سجاد

ابومحمد علی بن حسین ملقب و مشهور به سجاد و زین العابدین چهارمین امام شیعیان بعد از پدرش حسین، عمویش حسن و پدر بزرگش علی بن ابی طالب است. او در مدینه به دنیا آمد و در جوانی پدرش را در صحرای کربلا همراهی می کرد، اما به دلیل بیماری در نبرد کربلا شرکت نکرد. پس از کشته شدن پدر و خویشانش به همراه اسرا به کوفه و سپس دمشق منتقل شد اما بعدها اجازه پیدا کرد تا به مدینه برگشته در آنجا انزوا اختیار کرده با عده محدودی از اصحابش رابطه داشت. زان پس زندگی زین العابدین به عبادت گذشت و تعلیماتش بیشتر شکل دعا و نیایش داشت. اثر معروف او صحیفه سجادیه است که در شکل نیایش نگاشته شده است.نبو
زین العابدین
الــلــهمحمد • علی • فاطمه • حسن • حسینسجاد • باقر • صادقکاظم • رضا • جواد • هادیعسکری • مهدی
کنیه های او؛ ابوالحسن، ابوالحسین، ابومحمد، ابوبکر، ابوعبدالله، زین العابدین، سجاد، زکی و ذو الثفنات (فردی که اعضای سجده او در اثر کثرت سجود پینه بسته است) که حاکی از زندگی زاهدانه وی در مدینه است.

سجاد (نام). سجاد نام عربی-ایرانی پسران است و ممکن است درباره افراد زیر به کار برود.
امام سجاد علی بن حسین چهارمین امام شیعیان.
سجاد مرادی
سجاد انوشیروانی
سجاد هاشمی آهنگری

رجوع شود به:امام زین العابدین (ع) (مدینه ۳۸ـ همان جا ۹۵ق)

علی بن حسین (۶۵۹م - ۷۱۲م) مشهور و ملّقب به سَجّاد و زین ُالعابدین، پسر امام حسین بن علی و چهارمین امام شیعیان بود.کتاب «صحیفه سجادیه»، مجموعه ای ازنیایش های اوست.
• «آیه های قرآن، هر کدام گنجینهٔ علوم اند، هر گاه گنجی باز می شود شایسته است که خوب در آن بنگری. ‏» (به عربی:آیاتُ الْقُرْآنِ خَزائِنُ الْعِلْمِ، کُلَّما فُتِحَتْ خَزانَةٌ، فَیَنْبَغی لَکَ أنْ تَنْظُرَ ما فیها.)مستدرک الوسائل: ج ۴، ص ۲۳۸، ح ۳.• «ای کسانی که حج نکرده اید، به آن حاجیانی که باز می گردند شما را مژده می دهم. آن ها دیدار کنید و دست بدهید تا در پاداش و ثواب حجّ آن ها شریک شوید. ‏»من لا یحضره الفقیه: ج ۲، ص ۱۴۷، ح ۹۷• «کسی که عقلش، کاملترین چیزش نباشد، نابودی اش آسانترین چیزش است.»بحارالا نوار: ج ۱، ص ۹۴، ح ۲۶• «کسی که علمِ خود را از دیگران پنهان دارد، و یا در برابرِ آن مزد بخواهد، هرگز آن علم برایش مفید نخواهد بود.»حلیة الأولیاء، نوشتهٔ «ابونعیم اصفهانی»، منبع غیر مسقیم: فی رحاب الأئمة الأهل البیت، نوشته: سید محسن امین، ج ۳، ص ۲۵۶• «همهٔ خیر-و-خوبی این است که انسان خود را نگه دارد. (به عربی:اَلْخَیْرُ کُلُّهُ صِیانَةُ الانْسانِ نَفْسَهُ.)تحف العقول: ص ۲۰۱، بحارالا نوار: ج ۷۵، ص ۱۳۶، ح ۳.• «به عزتت سوگند براى گناهانم جز تو آمرزنده اى نیابم و براى شکستگیم جز تو شکسته بندى نبینم و من بوسیله آه و ناله کردن بسوى تو بدرگاهت خاضع گشته ام و بسیار افسوس از شرمندگى و رسواییم و اى دریغ از کار بد و گناهانى که بدست آورده ام. خدایا به همان قدرتى که بر من دارى توبه ام بپذیر و به بردباریت از من بگذر و به همان علمت که به احوالم دارى با من مدارا کن. پس دعایم مستجاب کن و امیدم را درباره خودت به نومیدى مبدل مکن و توبه ام را بپذیر و گناهم را به کرم و مهربانى خود نادیده گیر اى مهربانترین مهربانان»از مناجات خمسه عشر - بخشی از مناجات اول: مناجات توبه کنندگان• «خدایا پیش تو شکوه آرم از دلى سخت که بدست وسوسه ها بگردد و به زنگار خودبینى و خوى زشت پوشیده شده، و از دیده اى که به هنگام گریه کردن از خوف تو خشک است ولى براى نگریستن به مناظر خوش آیندش خیره و حریص است خدایا جنبش و نیرویى براى من نیست جز به نیروى تو و راه نجاتى از گرفتاریهاى دنیا ندارم.»از مناجات خمسه عشر - بخشی از مناجات دوم: مناجات شکوه کنندگان• «از خشمت به سوى خوشنودیت گریخته و از خودت بدرگاه خودت فرار کرده ام و امید بهترین چیزى را که نزد تو است دارم و بر بخششهاى تو اعتماد و توکل کرده ام و نیازمند به سرپرستى و نگهدارى توام. خدایا خودت را به درگاهت شفیع آورم و از تو به خودت پناه برم به درگاهت آمده ام.»از مناجات خمسه عشر - بخشی از مناجات پنجم: مناجات مشتاقان• «خدایا بخشش پى در پى تو، انجام دادن سپاسگزاریت را از یاد من برد. اینجا که من هستم جاى کسى است که اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به کوتاهى کردن خود دارد و به اهمال کارى و تلف کردن عمر خویش گواهى دهد. احسانهایت گردن بندهایى به گردنم انداخته که باز نشود و هرگاه بگویم ستایش مخصوص تو است براى همین جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص تو است.»از مناجات خمسه عشر - بخشی از مناجات ششم: مناجات سپاسگزاران