیی . لغوی و نحوی . رجوع به علوی حضرمی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدبن حسین بن عبیداﷲبن حسین علوی شریف ، مکنی به ابوعبداﷲ. رجوع به علوی شریف شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدبن ظفربن محمدبن احمد علوی حسینی ، مکنی به ابوالحسن . رجوع به علوی حسینی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدطیب بن محمدصالح بن محمد عبداﷲ علوی مکی . رجوع به علوی مکی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدمهدی . از مورخان بود که به سال 1315 هَ . ق . درگذشت . او راست : تاریخ طوس ، یا مشهد رضوی . (از معجم المؤلفین ج 12 ص 58 از فهرس دارالکتب المصریة ج 8 ص 63).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) میر محمدطاهر. شاعر. رجوع به علوی کاشانی شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) میرزا حسین بن میرزا محسن . رجوع به علوی سبزواری شود.

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) یحیی بن عبداﷲ علوی ، ملقب به ناصرالدین . عالم در علوم نقلی و عقلی . وی از امرا بود و مدتی نیابت قضا را در شیراز عهده دار بود. او در قرن هشتم هجری میزیست ، و در فقه کتابهای بسیاری تألیف کرد. (از معجم المؤلفین ج 13 ص 208 از شدالازار شیرازی ص 329).

علوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) یحیی بن قاسم بن عمربن علی علوی حسنی یمانی صنعانی ، ملقب به عزالدین . رجوع به علوی یمانی شود.

علوی . [ ع َل ْ وا ] (اِخ ) نام اسبی است . (منتهی الارب ).

(از معجم البلدان ).

علوی . [ ع ُل ْ ] (اِخ ) مصطفی . وی از فضلای مصر است که در سال 1267 هَ . ق . متولد شد و در 1302 هَ . ق . در سن سی وپنج سالگی درگذشت . او راست : الثمرة الوافیة، در علم جغرافی . (از معجم المؤلفین ج 12 ص 265 از هدیة العارفین ج 2 ص 449 و معجم المطبوعات ص 1754 و فهرست الخدیویة ج 5 ص 38 و ایضاح المکنون ج 1 ص 347 و فهرس دارالکتب المصریة ج 6 ص 19).

منوچهری .

علوی . [ع َ ل َ ] (اِخ ) علی بن عبداﷲبن علی بن عمر علوی طولقی جزائری حسنی خلوتی مالکی . رجوع به علوی طولقی شود.

علوی .[ ع َ ل َ ] (اِخ ) محمدبن علی بن عبدالرحمان ، مکنی به ابوعبداﷲ. از فضلای قرن پنجم هجری بود. او راست : التعازی . (از معجم المؤلفین ج 11 ص 22 از اعلام الشیعة).

علوی . [ ع َ ل َ ] (ص نسبی ) منسوب به علی . رجوع به علی شود. کسی که از اولاد علی بن ابی طالب (ع ) باشد. (ناظم الاطباء). مصطلح آن است که کسی را که از اولاد علی و فاطمه (ع ) باشد علوی گویند. (از غیاث اللغات ) (آنندراج ) : چون کار آل برمک بالا گرفت ... مردی علوی یحیی بن عبداﷲبن حسن مثنی بن الامام حسن المجتبی بن امیرالمؤمنین ... علی بن ابی طالب (ع )... خروج کرد و گرگان و طبرستان بگرفت . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 421). جز فرمانبرداری روی نیست که دشمنان بسیار داریم و متهم به علویانیم . (تاریخ بیهقی ص 422). شیادی گیسوان بافت بصورت علویان و با قافله ٔحجاج به شهری درآمد در هیئت حاجیان . (گلستان سعدی ).|| مقابل عثمانی . کسانی را گویند که پس از قتل عثمان ، علی را به قتل عثمان تهمت نکردند و به عایشه و معاویه نپیوستند. و پیروان این طریقت را نیزعلوی گویند هرچند درک زمان علی و معاویه نکرده باشند. و میان رواة از تابعین و جز آنان را با صفت «و کان علویاً» نام میبرند، مقابل عثمانی . و ناصرخسرو قبادیانی را که علوی میگفتند ازین قبیل است ، نه اینکه از ذریه ٔ طاهره ٔ رسول باشد. (یادداشت مرحوم دهخدا).

۱. از نسل یا اولاد علی‌بن ‌ابی‌طالب؛ سیّد.
۲. شیعه.

مربوط به عالَم بالا؛ بالایی؛ آسمانی: کواکب علوی.