ریچارد اچ. گِیگِن یا ریچارد هنری گِیگِن (به انگلیسی: Richard Henry GEOGHEGAN) (/ˈɡeɪɡən/) (زادهٔ ۸ ژانویهٔ ۱۸۶۶ در بِرکِن هِد، چِشِر، انگلستان، درگذشتهٔ ۲۷ اکتبر ۱۹۴۳ در آلاسکا) نخستین اسپرانتودان انگلیسی زبان، اولین مترجم کتاب اول به زبان انگلیسی (۱۸۸۹)، و واژه شناس شهیر ایرلندی الاصل انگلیسی بود که بعدها به تابعیت آمریکا درآمد.
اسپرانتو
ادبیات اسپرانتو
سازمان جهانی اسپرانتو
فرهنگ اسپرانتو
جنبش اسپرانتو
لودویک زامنهوف
آلفرد میشو
گیگن در سومین سال زندگی اش از پله ها افتاد و در نتیجهٔ این تصادف در طول مابقی عمرش معلول بود و به زحمت و با کمک عصاهای زیربغل راه می رفت. گوئی به خاطر این معلولیت فیزیکی، از جوانی توانائی های ذهنی خارق العاده ای از خود نشان داد - به ویژه در ارتباط با فراگیری زبان های گوناگون. هنگامی که ۱۷ سال داشت به زبان های شرقی علاقه مند شد و در سال ۱۸۸۴ برای تحصیل در رشتهٔ زبان چینی وارد دانشگاه آکسفورد شد. از آنجا که دانش جوئی برجسته بود، موفق به دریافت دو بورس نیز گردید، ولی مدرک دانشگاهی اتمام دورهٔ زبان چینی به او اهدا نشد، چرا که تا سال ۱۹۳۶ برای اتمام رشتهٔ زبان چینی در دانشگاه آکسفورد اصولاً مدرکی داده نمی شد.
در همان پائیز سال ۱۸۸۷ (هنگامیکه به تازگی زبان اسپرانتو در جهان منتشر شده بود)، گیگن مقاله ای راجع به زبان جدید اسپرانتو خواند، و فوراً با دکتر لودویک زامنهوف، مبدع زبان فراساخته ی اسپرانتو، به لاتین مکاتبه کرد. در پاسخ به این نامهٔ او، دکتر زامنهوف روایت آلمانی کتاب اول خود را برای او ارسال کرد. گیگن توسط این کتاب زبان اسپرانتو را به خوبی آموخت، و پس از مدت کوتاهی روایت انگلیسی این کتاب را نیز از دکتر زامنهوف دریافت کرد. این ترجمه، که توسط یکی از اهالی ورشو و با نام مستعار «J. St.» (که نام واقعی اش جولیان اشتینهاوس Julian Steinhaus بود) انجام شده بود، همراه با اشتباهات و کج فهمی های زیادی بود. گیگن در پاسخ به دکتر زامنهوف، ضمن ابراز این موضوع، گفت که این روایت تنها باعث به استهزاء گرفتن اسپرانتو توسط خوانندگان انگلیسی زبان آن خواهد شد. در نتیجه، زامنهوف از گیگن درخواست کرد تا خودش ترجمهٔ مناسبی از روایت آلمانی این کتاب به انگلیسی بکند. گیگن این کار را به انجام رسانید، و به این ترتیب ترجمهٔ اشتینهاوس جمع آوری و ترجمهٔ گیگن در سال ۱۸۸۹ منتشر گردید. در آدرس نامه ی اول شمارهٔ گیگن ۲۶۴ است.
ریچارد گیگن در پایان سال ۱۸۸۷ آکسفورد را به قصد لندن ترک کرد و در آن جا معلم زبان های کلاسیک شد و در سال ۱۸۹۱ هم راه با مادر بیوه و برادران و خواهرانش به ده کدهٔ ایست ساند واقع در گوشهٔ شمال غربی آمریکا، مهاجرت کرد. از آن جا که در محیط ماهی گیری-زراعی این منطقه کار مناسبی برای او یافت نمی شد، در سال ۱۸۹۳ به تاکوما در ایالت واشینگتن رفت و به کار تندنویسی برای اسقف آنگلیکن و سپس کنسول انگلستان و ژاپن در آن جا مشغول شد. در همان زمان با چند تن از زبان شناسان دیگر، انجمن واژه شناسی ایالت واشینگتن را تأسیس کرد و خودش آثار باارزشی را دربارهٔ ارتباط بین سامانه های نوشتن زبان های شرقی و آمریکایی و و هم چنین سامانه های گاه شماری تألیف نمود.در سال ۱۹۰۳ دعوت قاضی معروف جیمز ویکرشام را پذیرفت و برای تندنویسی در دادگاه به آلاسکا مهاجرت کرد. در سال ۱۹۰۵ (سال برپائی نخستین همایش جهانی اسپرانتو در فرانسه)، گیگن به عنوان رئیس انجمن اسپرانتوی آمریکا، که به تازگی تأسیس شده بود، انتخاب شد و لی به خاطر دوری خود، قادر به ریاست آن نگردید.
اسپرانتو
ادبیات اسپرانتو
سازمان جهانی اسپرانتو
فرهنگ اسپرانتو
جنبش اسپرانتو
لودویک زامنهوف
آلفرد میشو
گیگن در سومین سال زندگی اش از پله ها افتاد و در نتیجهٔ این تصادف در طول مابقی عمرش معلول بود و به زحمت و با کمک عصاهای زیربغل راه می رفت. گوئی به خاطر این معلولیت فیزیکی، از جوانی توانائی های ذهنی خارق العاده ای از خود نشان داد - به ویژه در ارتباط با فراگیری زبان های گوناگون. هنگامی که ۱۷ سال داشت به زبان های شرقی علاقه مند شد و در سال ۱۸۸۴ برای تحصیل در رشتهٔ زبان چینی وارد دانشگاه آکسفورد شد. از آنجا که دانش جوئی برجسته بود، موفق به دریافت دو بورس نیز گردید، ولی مدرک دانشگاهی اتمام دورهٔ زبان چینی به او اهدا نشد، چرا که تا سال ۱۹۳۶ برای اتمام رشتهٔ زبان چینی در دانشگاه آکسفورد اصولاً مدرکی داده نمی شد.
در همان پائیز سال ۱۸۸۷ (هنگامیکه به تازگی زبان اسپرانتو در جهان منتشر شده بود)، گیگن مقاله ای راجع به زبان جدید اسپرانتو خواند، و فوراً با دکتر لودویک زامنهوف، مبدع زبان فراساخته ی اسپرانتو، به لاتین مکاتبه کرد. در پاسخ به این نامهٔ او، دکتر زامنهوف روایت آلمانی کتاب اول خود را برای او ارسال کرد. گیگن توسط این کتاب زبان اسپرانتو را به خوبی آموخت، و پس از مدت کوتاهی روایت انگلیسی این کتاب را نیز از دکتر زامنهوف دریافت کرد. این ترجمه، که توسط یکی از اهالی ورشو و با نام مستعار «J. St.» (که نام واقعی اش جولیان اشتینهاوس Julian Steinhaus بود) انجام شده بود، همراه با اشتباهات و کج فهمی های زیادی بود. گیگن در پاسخ به دکتر زامنهوف، ضمن ابراز این موضوع، گفت که این روایت تنها باعث به استهزاء گرفتن اسپرانتو توسط خوانندگان انگلیسی زبان آن خواهد شد. در نتیجه، زامنهوف از گیگن درخواست کرد تا خودش ترجمهٔ مناسبی از روایت آلمانی این کتاب به انگلیسی بکند. گیگن این کار را به انجام رسانید، و به این ترتیب ترجمهٔ اشتینهاوس جمع آوری و ترجمهٔ گیگن در سال ۱۸۸۹ منتشر گردید. در آدرس نامه ی اول شمارهٔ گیگن ۲۶۴ است.
ریچارد گیگن در پایان سال ۱۸۸۷ آکسفورد را به قصد لندن ترک کرد و در آن جا معلم زبان های کلاسیک شد و در سال ۱۸۹۱ هم راه با مادر بیوه و برادران و خواهرانش به ده کدهٔ ایست ساند واقع در گوشهٔ شمال غربی آمریکا، مهاجرت کرد. از آن جا که در محیط ماهی گیری-زراعی این منطقه کار مناسبی برای او یافت نمی شد، در سال ۱۸۹۳ به تاکوما در ایالت واشینگتن رفت و به کار تندنویسی برای اسقف آنگلیکن و سپس کنسول انگلستان و ژاپن در آن جا مشغول شد. در همان زمان با چند تن از زبان شناسان دیگر، انجمن واژه شناسی ایالت واشینگتن را تأسیس کرد و خودش آثار باارزشی را دربارهٔ ارتباط بین سامانه های نوشتن زبان های شرقی و آمریکایی و و هم چنین سامانه های گاه شماری تألیف نمود.در سال ۱۹۰۳ دعوت قاضی معروف جیمز ویکرشام را پذیرفت و برای تندنویسی در دادگاه به آلاسکا مهاجرت کرد. در سال ۱۹۰۵ (سال برپائی نخستین همایش جهانی اسپرانتو در فرانسه)، گیگن به عنوان رئیس انجمن اسپرانتوی آمریکا، که به تازگی تأسیس شده بود، انتخاب شد و لی به خاطر دوری خود، قادر به ریاست آن نگردید.
wiki: ریچارد اچ گیگن