ابوبکر بردعی

[ویکی فقه] بَرْدَعی، ابوبکر محمدبن عبداللّه، فقیه اصولی، از خوارج قرن سوم و چهارم است.
او را به بَرْدَعه (نام کنونی: بَردَه در جمهوری آذربایجان) نسبت داده اند.
از سرگذشت بردعی و آغاز و انجام زندگانی او اطلاعی در دست نیست.
ابن ندیم و به پیروی او بغدادی و دیگران، بردعی را در شمار فقهای خوارج یاد کرده اند.
ابن ندیم می گوید، بردعی را در ۳۴۰ دیده که با آن که از فقهای خوارج بوده، خود را پیرو مذهب اعتزال می خوانده و با هم مأنوس بوده اند.
آنگاه آثار او را که بیش تر نوشته های فقهی است از قول خود او نام می برد.
بغدادی بخطا، سال وفات او را ۳۴۰، یعنی همان سالی که ابن ندیم او را دیده بوده است، یاد می کند.
آثار
این آثار از اوست: ۱) الاحتجاج علی المخالفین؛ ۲) الاذکار و التحکیم؛ ۳) الامامة؛ ۴) الأیمان و النّذر؛ ۵) التّبصّر للمتعلّمین؛ ۶) تحریم السّکر؛ ۷) تذکرة الغریب فی الفقه؛ ۸) الجامع فی اصول الفقه؛ ۹) الدّعاء؛ ۱۰) الرّد علی المخالفین فی الفقه؛ ۱۱) الرّد علی من قال بالمتعة؛ ۱۲) السنّة الجماعة؛ ۱۳) المرشد فی الفقه؛ ۱۴) الناسخ و المنسوخ فی القرآن؛ ۱۵) الناکثین؛ و ۱۶) نقض کتاب ابن الراوندی فی الامامة.
از این آثار، بویژه یکی الجامع فی اصول الفقه و دیگری الرّدّ علی من قال بالمتعة جالب توجه است.
اولی را شاید بتوان در زمره نخستین تألیفات خوارج در موضوع اصول فقه دانست و دومی جهت گیری او را در برابر فقهای شیعه نشان می دهد.