کنسرتو پیانو یا کنسرتوی پیانو (به انگلیسی: piano concerto) یا کنسرتو برای پیانو (به فرانسوی: concerto pour piano) فرمی از موسیقی است که در آن یک یا دو پیانو همراه با دستهٔ ارکستر به اجرا می پردارند. کنسرتوهای پیانو معمولاً از سه موومان تشکیل شده اند که موومان دوم معمولاً آرام تر از دو موومان دیگر است. تاکنون آثار زیادی در این فرم تصنیف شده اند. کنسرتوهای هارپسیکورد یوهان سباستیان باخ، که امروزه بیشتر با پیانو اجرا می شوند نیز از نمونه های کنسرتو پیانو به شمار می روند. از آثار شاخص در این فرم می توان به کنسرتو پیانو شماره ۵ بتهوون و کنسرتو پیانو شماره ۱ چایکوفسکی اشاره کرد.
کنسرتو
کنسرتو گروسو
کنسرتو ویولن
کنسرتو
کنسرتو گروسو
کنسرتو ویولن
wiki: اپوس ۳۸ (انگلیسی: Piano Concerto in D-flat major) در سال ۱۹۳۶ میلادی توسط آرام خاچاتوریان خلق شده است.
wiki: کنسرتو پیانویی است که به وسیلهٔ آهنگساز دورهٔ رمانتیک، روبرت شومان تصنیف گردیده است. نخستین اجرای این کار در لایپزیگ به تاریخ ۱ ژانویهٔ ۱۸۴۶ با تکنوازی کلارا شومان و رهبری فردیناند هیلر که کار به او تقدیم شده بود، انجام گرفت.
شومان پیش از تصنیف این کار بر روی شماری کنسرتو پیانو کار کرده بود. او کار بر روی یک کنسرتو پیانو در می بمل ماژور را در ۱۸۲۸ میلادی آغاز کرده بود. از ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۱ شومان بر روی کنسرتو پیانویی در فا ماژور کار می کرد. او در ۱۸۳۹ یک موومان برای کنسرتوی دیگری در ر مینور را به پایان رساند. هیچ کدام از این کارها تکمیل نگردیدند.
شومان در ۱۸۴۱ میلادی یک فانتزی برای پیانو و ارکستر ساخت. همسر پیانیستش، کلارا، او را تشویق کرد که این قطعه را به یک کنسرتو پیانو گسترش دهد. شومان نیز در ۱۸۴۵ میلادی با افزودن اینترمتسو و فیناله کار را به پایان رساند. این کار تنها کنسرتو پیانویی بود که شومان تمام کرد.
این کار به عنوان الگویی توسط ادوارد گریگ در تصنیف کنسرتو پیانواش استفاده شده است که آن هم در لا مینور می باشد. کنسرتوی گریگ نیز مانند کنسرتوی شومان از یک نوای ارکستر واحد قدرتمند پیش از ورود پیانو بهره می گیرد. بعدها سرگئی راخمانینوف از کنسرتو پیانو گریگ به عنوان الگویی برای نخستین کنسرتو پیانواش استفاده کرد.
شومان پیش از تصنیف این کار بر روی شماری کنسرتو پیانو کار کرده بود. او کار بر روی یک کنسرتو پیانو در می بمل ماژور را در ۱۸۲۸ میلادی آغاز کرده بود. از ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۱ شومان بر روی کنسرتو پیانویی در فا ماژور کار می کرد. او در ۱۸۳۹ یک موومان برای کنسرتوی دیگری در ر مینور را به پایان رساند. هیچ کدام از این کارها تکمیل نگردیدند.
شومان در ۱۸۴۱ میلادی یک فانتزی برای پیانو و ارکستر ساخت. همسر پیانیستش، کلارا، او را تشویق کرد که این قطعه را به یک کنسرتو پیانو گسترش دهد. شومان نیز در ۱۸۴۵ میلادی با افزودن اینترمتسو و فیناله کار را به پایان رساند. این کار تنها کنسرتو پیانویی بود که شومان تمام کرد.
این کار به عنوان الگویی توسط ادوارد گریگ در تصنیف کنسرتو پیانواش استفاده شده است که آن هم در لا مینور می باشد. کنسرتوی گریگ نیز مانند کنسرتوی شومان از یک نوای ارکستر واحد قدرتمند پیش از ورود پیانو بهره می گیرد. بعدها سرگئی راخمانینوف از کنسرتو پیانو گریگ به عنوان الگویی برای نخستین کنسرتو پیانواش استفاده کرد.
wiki: کنسرتو پیانو (شومان)