حزب الله

ممکن است مقصود یکی از موارد زیر باشد:
حزب الله لبنان
گروه انصار حزب الله ایران
سازمان حزب الله
شورای هماهنگی حزب الله
گردان های حزب الله عراق

حزب الله (ایران). حزب الله، جنبشی است که در زمان انقلاب ضد سلطنتی ایران سال ۱۳۵۷ ایجاد شد که قدرت را برای روح الله خمینی قبضه کند. در رسانه ها به افراد این گروه به عنوان حزب اللهی اشاره می شود، حزب الله به عنوان یک سازماندهی مستقل نبوده و نمی باشد، بیشتر به صورت یک جنبش به هیئت افرادی که در مساجد تجمع می کنند، می باشد.
صادق اشک تلخ، رئیس انصار حزب الله کرمانشاه،
حمید استاد، رئیس انصار حزب الله مشهد
روح الله بجانی، رئیس حزب الله شمال غرب ایران،
کمیل کاوه، رئیس انصار حزب الله اصفهان،
روح الله بختیاری احمدیان رئیس شورای هماهنگی حزب الله جنوب
حجت الاسلام رضا روزبهانی، رئیس انصار حزب الله منطقه بروجرد
فرج الله مرادیان، رئیس رزمندگان حزب الله تهران
گفته می شود که حزب الله عموماً بدون محدودیت معنی دار پلیس یا ترس از تحت تعقیب قرار گرفتن قانونی عمل می کند، در ابتدا به تظاهرات یا دفاتر روزنامه های منتقد خمینی حمله می کردند. گفته می شود که آن ها در روزهای اولیه بعد از انقلاب در خیابان ها بر علیه کسانی که به عنوان ضدانقلاب محسوب می شدند، نقش مهمی بازی کردند.
در زمانیکه چالشهای رژیم فروکش کرد، حزب الله تهاجماتش را به فعالیت های مختلفی از جمله فرهنگی و اخلاقی گسترش داد، که به طور مثال بدحجابی، مختلط بودن مرد و زن و استفاده از مشروبات الکلی را می توان نام برد.
بگفته محقق موژان مؤمن، همکاری ملاها و اوباش خیابانی در دوره حکومت ضعیف قاجار به صورت عام درآمد، و آن وقتی بود که در خیلی از شهرها این امری عادی بود که اعضای عالی علما توسط گروه هایی از گردن کلفت ها که به عنوان لوطی ها شناخته می شدند، احاطه شوند. علما دسته های آماده ای داشتند که به خیابان بریزند تا با آنچه علما مخالفت می کردند مخالفت کنند، در مقابل لوطی ها در زمانیکه دولت علیه آن ها اقدامی می کرد، پناه دهندگانی داشتند که نزد آن ها پناه ببرند. بنابه اظهار مؤمن در حقیقت حزب الله که بعد از انقلاب اسلامی پدیدار شد، اسم جدیدی برای اوباش خیابانی است که همیشه روابط نزدیکی با علما داشتند.

اصطلاحی قرآنی. دو بار در قرآن به کار رفته است (مائده، ۵۵ـ۵۶؛ مجادله، ۲۳)، «حزب الله» در قرآن، مسلمانان و مؤمنان راستینی هستند که به احکام قرآن عمل می کنند و رهبری جانشینان بر حق رسول اکرم (ص) را می پذیرند. برخی گروه های سیاسی اسلام گرا در کشورهای اسلامی، نام خود را حزب الله گذاشته اند.

[ویکی شیعه] حزب اللّه، به معنای گروهِ منسوب به خدا، تعبیری قرآنی است و در احادیث نیز به آن اشاره شده است. براساس برخی روایات شیعه، مراد از حزب الله، مطیعان خدا، پیروان رسول و شیعیان علی(ع) است. پیامبر اکرم، حزب علی(ع) را حزب خود و حزب خود را حزب اللّه شمرده است.
حزب اللّه، به معنای گروهِ منسوب به خدا، در مقابل حزب الشیطان، سه بار در قرآن کریم ذکر شده است. حزب در لغت معانی گوناگونی دارد، از جمله یاران هم عقیده و تحت امر یک فرد، گروهی که دارای یک هدف باشند، طایفه، وِرد و ذکر، جماعت، و مردم. راغب اصفهانی «فشردگی» را نیز در معنای آن لحاظ کرده است. حزب اللّه در آیه ۵۶ سوره مائده به معانیی تفسیر شده که با معنای لغوی آن در پیوند است، از جمله لشکر خدا، اولیای خدا، شیعه خدا و یاران خدا.
به گفته اخفش (متوفی ۲۲۰ یا ۲۲۱)، حزب اللّه کسانی اند که به دین خدا در آمده اند و از او اطاعت می کنند و خدا نیز یاریشان می کند. طباطبائی عبارت «فَانَّ حِزبَ اللّهِ هُمُ الغالِبون» را در این آیه به مثابه کُبرایی می داند که در موضع نتیجه قرار گرفته است و بنابراین، معنای آیه چنین می شود: کسی که ولایت خدا و رسول او و مؤمنان را بپذیرد غالب است، زیرا از حزب اللّه است و حزب اللّه هم همواره غالب است. ابن عباس مراد از حزب اللّه را در این آیه شیعیان خدا و رسول او و نیز شیعیان علی(ع) معنا کرده و غالب بودن آن ها را عبارت از علوّ آن ها نسبت به دیگر بندگان خدا دانسته است.