پیمان ورشو

پیمان ورشو یا پیمان دوستی، همکاری، و کمک متقابل نام یک پیمان نظامی است که از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۱ برقرار بود. این پیمان در ۱۴ مه سال ۱۹۵۵(۲۳ اردیبهشت ۱۳۳۴) به امضای هشت کشور آلبانی، آلمان شرقی، بلغارستان، چکسلواکی، شوروی، رومانی، لهستان و مجارستان رسید و در جنگ سرد رقیب پیمان ناتو محسوب می گردید.
اتحاد جماهیر شوروی
لهستان
آلمان شرقی
جمهوری چک
بلغارستان
مجارستان
رومانی
آلبانی
بلغارستان چکسلواکی آلمان شرقی مجارستان لهستان رومانی شوروی
این پیمان، که عنوان اصلی آن «پیمان همیاری اروپای شرقی» است، برای بیست سال بسته شده و در مه ۱۹۵۵ در ورشو به امضای نمایندگان این کشورها رسید. اما آلبانی در سال۱۹۶۱ از آن کنار گذاشته شد و خود در ۱۹۶۸ از آن کناره گرفت. هدف آن همکاری و همیاری دولت های اروپای شرقی است. به موجب این پیمان، ستاد فرماندهی یگانه ای برای تمام نیروهای مسلح کشورهای عضو به وجود آمد. دولت های امضاکنندهٔ این پیمان متعهد شدند که در روابط خود از تهدید و بکار بردن زور خودداری کنند و هرگاه به هریک از دولت های عضو در اروپا حمله شود، با تمام نیرو به آن یاری دهند. کنفرانس پیمان ورشو، که به امضای این پیمان انجامید، پنج روز پس از رسمیت یافتن «اتحادیهٔ اروپای غربی» و بازگشت حاکمیت کامل به جمهوری فدرال آلمان تشکیل شد. این پیمان در ۱۹۷۵ از سر گرفته شد.
اعضاء پیمان ورشو متعهد شدند، که در صورت بروز حمله به یک یا چند کشور عضو، به دفاع از آنها بپردازند. همچنین طبق این قرارداد، روابط بین امضاء کنندگان قرارداد مستلزم عدم دخالت در امور داخلی و احترام به استقلال و حاکمیت ملی آنها بود. اندکی بعد، با دخالت شوروی در انقلاب مجارستان در سال ۱۹۵۶ «م» و چکسلواکی در سال ۱۹۶۸، قانون عدم دخالت نقض شد. در هر دو مورد شوروی ادعا کرد، که از او دعوت شده است و بنابراین رسماً این قانون نقض شده محسوب نشد.

پیمان ورشو (Warsaw Pact)
پیمان دفاعی نظامی میان شوروی و کشورهای کمونیست اروپای شرقی (۱۹۵۵ـ۱۹۹۱). این پیمانِ در واکنش به عضویت آلمان غربی در ناتو تشکیل شد. تشکیلات و قراردادهای نظامی آن در اوایل ۱۹۹۱ برچیده شد؛ اما سازمان سیاسی آن تا انحلال رسمی این پیمان در ژوئیۀ ۱۹۹۱ باقی ماند. کشورهای عضو پیمان ورشو عبارت بودند از شوروی (سابق)، لهستان، چکسلوواکی، مجارستان، رومانی، بلغارستان، آلبانی، و آلمان شرقی. پیمان ورشو نتیجۀ نقض توافقات دربارۀ غیر نظامی کردن و حفظ بی طرفی کشور شکست خوردۀ آلمان بود. تنش میان دو ابرقدرت امریکا و شوروی و بلوک های متحدشان، از پایان جنگ جهانی دوم به بعد افزایش یافت. در ۱۹۵۵ جنگ سرد واقعیتی انکار ناشدنی بود و از اعتماد ظاهری میان متحدان زمان جنگ چیزی باقی نمانده بود. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در ۱۹۴۹ در واکنش به محاصرۀ برلین (ژوئن ۱۹۴۸ تا مه ۱۹۴۹) که اقدامی از سوی شوروی برای بیرون راندن متفقین غربی از برلین بود، تأسیس شد. در ۱۹۵۵ شوروی از اتحاد بزرگ کشورهای عضو ناتو و نیز از تسلیح مجدد آلمان غربی احساس خطر می کرد و تشکیل پیمان ورشو نقطۀ عطفی در تاریخ جنگ سرد به شمار می آمد و حاکی از لحظه ای بود که شرق و غرب رسماً اعلام کردند که در دو جبهۀ نظامی رو در روی هم قرار دارند. پیمان ورشو را ستاد فرماندهی مشترکی اداره می کرد و کشورهای عضو، متعهد به دفاع از یکدیگر در برابر حملات یا تهدیدات کشورهای خارج از پیمان ورشو بودند. دفاع در برابر حملات احتمالی ناتو مهم ترین هدف این اتحاد دفاعی بود. کشورهای عضو پیمان ورشو، تحت فرماندهی شوروی، برای درهم شکستن قیام های ضد دیکتاتوری کمونیستی در مجارستان (۱۹۵۶)، چکسلوواکی (۱۹۶۸)، و لهستان (۱۹۸۰) از خشونت استفاده کردند. پیمان ورشو آلتِ دست آموزۀ برژنف (۱۹۶۸) شد، که بنابر آن، شوروی خود را موظّف به حفظ سوسیالیسم در کشورهای واقع در حوزۀ نفوذ شوروی می شمرد. کشورهای عضو پیمان ناتو و ورشو غالباً فقط بازیچه هایی در مبارزۀ قدرت میان امریکا و شوروی بودند. درپی فروپاشی شوروی در اواخر دهۀ ۱۹۸۰، تشکیلات نظامی پیمان ورشو را در اوایل ۱۹۹۱ برچیدند و قراردادهای آن را لغو کردند. آلبانی پیش تر در ۱۹۶۸ از این پیمان کنار کشیده بود. سرانجام در نشستی در پراگ در اول ژوئیۀ ۱۹۹۱ سازمان پیمان ورشو منحل شد. پس از آن، شوروی کوشید تا کشورهایی را که از حوزۀ نفوذ آن بیرون رفته بودند، به امضای موافقت نامه هایی مبنی بر شرکت نکردن آن ها در اتحادهای نظامی و واگذاری پایگاه های نظامی تشویق کند؛ امّا فقط رومانی چنین موافقت نامه ای را در آوریل ۱۹۹۱ امضا کرد.