اینه کاری

آینه کاری. آینه کاری نوعی تزیین داخلی ساختمان، با چسباندن قطعه های کوچک آینه به شکل های هندسی و گل و بته های مختلف است. در این رشتهٔ هنری، هنرمند آینه کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می آفریند که از بازتاب نور در قطعات بی شمار آینه تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد می شود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است.موزه سعدآباد تهران   سالن آینه کاری وزارت خارجه ۱۳۳۰   سقف تالار عمارت بادگیر در کاخ گلستان
این هنر یکی از شاخه های هنرهای تزیینی ایران است و از ابتکارهای ویژهٔ هنرمندان ایرانی به شمار می آید و در دوره ساسانیان رایج بوده است. از آیینه کاری های بجا مانده می توان بنای دیوانخانهٔ شاه طهماسب صفوی (۹۳۰–۹۸۴ق/ یا ۱۵۲۴–۱۵۷۶م) در قزوین را نام برد.
آب و آینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا بوده اند و به احتمال زیاد کاربرد آن در معماری نیز همین معنا را دارد. علاوه بر این ریشه های اقتصادی آینه کاری را نباید فراموش کرد. در سده ۱۰هجری قمری آینه از اروپا به ویژه از ونیز به ایران وارد می شد و بخشی از این آینه ها هنگام جابه جایی در راه می شکست. هنرمندان ایرانی برای بهره گیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن ها برای آینه کاری استفاده کردند و آینه کاری ظاهراً با کاربرد آن ها آغاز شد. آینه کاری در آغاز با نصب جام های یکپارچه آینه بر بدنه بنا شروع شد. نه تنها درون بنا بلکه دیوارهای ستون دار عصر صفوی نیز با آینه های بزرگ تزیین شد.
مصالح و مواد مورد استفاده در هنر آینه کاری عبارتند از: آینه چسب یا بُنکس (در اصطلاح چسب چوب را گویند)، سریش و گچ نرم. ابزارهایی که در هنر آینه کاری استفاده می شوند عبارتند از: قلم طراحی، خط کش چوبی برای خط اندازی روی شیشه، میز زیر دست، الماس آینه بر و تنها ابزاری که در نصب آن به کار برده می شود کاردک است.