ایجاز و اطناب

[ویکی فقه] ایجاز وَ اِطْناب ، و نیز مساوات ، گونه های مختلف ادای مقصود و بیان معانی ذهنی است که گوینده بلیغ بنا بر مقتضیات از آن ها استفاده می کند.
مباحث مربوط به ایجاز و اطناب مانند دیگر فصول علم معانی تا سده ۴ق /۱۰م به صورت ضمنی و نامستقل مطرح می شد. و از سده ۵ق به تدریج روی به استقلال و تکمیل نهاد و آثاری چون جامع العلوم سکاکی ، و المطول و مختصر تفتازانی پدید آمد.
← در آثار فارسی
ایجاز، در لغت به معنای کوتاه گویی ، و در اصطلاح چنان است که «لفظ اندک بود و معنی آن بسیار».
← انواع
اطناب ، در لغت به معنای دراز گویی ، و در اصطلاح آن است که الفاظ بیش از معانی باشد.
← انواع
...