{عثمان بن سعید اسدی عمروی} مشهور به ابو عمرو نخستین نایب امام زمان و از یاران و شاگردان مورد وثوق امام هادی و امام حسن عسکری بود.
او از قبیله بنی اسد بود و چون در سامرا زندگی می کرد به او عسکری هم می گفتند. در محافل شیعه به او «سمّان» و «زیّات» (به معنی روغن فروش) هم می گفتند. به خاطر اختفاء امر نیابت و استتار فعالیت های سیاسی، روغن فروشی می کرد، و اموال و نامه ها را با ظرف روغن میان امام و شیعیان جابه جا می کرد. وی همچنین به خاطر ابراز نیابت از طرف امام دوازدهم خود را باب (به معنای درب ) می نامید. امام حسن عسکری چون نام طولانی او را شنید، گفت: «کنیه ابن عثمان و ابو عمرو در یک مرد جمع نمی شود». و بنابراین دستور داد که کنیه او را که ابو عمرو باشد بر هم بزنند و وی را «عمری» نامیدند.
به ادعای بحار الانوار، پس از در گذشت امام حسن عسکری، احتمالاً عثمان بن سعید امام حسن عسکری را غسل داد و کفن کرد و حنوط نمود و به خاک سپرد.
در این زمان که غیبت صغری هم آغاز گردید، عثمان بن سعید از سوی امام مهدی به عنوان نخستین نایب خاص وی منصوب گشت و واسطه میان امام و شیعیان شد. درگذشت او را میان سال ۲۶۰ تا ۲۶۷ قمری ذکر کرده اند. پیکرش در شهر سامرای کشور عراق در جایی که سابقا دروازه شهر بود به خاک قرار سپرده شد. بعد از مرگ عثمان بن سعید در سال ۲۶۷ ه. ق. پسر وی محمد بن عثمان به نیابت امام دوازدهم شیعیان منصوب شد..
او از قبیله بنی اسد بود و چون در سامرا زندگی می کرد به او عسکری هم می گفتند. در محافل شیعه به او «سمّان» و «زیّات» (به معنی روغن فروش) هم می گفتند. به خاطر اختفاء امر نیابت و استتار فعالیت های سیاسی، روغن فروشی می کرد، و اموال و نامه ها را با ظرف روغن میان امام و شیعیان جابه جا می کرد. وی همچنین به خاطر ابراز نیابت از طرف امام دوازدهم خود را باب (به معنای درب ) می نامید. امام حسن عسکری چون نام طولانی او را شنید، گفت: «کنیه ابن عثمان و ابو عمرو در یک مرد جمع نمی شود». و بنابراین دستور داد که کنیه او را که ابو عمرو باشد بر هم بزنند و وی را «عمری» نامیدند.
به ادعای بحار الانوار، پس از در گذشت امام حسن عسکری، احتمالاً عثمان بن سعید امام حسن عسکری را غسل داد و کفن کرد و حنوط نمود و به خاک سپرد.
در این زمان که غیبت صغری هم آغاز گردید، عثمان بن سعید از سوی امام مهدی به عنوان نخستین نایب خاص وی منصوب گشت و واسطه میان امام و شیعیان شد. درگذشت او را میان سال ۲۶۰ تا ۲۶۷ قمری ذکر کرده اند. پیکرش در شهر سامرای کشور عراق در جایی که سابقا دروازه شهر بود به خاک قرار سپرده شد. بعد از مرگ عثمان بن سعید در سال ۲۶۷ ه. ق. پسر وی محمد بن عثمان به نیابت امام دوازدهم شیعیان منصوب شد..
wiki: عثمان بن سعید