این
فارسی به انگلیسی
this, [lit.] the latter, -Note
فارسی به عربی
هذا
( این (هم ) ) ای
( این (هم ) ) ای
هذا
عربی به فارسی
به يون تجزيه کردن , تبديل به يون کردن
فرهنگ اسم ها
اسم: آین (دختر، پسر) (فارسی)
معنی: آیین، دین، طریقت، آذین، زینت، آرایش
معنی: آیین، دین، طریقت، آذین، زینت، آرایش
مترادف و متضاد
کدام، که، این، که این
این
فرهنگ فارسی
( آین ) ( اسم ) ۱ - رسم روش ادب . ۲ - معمول متداول مرسوم . ۳ - شیوه آهنگ . ۴ - صفت کردار مانند : بهشت آیین جنت آیین . ۵ - اندازه حد عدد شمار. ۶ - قاعده قانون نظم . ۷ - سامان اسباب . ۸ - طبیعت نهاد فطرت . ۹ - آذین شهر آرای جشن . ۱٠ - زیب زینت . ۱۱ - فر شکوه . ۱۲ - شرع شریعت کیش : آیین اسلام . ۱۳ - تشریفات اتیکت یا به آیین . ۱ - چنانکه مرسوم است طبق معمول . ۲ - چنانکه باید چنانکه ضروری است . ۳ - زیبا جمیل . یا بر آیین . مثل مانند .
رودی آلپی در اروپای مرکزی که به دانوب ریزد . سر چشمه آن در در سویس ( گریزون ) است و آن اینسبروک را مشروب میسازد . ۵۲۵ کیلو متر طول دارد . دره علیای آن ( آنگادین ) مناظر زیبا دارد .
اسم اشاره یاضمیراشاره به نزدیک، دراشاره بمردم اینان ودراشاره به اشیائ اینها
۱ - کجا۲ ? - یکی از مقولات نه گان. عرض است و آن بودن چیزی است در مکان معین و مخصوص .
بنفشه بنفسج
رودی آلپی در اروپای مرکزی که به دانوب ریزد . سر چشمه آن در در سویس ( گریزون ) است و آن اینسبروک را مشروب میسازد . ۵۲۵ کیلو متر طول دارد . دره علیای آن ( آنگادین ) مناظر زیبا دارد .
اسم اشاره یاضمیراشاره به نزدیک، دراشاره بمردم اینان ودراشاره به اشیائ اینها
۱ - کجا۲ ? - یکی از مقولات نه گان. عرض است و آن بودن چیزی است در مکان معین و مخصوص .
بنفشه بنفسج
فرهنگ معین
[ په . ] (ص . ضم . ) ۱ - ضمیر اشاره برای نزدیک . مق . آن . ۲ - مورد اشاره یا گفتگو: این کار درست نیست .
لغت نامه دهخدا
( آین ) آین. [ ی ِ ] ( ع ص ) نرم. آسان. سبک.
آین. [ ی َ ] ( اِ ) آهن.
آین. [ ی ِ ] ( اِ ) مخفف آیین :
جشن سده امیرا رسم کبار باشد
این آین کیومرث و اسفندیار باشد.
این. ( ضمیر، ص ) ضمیر اشاره برای نزدیک. مقابل آن. ج ، اینها، اینان. ( فرهنگ فارسی معین ). کلمه اشاره که بدان به شخص یا شی حاضر اشاره میکنند. و چون این کلمه پس از موصوف واقع و موصوف بآن اضافه شود الفش در درج ساقط گردد. ( از ناظم الاطباء ). پهلوی ، «ان » . از ایرانی باستان ، «اینا» . سانسکریت ، «انا» . ضمیر و اسم اشاره بنزدیک ، مقابل «آن ». ( حاشیه برهان قاطع چ معین ) :
چه بیند بدین اندرون ژرف بین
چه گویی تو ای فیلسوف اندر این.
بداندیش را دل هراسان کناد.
شبستان فروزندگان منند.
بت پرستی گرفته ایم همه
این جهان چون بت است و ما شمنیم.
گه دراین بوستان چشم گشای.
که همچون تویی خواند باید پسر
بدین روز و این دانش واین هنر.
از آن پس که افتاد این آشنایی.
از آن جفاله جفاله از این قطارقطار.
همه همواره دزد و چالاکند.
ای بچه حمدونه بترسم که غلیواج
آین. [ ی َ ] ( اِ ) آهن.
آین. [ ی ِ ] ( اِ ) مخفف آیین :
جشن سده امیرا رسم کبار باشد
این آین کیومرث و اسفندیار باشد.
منوچهری.
این. ( ضمیر، ص ) ضمیر اشاره برای نزدیک. مقابل آن. ج ، اینها، اینان. ( فرهنگ فارسی معین ). کلمه اشاره که بدان به شخص یا شی حاضر اشاره میکنند. و چون این کلمه پس از موصوف واقع و موصوف بآن اضافه شود الفش در درج ساقط گردد. ( از ناظم الاطباء ). پهلوی ، «ان » . از ایرانی باستان ، «اینا» . سانسکریت ، «انا» . ضمیر و اسم اشاره بنزدیک ، مقابل «آن ». ( حاشیه برهان قاطع چ معین ) :
چه بیند بدین اندرون ژرف بین
چه گویی تو ای فیلسوف اندر این.
ابوشکور بلخی.
که این دادگر بر تو آسان کنادبداندیش را دل هراسان کناد.
فردوسی.
به لهراسب گفت این بتان منندشبستان فروزندگان منند.
فردوسی.
و گفت تتبع میکن تا این کیست که میگویند پیغمبر خواهد بود. ( فارسنامه ابن البلخی ). || برای اشاره بنزدیک. مقابل آن : این کتاب ، این خانه. ( فرهنگ فارسی معین ) : بت پرستی گرفته ایم همه
این جهان چون بت است و ما شمنیم.
رودکی.
گه بر آن کندر بلندنشین گه دراین بوستان چشم گشای.
رودکی.
و ایدون گویند که پیش از این تا این حرب بود شدادبن عامربن عوج بن عنق را خلیفه خویش کرده بود. ( ترجمه تاریخ طبری ). و هیچ کس ندانست که وی مرده است یا زنده تا این مورچه سفید بیامد و مر عصا را بخورد. چون سلیمان ازپای بیفتاد تشویش در میان دیوان و پریان و آدمیان افتاد. ( ترجمه تاریخ طبری ).که همچون تویی خواند باید پسر
بدین روز و این دانش واین هنر.
فردوسی.
من و آشنا اندر آن جام باده از آن پس که افتاد این آشنایی.
زینتی.
ز مرغ و آهو رانم بجویبار و بدشت از آن جفاله جفاله از این قطارقطار.
عنصری.
گفت کاین مردمان بی باکندهمه همواره دزد و چالاکند.
عنصری.
سزای آن کس که در باب وی این محال گفت فرمودیم. ( تاریخ بیهقی ). نوادر عجیب که وی [مسعود] را افتاده در روزگار پدرش بیاورده ام در این تاریخ. ( تاریخ بیهقی ).ای بچه حمدونه بترسم که غلیواج
این . [ اَ ] (ع اِ) ماندگی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مار. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || مرد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). آدمی . (آنندراج ). || شتر. (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). || هنگام . (منتهی الارب ). وقت . (آنندراج ): آن اینک ؛ رسید هنگام تو. (از ناظم الاطباء).
این . [ اَ ] (ع مص ) رسیدن هنگام و وقت : آن الوقت ایناً؛ رسید هنگام و وقت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). و منه : آن لک ان تفعل کذا؛ رسید هنگام که این کاربکنی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || درمانده گردیدن : آن ایناً؛ ای تعب واعیی ؛ درمانده گردید. (ناظم الاطباء). مانده شدن و حیران شدن . (آنندراج ). مانده شدن . (المصادر زوزنی ).
این . [ اَ ن َ ] (ع اِ) یکی از مقولات نه گانه ٔعرض است در فلسفه و منطق و آن بودن چیزی است در مکان معین و مخصوص . (فرهنگ فارسی معین ). یکی از مقولات نه گانه ٔ عرضی و آن عبارت از بودن چیزی است در مکان معین و مخصوص . بعضی میگویند: «این » عبارت از نسبت چیزی است بمکانی . شیخ میگوید:«این » بر دو قسم است یکی حقیقی که عبارت از بودن شی ٔ است در مکان معین و محدود و مخصوص بخود و دیگری غیرحقیقی و آن عبارت از بودن شی ٔ است در مکان بزرگتر از خود. (فرهنگ لغات و اصطلاحات دکتر سجادی ). هو حالة تعرض للشی ٔ بسبب حصوله فی المکان . (تعریفات ). عبارت است از حصول چیزی در مکان همچو حصول زید در خانه یا در بازار. (نفایس الفنون ). حصول الشی ٔ فی المکان ، و این سؤال عن مکان مبهم . (بحر الجواهر) :
ذات او سوی عارف و عالم
برتر ازاین و کیف و از هل و لم .
هست صد چندان میان منزلین
آن طرف از این تا بالای این .
رجوع به اساس الاقتباس ص 50 شود.
ذات او سوی عارف و عالم
برتر ازاین و کیف و از هل و لم .
سنائی .
هست صد چندان میان منزلین
آن طرف از این تا بالای این .
مولوی .
رجوع به اساس الاقتباس ص 50 شود.
این . [ اَ ن َ ] (ع ق ، اِ) کجا. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات ). (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ). یقال این زید؛ یعنی کجاست زید. و الی این ؛ یعنی بکجا. و من این ؛ یعنی از کجا. (ناظم الاطباء). بمعنی کجا و آن سؤال باشد از جا و مکان چنانکه : این مقرک ؛ کجاست مسکن شما. و الی این ؛ بکجا و بکدامی . و من این ؛ از کجا. (آنندراج ). ظرف است و مبنی برفتح و برای سؤال از مکان وقوع شی ٔ آید. مانند: این یوسف . و چون حرف من در اول آن درآید برای سؤال از مکان بروز شی ٔ است مانند: من این قدمت . و گاه معنی شرطی افاده کند و دو فعل را مجزوم سازد که گاه به صورت مجرد وگاه بکلمه ٔ «ما» ملحق شود به ترتیب مانند:این تقف اقف و اینما تنم انم . (از اقرب الموارد).
این . [ اِی ْ ی ُ ] (اِ) بنفشه . بنفسج . (یادداشت به خط مؤلف ).
( آئن ) آئن. [ ءِ ] ( ع ص ) مرفّه و تن آسان.
این . (ضمیر، ص ) ضمیر اشاره برای نزدیک . مقابل آن . ج ، اینها، اینان . (فرهنگ فارسی معین ). کلمه ٔ اشاره که بدان به شخص یا شی ٔ حاضر اشاره میکنند. و چون این کلمه پس از موصوف واقع و موصوف بآن اضافه شود الفش در درج ساقط گردد. (از ناظم الاطباء). پهلوی ، «ان » . از ایرانی باستان ، «اینا» . سانسکریت ، «انا» . ضمیر و اسم اشاره ٔ بنزدیک ، مقابل «آن ». (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ) :
چه بیند بدین اندرون ژرف بین
چه گویی تو ای فیلسوف اندر این .
که این دادگر بر تو آسان کناد
بداندیش را دل هراسان کناد.
به لهراسب گفت این بتان منند
شبستان فروزندگان منند.
و گفت تتبع میکن تا این کیست که میگویند پیغمبر خواهد بود. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ). || برای اشاره بنزدیک . مقابل آن : این کتاب ، این خانه . (فرهنگ فارسی معین ) :
بت پرستی گرفته ایم همه
این جهان چون بت است و ما شمنیم .
گه بر آن کندر بلندنشین
گه دراین بوستان چشم گشای .
و ایدون گویند که پیش از این تا این حرب بود شدادبن عامربن عوج بن عنق را خلیفه ٔ خویش کرده بود. (ترجمه ٔ تاریخ طبری ). و هیچ کس ندانست که وی مرده است یا زنده تا این مورچه ٔ سفید بیامد و مر عصا را بخورد. چون سلیمان ازپای بیفتاد تشویش در میان دیوان و پریان و آدمیان افتاد. (ترجمه ٔ تاریخ طبری ).
که همچون تویی خواند باید پسر
بدین روز و این دانش واین هنر.
من و آشنا اندر آن جام باده
از آن پس که افتاد این آشنایی .
ز مرغ و آهو رانم بجویبار و بدشت
از آن جفاله جفاله از این قطارقطار.
گفت کاین مردمان بی باکند
همه همواره دزد و چالاکند.
سزای آن کس که در باب وی این محال گفت فرمودیم . (تاریخ بیهقی ). نوادر عجیب که وی [مسعود] را افتاده در روزگار پدرش بیاورده ام در این تاریخ . (تاریخ بیهقی ).
ای بچه ٔ حمدونه بترسم که غلیواج
ناگه بربایدت در این خانه نهان شو.
تو این ریش و سر و سبلت که بینی
تو پنداری تویی نی نی نه اینی .
|| گاهی به اِم بدل شود. چون امسال و امروز و امشب بجای این سال و این روز و این شب . || آن ِ. ازآن ِ. مال ِ. متعلق به : جاجرم ...بارکده ٔ گرگان است و این کومش و نشابور است . (حدود العالم ).
چه بیند بدین اندرون ژرف بین
چه گویی تو ای فیلسوف اندر این .
ابوشکور بلخی .
که این دادگر بر تو آسان کناد
بداندیش را دل هراسان کناد.
فردوسی .
به لهراسب گفت این بتان منند
شبستان فروزندگان منند.
فردوسی .
و گفت تتبع میکن تا این کیست که میگویند پیغمبر خواهد بود. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ). || برای اشاره بنزدیک . مقابل آن : این کتاب ، این خانه . (فرهنگ فارسی معین ) :
بت پرستی گرفته ایم همه
این جهان چون بت است و ما شمنیم .
رودکی .
گه بر آن کندر بلندنشین
گه دراین بوستان چشم گشای .
رودکی .
و ایدون گویند که پیش از این تا این حرب بود شدادبن عامربن عوج بن عنق را خلیفه ٔ خویش کرده بود. (ترجمه ٔ تاریخ طبری ). و هیچ کس ندانست که وی مرده است یا زنده تا این مورچه ٔ سفید بیامد و مر عصا را بخورد. چون سلیمان ازپای بیفتاد تشویش در میان دیوان و پریان و آدمیان افتاد. (ترجمه ٔ تاریخ طبری ).
که همچون تویی خواند باید پسر
بدین روز و این دانش واین هنر.
فردوسی .
من و آشنا اندر آن جام باده
از آن پس که افتاد این آشنایی .
زینتی .
ز مرغ و آهو رانم بجویبار و بدشت
از آن جفاله جفاله از این قطارقطار.
عنصری .
گفت کاین مردمان بی باکند
همه همواره دزد و چالاکند.
عنصری .
سزای آن کس که در باب وی این محال گفت فرمودیم . (تاریخ بیهقی ). نوادر عجیب که وی [مسعود] را افتاده در روزگار پدرش بیاورده ام در این تاریخ . (تاریخ بیهقی ).
ای بچه ٔ حمدونه بترسم که غلیواج
ناگه بربایدت در این خانه نهان شو.
لبیبی .
تو این ریش و سر و سبلت که بینی
تو پنداری تویی نی نی نه اینی .
ناصرخسرو.
|| گاهی به اِم بدل شود. چون امسال و امروز و امشب بجای این سال و این روز و این شب . || آن ِ. ازآن ِ. مال ِ. متعلق به : جاجرم ...بارکده ٔ گرگان است و این کومش و نشابور است . (حدود العالم ).
فرهنگ عمید
اشاره به نزدیک. &delta، اگر با اسم دیگر به کار رود صفت است و اگر به تنهایی به کار رود ضمیر است و به اینان و اینها جمع بسته می شود.
اشاره به نزدیک. Δ اگر با اسم دیگر به کار رود صفت است و اگر به تنهایی به کار رود ضمیر است و به اینان و اینها جمع بسته می‌شود.
دانشنامه عمومی
دانشنامه آزاد فارسی
أَین
(در لغت از ادات استفهام و به معنی جا/کجا)؛ در اصطلاح منطق، از اجناس عالیه یا یکی از مقولات عشر ارسطویی. این مقوله بر بودن جسم در مکان خویش دلالت دارد؛ بدین معنی که از بودن چیزی در مکان معین، هیئتی پدید می آید که از آن به أین تعبیر می شود، مانند بودن گل در باغ. بنابراین، أین با متمکن و نیز مکان فرق دارد. در این مثال، گل متمکن است، باغ مکان و بودن گل در باغ أین. أین به دو قسم تقسیم می شود: ۱. أین حقیقی: مکان حقیقی، بودن متمکن در مکان خاص آن، مکانی که برابر و مساوی متمکن و درست به اندازة اوست، مانند بودن گل در آن مقدار از باغ که اشغال کرده است؛ ۲. اَین مجازی: مکان مجازی، مکان عام و مشترکی است که برابر و مساوی متمکن نیست، بلکه امکان جای گرفتن چیزهای دیگری نیز همراه با متمکن در آن وجود دارد، مانند تمام باغ نسبت به گل.
(در لغت از ادات استفهام و به معنی جا/کجا)؛ در اصطلاح منطق، از اجناس عالیه یا یکی از مقولات عشر ارسطویی. این مقوله بر بودن جسم در مکان خویش دلالت دارد؛ بدین معنی که از بودن چیزی در مکان معین، هیئتی پدید می آید که از آن به أین تعبیر می شود، مانند بودن گل در باغ. بنابراین، أین با متمکن و نیز مکان فرق دارد. در این مثال، گل متمکن است، باغ مکان و بودن گل در باغ أین. أین به دو قسم تقسیم می شود: ۱. أین حقیقی: مکان حقیقی، بودن متمکن در مکان خاص آن، مکانی که برابر و مساوی متمکن و درست به اندازة اوست، مانند بودن گل در آن مقدار از باغ که اشغال کرده است؛ ۲. اَین مجازی: مکان مجازی، مکان عام و مشترکی است که برابر و مساوی متمکن نیست، بلکه امکان جای گرفتن چیزهای دیگری نیز همراه با متمکن در آن وجود دارد، مانند تمام باغ نسبت به گل.
wikijoo: این
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] أین. "أین" در لغت ظرف است برای پرسش از مکان و جا، و در اصطلاح فلاسفه یکی از مقولات نسبی است.
در تعریف «این» گفته اند: «این حالتی است که از نسبت شیء با مکان، برای شیء حاصل می شود» به عبارت ساده تر، این همان "در مکان بودن" یا "کجایی؟ " شیء است. وقتی می گوئیم فلان شیء در این مکان است، "در این مکان بودن" به منزله صفتی برای آن شیء خواهد بود.
در تعریف «این» گفته اند: «این حالتی است که از نسبت شیء با مکان، برای شیء حاصل می شود» به عبارت ساده تر، این همان "در مکان بودن" یا "کجایی؟ " شیء است. وقتی می گوئیم فلان شیء در این مکان است، "در این مکان بودن" به منزله صفتی برای آن شیء خواهد بود.
[ویکی فقه] "أین" در لغت ظرف است برای پرسش از مکان و جا،
در تعریف «این» گفته اند: «این حالتی است که از نسبت شیء با مکان، برای شیء حاصل می شود» به عبارت ساده تر، این همان "در مکان بودن" یا "کجایی؟ " شیء است. وقتی می گوئیم فلان شیء در این مکان است، "در این مکان بودن" به منزله صفتی برای آن شیء خواهد بود.
دیدگاه فلاسفه
فلاسفه صفت أین یا "در مکان بودن" را در زمره اعراض می دانند زیرا وقتی شیئی از مکانی به مکان دیگر منتقل می شود، خودش ثابت است و فقط یکی از صفات آن که «در مکان بودن» است، تغییر می کند.
هستی شناسی، عبودیت، عبدالرسول، ص۲۵۲، قم، مؤسسه امام خمینی، چ ۵، ۱۳۷۹.
"این" بر حسب توسعه ای که عرف به آن داده است به دو قسم تقسیم می شود: ۱. أین حقیقی: در جائی گفته می شود که شیء در مکانی باشد که آن مکان، اختصاص به او داشته باشد و چیز دیگری در آن مکان نگنجد، مانند وقتی که گفته می شود " آب در کوزه است" در صورتی که کوزه پر از آب باشد و جای هیچ چیز دیگری در آن نباشد. ۲. أین غیر حقیقی: در جائی گفته می شود که شیء در مکانی باشد ولی آن مکان چیزهای دیگری را نیز بتواند در خود جای دهد، مانند این که گفته شود "فلان شخص در خانه است"؛ چون در خانه افراد دیگری نیز جای می گیرند برخلاف صورت قبلی که چنین نیست.
نهایة الحکمه، طباطبائی، محمدحسین، ج۲، ص۵۰۰ ۴۹۹.
...
در تعریف «این» گفته اند: «این حالتی است که از نسبت شیء با مکان، برای شیء حاصل می شود» به عبارت ساده تر، این همان "در مکان بودن" یا "کجایی؟ " شیء است. وقتی می گوئیم فلان شیء در این مکان است، "در این مکان بودن" به منزله صفتی برای آن شیء خواهد بود.
دیدگاه فلاسفه
فلاسفه صفت أین یا "در مکان بودن" را در زمره اعراض می دانند زیرا وقتی شیئی از مکانی به مکان دیگر منتقل می شود، خودش ثابت است و فقط یکی از صفات آن که «در مکان بودن» است، تغییر می کند.
هستی شناسی، عبودیت، عبدالرسول، ص۲۵۲، قم، مؤسسه امام خمینی، چ ۵، ۱۳۷۹.
"این" بر حسب توسعه ای که عرف به آن داده است به دو قسم تقسیم می شود: ۱. أین حقیقی: در جائی گفته می شود که شیء در مکانی باشد که آن مکان، اختصاص به او داشته باشد و چیز دیگری در آن مکان نگنجد، مانند وقتی که گفته می شود " آب در کوزه است" در صورتی که کوزه پر از آب باشد و جای هیچ چیز دیگری در آن نباشد. ۲. أین غیر حقیقی: در جائی گفته می شود که شیء در مکانی باشد ولی آن مکان چیزهای دیگری را نیز بتواند در خود جای دهد، مانند این که گفته شود "فلان شخص در خانه است"؛ چون در خانه افراد دیگری نیز جای می گیرند برخلاف صورت قبلی که چنین نیست.
نهایة الحکمه، طباطبائی، محمدحسین، ج۲، ص۵۰۰ ۴۹۹.
...
wikifeqh: أین
[ویکی الکتاب] معنی أَیْنَ: کجاست
معنی أَثَاماً: سزا-مجازات - کیفر سخت
معنی أَثْخَنتُمُوهُمْ: بسیار آنها را کشتید- برآنها غلبه کردید - آنان را از قدرت و توان انداختید (کلمه اثخان به معنای بسیار کشتن ، و غلبه و قهر بر دشمن است . کلمه ثِخَن به معنی غلظت و بی رحمی است و اثخان کسی به معنی بازداشتن و مانع حرکت وجنبش او شدن است مثلاً با کشتن او . د...
معنی أَثَرِ: اثر-جای پا
معنی أَثَرْنَ: زیر ورو کردند-برپا نمودند
معنی أَثَرِی: در پی من
معنی أَثْقَالاًَ: بارهای سنگین
معنی أَثْقَالَکُمْ: بارهای سنگینتان
معنی أَثْقَالَهَا: بارهای سنگینش
معنی أَثْقَالَهُمْ: بارهای سنگینشان
معنی أَثْقَلَت: آن زن سنگین شد
معنی أَثْلٍ: نام گیاهی بی میوه(طرفاء)
معنی أَثُمَّ: آیا بعد از
معنی أَثْمَرَ: میوه داد
تکرار در قرآن: ۳۳(بار)
معنی أَثَاماً: سزا-مجازات - کیفر سخت
معنی أَثْخَنتُمُوهُمْ: بسیار آنها را کشتید- برآنها غلبه کردید - آنان را از قدرت و توان انداختید (کلمه اثخان به معنای بسیار کشتن ، و غلبه و قهر بر دشمن است . کلمه ثِخَن به معنی غلظت و بی رحمی است و اثخان کسی به معنی بازداشتن و مانع حرکت وجنبش او شدن است مثلاً با کشتن او . د...
معنی أَثَرِ: اثر-جای پا
معنی أَثَرْنَ: زیر ورو کردند-برپا نمودند
معنی أَثَرِی: در پی من
معنی أَثْقَالاًَ: بارهای سنگین
معنی أَثْقَالَکُمْ: بارهای سنگینتان
معنی أَثْقَالَهَا: بارهای سنگینش
معنی أَثْقَالَهُمْ: بارهای سنگینشان
معنی أَثْقَلَت: آن زن سنگین شد
معنی أَثْلٍ: نام گیاهی بی میوه(طرفاء)
معنی أَثُمَّ: آیا بعد از
معنی أَثْمَرَ: میوه داد
تکرار در قرآن: ۳۳(بار)
wikialkb: ریشه_این
گویش اصفهانی
تکیه ای: ne(n)
طاری: me / in
طامه ای: ni / ne
طرقی: me / in
کشه ای: me / in
نطنزی: ne(n)
گویش مازنی
( آئن ) /aaen/ آهن
واژه نامه بختیاریکا
ای؛ هِ؛ هم؛ هَمی؛ هَمیو؛ ی؛ یو
پیشنهاد کاربران
"این" در تاریخ بیهقی ضمیر معرفه می باشد مشابه "ال" عربی و The انگلیسی.
فصلی خواهم نبشت در ابتدای این حالِ بر دار کردن این مرد و پس به شرح قصه شد . ( این در اینجا برای معرفه کردن اسم آمده است. )
تاریخ بیهقی، دکتر فیاض، ۱۳۸۴ ، ص ۲۲۱.
فصلی خواهم نبشت در ابتدای این حالِ بر دار کردن این مرد و پس به شرح قصه شد . ( این در اینجا برای معرفه کردن اسم آمده است. )
تاریخ بیهقی، دکتر فیاض، ۱۳۸۴ ، ص ۲۲۱.
مذکر:هذا
مونث:هذه
مونث:هذه
<این> از واژه ی هندی اروپایی ki می آید. در زبان عبرانی ki تبدیل به hi می شود و در نتیجه hineh به وجود می آید که در زبان عربی <هنا> گویند. در طی این تغییرات، در زبان فارسی hi تبدیل به ī می شود و hineh تبدیل به <این> می شود. چون هر دو از ناحیه گلو تلفظ می شوند پس قابلیت تبدیل شدن به هم دیگر را دارند. قدیمی ترین ریشه آن مربوط به زبان آکدی می باشد که <احانآ> یا به لاتین ( Aḥanā ) است. <ح> چون از ناحیه گلو تلفظ می شود توانایی تبدیل به k و h را دارد. here نیز که از زبان آلمانی باستانی hi می آید از همان کلمه ی آکدی نشأت می گیرد.
کدامین؟
از کدام؟
از کدام؟
منیت
کلمات دیگر: