قارعه

سوره قارعه در مکه نازل شده و دارای ۱۱ آیه است. کلمه قارعه به معنی کوبنده است.
ترجمهٔ فارسی
بعد از سوره قریش، در مکه در اوائل بعثت نازل شده است.
این سوره بطورکلی از معاد و مقدمات آن سخن می گوید، و انسان ها را به دو گروه تقسیم می کند:
قارعة یعنی کوبیدن چیزی بر چیزی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
قارعه به معنای شدّت و سختی است و آن از اسمای قیامت می باشد و چون (خداوند در آستانه قیامت) آسمان ها و زمین را با تبدیل کردن، کوهها را با به حرکت درآوردن، آفتاب را با در هم پیچیدن، ماه را با بی فروغ کردن، ستارگان و کواکب را با پراکنده ساختن، همه چیز را با قهر خود می کوبد و خرد می نماید. قارعه نامیده شده است.
این صفت در سوره الحاقه(69) آیه 4 و سوره قارعه(101) آیات 1-3 آمده است.

[ویکی الکتاب] معنی قَارِعَةُ: کوبنده - یکی از اسامی قیامت( بدین جهت قیامت را قارعه ( کوبنده )نامیده که آسمانها و زمین را به هم میکوبد ، و به آسمان و زمینی دیگر تبدیل میکند ، کوهها را به راه میاندازد ، خورشید را تیره و ماه را منخسف میکند ، ستارگان را میریزد و تمامی اشیا به قهر خدا...
معنی وَاقِعَةُ: وقوع یافته - اتفاق افتاده - قرار گرفته - فرود آمده- پدید آمده (وقوع حادثه عبارت است از حدوث و پدید آمدن آن ، و کلمه واقعه صفتی است که هر حادثهای را با آن توصیف میکنند و میگویند : واقعهای رخ داده ، یعنی حادثهای پدید شده و مراد از واقعه در آیه "إِذَا ...
ریشه کلمه:
قرع (۵ بار)

«قارِعِة» از مادّه «قرع» به معنای کوبیدن است; بنابراین «قارِعِة» یعنی کوبنده و در سوره «رعد» اشاره به اموری است که آدمی را می کوبد و هشدار می دهد و اگر آمادّه بیدار شدن باشد، بیدار می کند، در حقیقت «قارِعة» معنای وسیعی دارد که هر گونه مصیبت شخصی یا جمعی و مشکلات و حوادث دردناک را شامل می شود.
لذا بعضی از مفسران آن را به معنای جنگ ها و خشک سالی ها و کشته شدن و اسیر شدن دانسته اند، در حالی که بعضی دیگر آن را تنها اشاره به جنگ هایی گرفته اند که در صدر اسلام تحت عنوان «سَریّه» واقع می شد و آن جنگ هایی بود که پیامبر شخصاً در آن شرکت نداشت، بلکه مأموریت را به اصحاب و یاران خود می داد; ولی مسلّم است که «قارِعة» اختصاص به هیچ یک از این امور ندارد و همه را فرا می گیرد.
«قارعة» از مادّه «قرع» (بر وزن فرع) به معنای کوبیدن چیزی بر چیزی است، به گونه ای که صدای شدیدی از آن برخیزد، تازیانه و چکش را نیز به همین مناسبت «مِقْرَعَة» گویند، بلکه به هر حادثه مهم و سخت «قارعة» گفته می شود، (تاء تانیث در اینجا ممکن است اشاره به تأکید باشد). بسیاری از مفسران گفته اند: «قارعة» یکی از نام های قیامت است.
کوفتن چیزی بر چیزی. (راغب). قارِعَه: زننده و کوبنده . مراد از قارعه حادثه کوبنده و خرد کننده است یعنی پیوسته بر کفار در اثر اعمالشان واقعه کوبنده می‏رسد و هلاکشان می‏کند و یا در کنار ولایتشان نازل می‏شود و آنها را به وحشت می‏اندازد در این وضع خواهند بود تا مدتشان سرآید و وعده خدا انجام پذیرد. . قیامت از آن قارعه نامیده شده که کوبنده عجیبی است و همه چیز حتی زمین و کوهها را می‏کوبد . تامل کنید در سایر آیات وقوع قیامت در آیه . ظاهراً مراد بلائی است که هود و صلاح علیهماالسلام خبر می‏دادند و آنها انکار می‏کردند، بالاخره باد صرصر عاد را را و صاعقه ثمود را از بین برد بنابراین قارعه در آیه به معنی قیامت نیست.