بلخی، به اشخاص زیر اشاره دارد:شاعران
مولانا (۱۲۷۳-۱۲۰۷ م.) از مشهورترین شاعران فارسی زبان در سدۀ هفتم هجری بود.
ناصرخسرو (۹ ذی القعده ۳۹۴-۴۸۱ قمری)، ملقب و متخلص به حجت و مکنی به ابومعین، از شاعران بزرگ و قصیده سرایان گران قدر زبان فارسی و همچنین از فیلسوفان برتر سدۀ چهارم و پنجم هجری است.
ابوشکور بلخی (زادهٔ نزدیک به ۳۰۰ (هجری) در بلخ) از شعرای نام آور سده چهارم هجری است که به زبان های زبان فارسی و عربی شعر گفته است.
بدیع بلخی، ابومحمد بدیعبن محمدبن محمود بلخی، از شاعران نیمۀ دوم قرن چهارم هجری و معاصر طاهربن فضل بن محمد چغانی (درگذشته بسال ۳۸۱ ه.ق.) و همچنین معاصر دقیقی بوده است.
دقیقی، ابومنصور محمدبن احمد (درگذشت در حدود سال های ۳۶۷ تا ۳۷۰ ه.ق.) از شاعران بزرگ فارسی زبان در قرن چهارم هجری. زادگاه او را توس، بلخ، سمرقند یا بخارا نوشته اند.
رابعه بلخی، رابعه دختر کعب قُزداری، شاعر پارسی گوی نیمه نخست سده چهارم هجری (۹۱۴-۹۴۳میلادی) است.
شهید بلخی، ابوالحسن شهیدبن حسین جهودانکی بلخی (درگذشت ۳۲۵ ه.ق.)، شاعر و متکلم و حکیم قرن چهارم هجری.
عنصری بلخی (زادروز: ۴۳۱-۳۵۰ ه.ق.)، ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی، شاعر پارسی گوی سدۀ چهارم و پنجم هجری.
امید بلخی، میرزا امتیاز... شاعر و از بزرگان بلخ بوده و در همانجا وفات یافته.
امین بلخی، محمدامین، شاعر و از ملازمان بابر میرزا (سدۀ نهم هجری) بود و در گرگان درگذشت. وی پدر امینی بلخی سمرقندی بود.
امینی بلخی سمرقندی، پسر محمدامین بلخی و از معاصران علی شیر نوایی است.
حدادی بلخی، محمدبن موسی، کاتب حسین بن علی بود. شعر او در زمان خویش مشهور گردیدو امثال و کلمات قصار بسیار دارد.
صاحب بلخی (مولانا...)، در فن شعر ماهر بود و در علم ادوار و موسیقی کامل و نادر، و در عملهای خود اشعار خود میانخانه ساخته است تا دلالت بر فضل او کند و از آن جمله عمل چهارگاه است که در میان مردم شهرت دارد و گویند جوکی میرزا در مجلس خود غیر از آن نمیگذاشت که قوالان چیز دیگر گویند و مطلع آن غزل که در عمل چهارگاه دارد.
صانع بلخی، شاعری است و در تاریخ سیستان از وی رباعی آمده که در آن قصۀ ماکان و میر شهید را یاد کرده است.
مفید بلخی (ملا...)، از شاعران قرن یازدهم هجری.
عارفان و مشایخ
مورخان
دانشمندان
