(گَ گَ) (اِ.) 1 - دادگر، یکی از نام های خداوند. 2 - تخت پادشاهان .
(گُ گُ) (ق .) بسیار و پیوسته .
گرگر. [ گ َ گ َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان جراحی بخش شادکان شهرستان خرمشهر، واقع در 30 هزارگزی شمال خاوری شادکان و 2 هزارگزی راه آهن ایستگاه گرگر. هوای آن گرم و مالاریائی است . دارای 150 تن سکنه است . آب آنجا از رودخانه ٔ جراحی تأمین میشود. محصول آنجا غلات و خرما و شغل اهالی زراعت و حشم داری است . صنایع دستی آنان عبابافی و راه آن در تابستان اتومبیل رو است . ساکنین از طایفه ٔ عشیره مقدم هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).
گرگر. [ گ ِ گ ِ ] (اِ) غله ای باشد گرد و سیاه رنگ از نخود کوچکتر و بعضی گویند نوعی از باقلاست و معرب آن جرجر باشد. (برهان ) (آنندراج ) (جهانگیری ). و آن را بصفاهان گرگر گویند. (آنندراج ). دانه ای است سیاه و گرد که در گندم زارها روید و در گلپایگان «گرگر» گویند.
گرگر. [ گ َ گ َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان علمدار گرگر بخش جلفا شهرستان مرند واقع در 44 هزارگزی شمال مرند و 3 هزارگزی شوسه ٔ جلفا به تبریز. هوای آن معتدل و دارای 3855 تن جمعیت است . آب آنجا از چشمه و قنات تأمین میشود. محصول آن غلات و پنبه و صیفی و شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).
گرگر. [ گ َ گ َ ] (اِخ ) رود کارون از درخزینه تا محل دیگری که به بندقیر موسوم است . این رود به دو شعبه تقسیم میشود، یکی از شعب آن را شعبه ٔ کوچک یا گرگر گویند. این شعبه مصنوعی است و ظاهراً در زمان اردشیر ایجاد شده است . رجوع به جغرافیای غرب ایران بهمن کریمی ص 43 و جغرافیای طبیعی کیهان ص 76 شود.
گرگر. [ گ َ گ َ ] (اِخ ) نام قصبه ای است از ولایت آذربایجان . (برهان ). شهری است به اران (آذربایجان ) نزدیک بیلقان . ابن الاثیر گوید کرکر حصنی است نزدیک ملطیه ، و نیز کرکر ناحیه ای است از بغداد، و نیز حصنی است بین سمیساط و حصن زیاد، و آن قلعه ای بود که خراب شده . (معجم البلدان ) (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). رجوع به کرکر شود.
گرگر. [ گ َ گ َ ] (اِخ ) نام یکی از ایستگاه های راه آهن اهواز و بندرشاهپور از بخش شادگان شهرستان خرم شهر. این ایستگاه در 888 هزارگزی تهران و 40 هزارگزی شمال باختری بندرشاهپور واقع است و ساکنین آن فقط کارمندان راه آهن هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).
دقیقی .
ناصرخسرو.
خاقانی .
گرگر. [ گ ِ گ ِ ] (اِخ )دهی از دهستان گاورود بخش کامیاران شهرستان سنندج ، واقع در 54000گزی شمال خاور کامیاران و 12000گزی جنوب خاور امیرآباد. هوای این منطقه کوهستانی و سردسیر است و دارای 840 تن سکنه است . آب آنجا از چشمه تأمین میشود. محصول آن غلات و لبنیات و توتون و شغل اهالی زراعت و گله داری . راه آن مالرو است در دو محل به فاصله ٔ دو کیلومتر واقع مشهور ببالا و پائین است . سکنه ٔبالا 570 تن است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
گرگر. [ گ ُ گ ُ ] (اِ) سخنی از خشم و غضب به زیر لب گویند و آن را غرغر نیز خوانند و دندنه نیز گویند چرا که زیر لب و دندان پنهان مانده . (آنندراج ). سخنی را گویند که کسی آهسته زیر لب گوید. (برهان ). || صدای آب رودخانه که از فراز سوی نشیب ریزد. (آنندراج ) (انجمن آرا). || (ق ) بسیار و پی درپی . به کثرت و پیوسته : گرگر آب می آید.
- گرگر پول خرج کردن ؛ پول بسیار مصرف کردن .
- گرگر سوختن ؛سوختن با شعله ٔ بلند و با آواز خاصی مشتعل شدن آتش .
- امثال :
ما که خوردیم سیر و پر، مرگی بیفتد توی لر، قجر بمیرد گرگر .
گرگر. [ گ ُ گ ُ ] (اِخ ) دهی است از دهستان آتش بیک بخش سراسکند شهرستان تبریز، واقع در 40 هزارگزی باختر سراسکند و 25 هزارگزی به خط آهن مراغه و میانه . هوای آن معتدل و دارای 178 تن سکنه است . آب آنجا از چشمه و رودخانه تأمین میشود و محصول آنجا غلات و حبوبات و شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است . (فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).
۱. تخت.
۲. تخت پادشاهی.
= گروگر: ◻︎ چو بیچاره گشتند و فریاد جستند / بر ایشان ببخشود دادار گرگر (دقیقی: ۱۰۲).
