صلاح الدین صفدی

صلاح الدین صَفدی (۱۲۹۶-۱۳۶۳) ادیب، شاعر و تاریخ نگار برجستهٔ فلسطینی در سدهٔ هشتم قمری بود.
نسب کاملش «صلاح الدین ابوالصفاء خلیل بن أیبک بن عبدالله سیفی صفدی» ذکر شده و زادهٔ صفد، فلسطین در ۱۲۹۶/ ۶۹۶ق بود. صفدی ادبیات، نحو، حدیث، فقه آموخت. سپس به مناصبی کتابت در صفد، حلب، دمشق و قاهره رسید. کاتبِ سِر (رازنویس) در الرحبه شد، به هنگام پیری وکیل بیت المال در دمشق گشت. صفدی در ۲۳ ژوئن ۱۲۵۳/ ۱۰ شوال ۷۶۳ در سالی که وبا، طاعون در سرزمین شام وعرب گسترش یافت، درگذشت.

[ویکی فقه] «صلاح الدین خلیل بن ایبک بن عبدالله الصفدی»، ادیب، شاعر، نویسنده و مورخ بزرگ اسلامی است.
در سال ۶۹۶ ق، در شهر صفد فلسطین متولد گردید. او، در دمشق به تحصیل ادبیات و حدیث پرداخته و مقداری هم فقه آموخت. وی، به تراجم بزرگان علاقه وافری داشته و در دمشق به وکالت بیت المال رسید و در سال هفت صد و شصت و چهار در همان جا وفات کرد.
آثار
از آثار مهم وی، « الوافی بالوفیات» در علم تراجم، «الشعور بالعور» در تراجم، «جنان الجناس» و «الغیث المسجم فی شرح لمامیة المعجم» در ادبیات، «تمام المتون فی شرح رسالة ابن زیدون»، «المجارا و المجازاة و فض الخاتم فی التوریة و الاستخدام» را می توان نام برد. از او رساله های مهمی نیز مانند «الروض الناسم» و «غوامض الصحاح» به جا مانده است.
منبع
نرم افزارتراث۲، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.